FanFic.nl

Scream (till you feel it) [Afgelopen]

6.

Bill rende door de gangen naar zijn kamer. Hij wist wel dat hij werd achtervolgd door dokters, maar dat kon hem even niets schelen. In een snelle beweging had hij zich onder zijn bureau gepropt. Een dokter kwam binnen, die had hem natuurlijk meteen zien zitten, maar die hield even afstand. Na ongeveer vijf minuten vond de dokter dat het genoeg geweest was.
“Kom onder die bureau uit,”� zei hij kalm. Bill twijfelde even. Hij wist dat hierop sowieso een ‘straf’ of dergelijke stond. Hij kroop er toch maar onderuit.
“volg me maar even.”� Bill knikte kort en ging met zijn handen onder zijn ogen. Die hingen nu vol make-up. Bill zuchtte zacht en liet het verder maar. Het kon hem niet meer schelen dat zijn gezicht er waarschijnlijk uitzag als een slagveld.
Bill volgde de dokter naar zijn kantoortje. Het was een andere dokter dan hij gewend was. Dat maakte hem ergens onrustig.
“Ga zitten,”� zei de dokter. Bill deed wat de man vroeg en ging zitten.
“Ik ben John,”� zei de man. Bill knikte kort.
“Wat is er zonet gebeurt?”� Bill hield zijn lippen stijf op elkaar. Hij was niet van plan één woord te zeggen tegen een dokter die hij niet kende.
“Wat is er gebeurt?”� herhaalde de dokter. Nog steeds hield Bill zijn lippen op elkaar.
“Hoe heet je dokter?”� vroeg de man.
“Mark”� zei Bill. De dokter knikte.
“Blijf maar even hier, ik zal hem gaan halen,”� zei John. Bill knikte. Hij staarde wat om zich heen. Hij besefte niet echt dat nieuwe tranen weer over zijn wangen gleden. Misschien mocht hij zijn moeder niet meer zien vandaag? Hij had zich nog zo goed mentaal voorbereid op deze dag. Nog geen vijf minuten later ging de deur weer open. Mark en John kwamen weer binnen.
“Bill, kom maar even mee,”� zei Mark. Bill knikte kort en stond recht. Deze nieuwe omgeving stond hem niet echt aan. Hij volgde Mark naar het vertrouwde kantoortje op het einde van de gang.
“Ga zitten Bill,”� zei Mark. Bill knikte en ging zitten.
“Wat was er gebeurt?”� vroeg hij bezorgd.
“Ik weet niet,”� murmelde Bill. Hij nam een pen en een klein papiertje wat er lag en begon wat neer te krabbelen.
“De mensen rondom me maakte me nerveus door te gillen denk ik. Het zo vele eten maakt me gek.”�
“Het ging toch goed met jou?”�
“Ik weet het niet goed hoe het kwam. Ik denk dat ik nogal nerveus ben omdat mijn moeder namiddag komt.”� Bill had zijn blik nog altijd niet losgescheurd van de woorden die hij net had opgeschreven.
I’m screamin’ on the top of the World? Can you hear me?
“Hoe voel je je nu?”� vroeg Mark. Bill keek op.
“Ik weet niet,”� mompelde Bill. Een vreemd gevoel ging door hem, alsof hij nodig nog eens moest huilen.
“Denk je in staat te zijn je moeder te spreken vanmiddag?”�
“Natuurlijk! Dat kunt u toch niet van me afnemen! Ik heb haar al een maand niet mogen zien!”� Bill zijn stem klonk niet echt normaal meer. Hij klonk nogal gebroken. Alsof al zijn emoties van de voorbije tijd eruit moesten.
“Natuurlijk, dat kan ik niet van je afnemen, ik breng je nu weer naar je kamer. Het beste is dat je nog even wat slaapt hé, en wat bekomt. We zullen het hier later nog wel even over hebben.”�
Bill knikte en stopte snel het briefje nog in zijn broekzak.

