FanFic.nl

He's just a boy and I'm just a girl

Chapter 2: When I look in your eyes, I go crazy

Heb je dat ook soms?
Dat je de hele wereld om je heen vergeet en dat je niets meer ziet, behalve die ene persoon?
Die ene persoon die alles voor je betekent, die zo belangrijk voor je is dat de gedachte aan dat je die persoon niet te zien al pijn doet.
De tijd lijkt stil te staan, de wereld gaat door als een waas om je heen. Alleen maar als je in zijn ogen kijkt.
Ik heb het constant, dag in, dag uit. Misschien denk je dat ik gek ben, of helemaal obsessed ofzo. Maar ik denk van niet. Ik ben gewoon verliefd.

'Nora? No-ra! Hallo-ho!' Zara wapperde wild voor mijn gezicht en ik schrok zo dat ik een stap achteruit deed en bijna over mijn eigen rugzak struikelde. Zara lachte en zei: 'Waar dacht jij nou weer aan? Je zat helemaal te staren!' Ze immiteerde hoe ik keek en ik rolde met mijn ogen. Gék werd ik van dat kind.
Rosalynn lachte en Jolijn en ik keken elkaar aan. Volgens mij dachten we allebei hetzelfde: Waarom staan wij ook alweer bij hun? Rosalynn en Zara hadden totí¡í¡l ander humor als Jolijn en ik en ze hadden het over tegenovergestelde dingen als Jolijn en mij. Ze hielden van andere dingen en hadden tegenovergestelde karaktereigenschappen. En toch stonden we bij elkaar, elke pauze, elke dag. Rosalynn, Zara, Jolijn en natuurlijk Joan, maar die had weer eens de eerste vijf uur vrij ofzo. Nahh, ik overdreef. Drie, denk ik. Maar goed, ik dwaal af.
Zara begreep bijvoorbeeld niet dat ik iemand zó leuk kon vinden, maar ik vond het vrij normaal. Ik was gewoon heel erg slecht in mijn gevoelens verbergen en Zara kon dat misschien beter. Maar ik wist bijna zeker, BIJNA zeker, dat Zara ook weleens zo verliefd was geweest. Maar die zei het gewoon niet. Niet net als ik ten minste, maar ik kon mijn stomme kop gewoon niet over hem houden.
Stijn.
Ik kon zijn naam wel duizend keer herhalen in mijn hoofd. Stijn. Stijn. Stijn. Stijn...
Maar met zijn naam herhalen kwam ik niet ver. Stijn was zo populair bij de meiden dat ik vrijwel geen enkele kans had. Maar ik moest positief blijven, anders had ik inderdí¡í¡d geen kans.
Ik keek vanuit mijn ooghoeken naar het groepje waar hij bij stond, hij was in gesprek met zijn beste vriend Thom, die net als hij was blijven zitten en dus in hetzelfde jaar zaten als Jolijn en mij. Ik zei soms voor de grap dat Jolijn Thom leuk moest gaan vinden, want dat zie je altijd in films. Dat twee vriendinnen verliefd zijn op twee vrienden. Eigenlijk vond ik ook wel dat Jolijn en Thom bij elkaar pasten, maar dat was meer een gevoel dat ik had. Misschien beeldde ik het me in. Misschien ook niet.
Stijn keek op en zijn blik ontmoette de mijne. Ik had de neiging meteen weg te kijken, maar dapper bleef ik langer in zijn ogen kijken.
Waren zijn ogen blauw of groen?
Dat vroeg ik me altijd af. Maar nog steeds wist ik het niet, wel wist ik dat ze heel mooi waren.
Na een paar seconden, waarin de tijd bijna leek stil te staan, keek ik weg en ik voelde mijn wangen gewoon gloeien. Ik hield nog even dat sterke gevoel vast, dat gevoel wat ik krijg, als ik in zijn ogen kijk. Maar al snel werd dat gevoel verbroken door de schelle lag van Zara. Licht-geïrriteerd keek ik haar kant op, ze lach helemaal dubbel samen met Rosalynn en ik vroeg aan Jolijn: 'Waar ging dat over?'
'Ik geloof niet dat je dat wilt weten,' zei Jolijn lachend.
Op dat moment ging de bel en ik vertrok langzaam met Jolijn naar Nederlands, onder weg kwamen we de poster van de schoolmusical weer tegen en ik zei tegen Jolijn: 'Ik denk dat je auditie moet doen.'
Ze keek me vragend aan en ik wees naar de poster.
'Waarom denk je dat?' vroeg ze.
'Omdat ik weet dat je goed kan zingen en ik denk dat het echt iets voor jou is,' zei ik.
Jolijn glimlachte geforceerd. 'Maar als mijn ouders erachter komen, heb ik een probleem.'
'Die komen er niet achter,' zei ik. 'Geloof me, je moet dit echt doen!'
'Ik zal erover nadenken,' zei Jolijn onzeker.
'Ik help je wel met een liedje uitkiezen!' riep ik vrolijk.
'Ik zei dat ik erover zou nadenken,' zei Jolijn met een grijns.
Ik duwde de deur van het Nederlands lokaal open en Jolijn en ik gingen op onze plaatsen zitten. Nederlands had je altijd met je eigen klas en aangezien Stijn niet in mijn klas zat, zat ik niet bij hem deze les.
Terwijl onze leraar Nederlands - van Beek vrolijk zat te kletse over één of ander literair tijdschrift dat hij ons aanraadde, zaten Ryan, Mike en Bart potloden over te gooien en een paar anderen zaten uitgebreid te kletsen over de finale van X factor die vanavond zou komen.
Maar van Beek merkte, zoals altijd, helemaal niets. Wat ik me eigenlijk niet kon voorstellen, volgens mij negeerde hij de klas gewoon. Al leek mij dat niet de perfecte manier om les te geven... MAAR GOED.
Het maakte mij eigenlijk helemaal niets uit, want zo had ik tijd om bij te kletsen met Jolijn, waar Sheila en Romy zich helemaal aan dood ergerden. Sheila en Romy waren namelijk de enigen die serieus de les aan het volgen waren.
'GOED!' brulde van Beek (hij schreeuwde altijd, je kon hem op een kilometer afstand nog horen). 'DAN GAAN WE NU ALLEMAAL OPDRACHT 4 MAKEN, DAT IS HUISWERK VOOR MORGEN!'
Al goed meneer, dacht ik en ik keek de klas rond, alleen Sheila en Romy hadden hun boeken open.
'Jolijn, als je auditie gaat doen, welk liedje ga je dan zingen?' vroeg ik. Ik hoopte echt dat Jolijn mee ging doen, want ik wist gewoon dat ze de audidies zou halen. Jolijn kon echt veel beter zingen dan ze zelf dacht. Jammer dat haar ouders dat niet zagen. Soms had ik echt medelijden met Jolijn, haar ouders begrepen haar amper. Ze begrepen haar interesses niet en ze vonden dat zingen iets voor de lol was. Ze zagen niet in dat ook dat iets was waar je later je geld mee kon verdienen.
Nee, Jolijns ouders wilden dat Jolijn eerst een studie ging doen met een hoop aanzien - geneeskunde bijvoorbeeld en dat ze dokter zou worden of iets in die richting. Een groot beroep waarmee je veel geld verdiende. Ze zeiden niet over je hart volgen, wat mijn ouders me altijd hadden verteld. Jolijns ouders dachten alleen aan het geld wat je met een beroep kon verdienen.
Jolijn moest even nadenken over mijn vraag.
'Die mag jij uitkiezen,' zei ze uiteindelijk. 'Ik heb namelijk geen idee.'
'Just say yes,' zei ik meteen. 'Van Snow Patrol.'
'Waarom die?' vroeg Jolijn verbaasd.
'Geen idee,' zei ik lachend. 'Die kwam als eerste in me op.'
'Goed,' zei Jolijn met een big smile op haar gezicht. 'Dan doe ik auditie.'
'Yeaaah!' riep ik - ik wist het wel!

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.