FanFic.nl

Famous Dad? No way! ft. Big Time Rush

7.

Ik word wakker gemaakt door Laiza en ik rek me uit, die stoel maakt me stijf.
“We gaan landen Lillith,”� zegt ze. Wow, dat is snel, hoelang heb ik dan wel niet geslapen?
“Hoelang heb ik geslapen Laiza?”� vraag ik haar en kijk naar hoe ze haar riem vast zet, en maak dan ook mijne vast.
“Een kleine vier uur, de reis was niet zo lang vanaf Chicago naar Los Angeles..”� zegt Laiza, ik knik en kijk langs haar heen uit het raampje. Meerdere vliegtuigen landen en ik houd mij weer stevig vast als het vliegtuig schokkend tot stilstand komt. Laiza kijkt me lachend aan, pakt mijn hand en aait hem, iets waar ik altijd al rustig van werd als Nicky dat deed.. Nicky, man wat mis ik hem! We zijn aangekomen in Los Angeles, bedankt dat u met ons mee heeft gevlogen. Nog een fijne dag. Werd er door de intercom gezegd en Laiza en ik stonden op en liepen met de andere mensen naar buiten de hal in waar onze koffers langs kwamen op een lopende band. Ik pakte mijn koffer van de band toen ik hem zag en liep naar Laiza toe die ook haar koffers had gepakt.
“Nou, dit was het dan,”� zeg ik en kijk Laiza sip aan.
“Niet zo sip meisje, het komt goed. Hier heb je mijn nummer en adres, je mag me altijd bellen of opkomen zoeken als je wilt,”� zegt Laiza, ze krabbelt wat op een papiertje en heeft het aan mij, ik stop het in mijn broekzak. Laiza geeft mij een knuffel en we nemen afscheid.
“Ik hoop dat je je vader vind Lillith,”� zegt Laiza en ik knik.
“Ja, dat hoop ik ook, en dat hij me wel wilt,”� zei ik en ik kijk haar aan.
“Natuurlijk wel! Wie zou zijn eigen kind nou niet willen?”� vroeg ze.
“De mijne misschien?”� antwoordde ik en knuffelde haar stevig.
“Het komt goed meisje. Het komt goed,”� zei Laiza en ze gaf me drie zoenen om de wang.
“Ik zal je bellen als ik hem gevonden heb,”� zeg ik en ik pak mijn koffer van de grond, klaar om naar buiten te gaan. Laiza pakte ook haar koffers, ik zwaaide nog een keer naar haar en liep toen de trap af naar buiten.
Ik sta langs de weg wachtend op een taxi, auto’s schieten voorbij, rode, blauwe, zilveren.. als er een taxi aankomt steek ik mijn hand uit en de auto stopt vlak voor me. De vrouw laat het raampje zakken en kijk me vragend aan.
“Ik euh.. ik moet hier heen,”� zeg ik stotterend en geef haar het papiertje met het adres van mijn vader, ze knikt en geeft een teken dat ik kan instappen. Ik stap in en de vrouw geeft me het papiertje terug en rijd weg.
“Dat is een rijke buurt waar je heen moet meisje,”� zeg de vrouw en ze kijkt me aan via de achteruitkijkspiegel.
“Tja, dat zal dan wel, ik heb er nog nooit geweest,”� zeg ik tegen haar en kijk uit het raam naar de omgeving.. de vrouw mompelde wat en toen was het stil. Minuten gingen voorbij maar het leken wel uren te zijn, uiteindelijk stopte de auto, ik gaf de vrouw het geld en stapte uit.
Hier is het dan, hier woont mijn vader.. ik keek naar het huis. Het was eerder een villa dan een huis zo groot leek het wel en zo mooi ook.. ik haalde eens diep adem en liep naar de deur, belde aan en wachtte tot er werd open gedaan. Wat nou als hij hier niet eens woonde? Dan stond ik hier wel mooi voor janjoker.. meer tijd had ik niet om over onzin na te denken want de deur ging open. In de deur opening stond een man van rond de dertig en leek zeker niet op de man die ik op Nicky’s laptop had gezien. Misschien was ik hier toch verkeert..
“Kan ik je helpen meisje?”� vroeg de man en hij keek me vragend aan. Wat moet ik nou zeggen?
“Ja eh, misschien wel. Ik.. euh, woont hier ook ene Paul Wesley?”� vroeg ik hem, en even dacht ik dat hij de deur voor mijn neus zou dicht gooien, maar hij keek me bedenkelijk aan..
“Ja, hier woont een Paul Wesley. Hoezo, moet je iets van hem dan?”� antwoordde hij terwijl hij me onderzoekend aan bleef kijken.
“Nou ja, hij eh.. hij is mijn euh.. Hij is mijn vader,”� zei ik en staarde verlegen naar de grond.. De man begon te lachen en ik keek hem aan. Shit dat heb ik weer hoor, hij gelooft me natuurlijk niet..
“Nou kom maar even binnen dan,”� zei hij en hij hield de deur voor me open, voorzichtig liep ik naar binnen. Het was net zo groot als het eruit zag aan de buiten kant, maar dan vele maler mooier.. de man nam me mee naar de woonkamer en ik keek rond, hij nam mijn koffer van me over en zette die terug in de gang en riep wat naar boven.
“Hé Paul! Er is iemand voor je, ze zegt dat ze je dochter is!”�
“Ik kom al!”� Van boven klonk wat gestommel en de man ging op de stoel tegen over mij zitten.
“En hoe heet jij eigenlijk als ik vragen mag?”� vroeg de man en hij kijkt me aan.
“Mijn naam is Lillith, meneer,”� antwoordde ik en ik keek naar mijn schoenen.
“Aha, mooie naam. Ik ben Ian,”� zei hij en op dat moment ging de deur open.. en daar stond hij, de man van de foto’s op Nicky’s laptop. Mijn vader. Paul stond met open mond naar mij te kijken, maar herstelde zich algauw.
“Delara?”� vroeg hij en hij kijkt me aan.
“Delara? Euh nee, mijn naam is Lillith,”� zei ik teleurgesteld, misschien verwarde hij me met iemand anders..
“Ja ja, natuurlijk, jeetje wat ben jij groot geworden zeg,”� zei Paul en bekeek me eens goed. Ian ging rechtop zitten en keek hem net als ik verbaast aan.
“Dus Paul, je kent haar?”� vroeg Ian en hij keek snel naar mij en toen weer terug naar Paul die inmiddels op een stoel was gaan zitten.
“Natuurlijk ken ik haar, niet zo heel goed, maar ik ken haar wel. Ze is mijn dochter,”� zei Paul en hij kijkt me aan.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.