Dokter Mark bracht Bill weer naar zijn kamer. Daar zat Noa op en neer te lopen. Ze leek duidelijk bezorgd, maar haar gezicht klaarde op toen ze Bill zag. Bill glimlachte kort. Dokter Mark vertelde Noa nog even dat ze Bill beter even met rust liet. Noa knikte braafjes, maar zodra de deur toe was ging ze op de rand van Bill zijn bed liggen. Daar lag hij nu op.
“Gaat het weer lieverd?”� Ze verwijderde een verdwaalde haarlok uit zijn ogen. Bill knikte zachtjes.
“Slaap maar even, dat zal je goed doen, ik waarschuw je wel een half uur op voorhand zodat je je nog even kunt klaarmaken, goed?”� Bill knikte en ging even recht zitten.
“Je bent geweldig,”� murmelde hij en nam Noa stevig tegen zich aan.
“Zonder jou was ik al lang verloren.”�
“Ik ook, maar slaap nu maar even,”� zei Noa. Ze gaf Bill nog een zoen op zijn voorhoofd en stond dan recht. Bill glimlachte kort en draaide zich dan op zijn zij. Noa zuchtte kort en ging voor de spiegel staan. Pas toen ze merkte dat Bill sliep begon ze zichzelf moed in te spreken.
“Kom op Noa, je kan wel over een uur met je moeder praten. Je bent toch geen watje?”� murmelde ze tegen zichzelf. Noa zuchtte en lachte zichzelf uit.
“Wat ben ik toch zielig bezig,”� grinnikte ze tegen zichzelf.
Noa ging achter haar bureautje zitten en nam een nieuw vel papier en een potlood. Die scherpte ze nog snel en ze viste nog een gom vanonder een paar papieren. Noa ging op de rand van haar bed zitten en begon Bill te tekenen. Ze tekende elk klein detail van hoe hij lag. Bill lag met zijn gezicht naar de muur, dus tekende Noa zijn rug. Bill zijn shirt was omhoog gekropen dus tekende Noa ook zijn blote rug. Zelfs de ruggenwervel moest erop. Noa keek eens op haar horloge. Over een halfuur zou het bezoekuur zijn. Noa legde haar tekening aan de kant en ging Bill zachtjes wakker maken.
“Bill, word je wakker?”� Bill gaf een murmelend geluidje als antwoord. Noa zelf ging weer achter haar bureautje zitten en werkte haar tekening af. Ze wist ondertussen wel hoe ze het moest afwerken.

Bill strompelde tot voor de wasbak. Hij voelde zich vreselijk. Zijn hele gezicht was één slagveld. Bill bromde licht en nam een waslapje en ging daarmee over zijn gezicht. Hij verschoot toch wel hoe vuil het waslapje was toen hij helemaal klaar was. Het deed hem denken aan toen hij en Tom 6 waren en naar een feestje gingen. Ze hadden zich toen laten schminken tot een clown. Bill grinnikte kort. Hoe vaak hun moeder wel niet met een waslapje over hun gezicht was geweest. Bill herinnerde zich nog dat hij alle schuld op Tom had geschoven. Dat het allemaal zijn idee was geweest. Bill lachte en ging verder met zijn gezicht schoonmaken. Goede tijden, dacht hij.
Bill nam zijn make-up tasje weer en nam er wat eyeliner uit en deed die op. De rest liet hij achterwege, daar had hij nu echt geen zin meer in.
Bill nam een kam en ging daarmee door zijn haren. Er zaten verschillende knopen in zijn haar waardoor hij fel moest trekken en zo een pluk haar uittrok.
“Aaaauw!”� gilde Bill. Noa stond in een record tijd langs hem.
“Wat heb je gedaan?”� vroeg ze geschokt.
“Ik trok een pluk haar uit,”� mompelde Bill. Hij keek naar de vele haren op zijn borstel.
“Deed het zoveel pijn?”�
“Eigenlijk niet. Ik voelde er amper iets van.”�
Noa keek hem bezorgd aan.
“Begin, je nu ook al je haar te verliezen?”� Ze ging met haar hand door Bill zijn haren en toen ze haar hand terugtrok hing die vol met haren.
“Ik word kaal!”� gilde Bill.
“Rustig, Bill!”� Noa nam zijn polsen vast en kalmeerde hem.
“Nadat je moeder is geweest, lichten we de dokter in, oké?”�
Bill knikte, maar toch stelde het hem niet echt gerust. Hij wilde nog niet kaal worden op z’n 18e.

Reacties: