FanFic.nl

Joey..

Joey.. Part two.

Wouter zit in de Engelse les als hij plotseling en helse pijn door zijn borst voelt gaan en schreeuwt het uit. De leraar komt naar hem toe gerent en knielt voor zijn tafel neer.
“Meneer Simons, wat is er aan de hand?”� vraagt de leraar en hij kijkt Wouter vragend aan. Wouter schud pijnlijk zijn hoofd, pakt zijn spullen bij elkaar en propt ze snel in zijn tas dan staat hij op en rent met zijn tas en jas het lokaal uit. Wouter rent de school uit naar het fietsenhok, trekt daar zijn jas aan en hangt zijn tas om zijn schouder, pakt zijn mountainbike en racet naar huis.
Thuis aangekomen gooit hij zijn fiets in de voortuin in de struiken en graait zijn sleutels uit zijn jaszak, met trillende handen maakt hij de deur open en rent naar binnen. Zijn tas en jas gooit hij naast de deur op de grond en rent de woonkamer binnen.
“Joey! Joey waar ben je!?”� roept Wouter door het huis heen. Hij weet niet waarom maar Wouter heeft een sterk gevoel dat er iets met zijn zusje aan de hand is. Als Wouter de keuken in rent maar zijn zusje daar niet ziet rent hij de kamer uit en sprint de trap op, op de overloop blijft hij staan en kijkt naar de vloer. Wouter ziet bloedvoetstappen vanuit de kamer van Joey naar de badkamer gaan en hij loopt voorzichtig en met een bang gevoel Joey’s kamer binnen, daar ziet hij allemaal glasscherven van de spiegel op de grond liggen, ook de bloedvoetstappen ziet hij op de vloer en Wouter rilt. Wouter kijkt naar de spiegel en gaat ervoor staan, hij kijkt naar het gedeelte in de spiegel waarvan het glas weg is en gaat er voorzichtig met zijn hand overheen.
“Joey, wat is er toch met je aan de hand?”� fluistert hij zachtjes. Wouter draait zich om en loopt voorzichtig door de scherven heen Joey’s kamer uit naar de badkamer daar klopt hij met een bang gevoel op de deur.
“Joey? Ben je daar?”� vraagt hij en als hij geen antwoord krijgt legt Wouter zijn oor tegen de deur aan. Niets, geen gespat van water vanuit de douche of het bad, geen geluid van dat Joey haar tanden zou kunnen poetsen. Het is gewoon akelig stil in de badkamer. Stilletjes opent Wouter de deur en kijkt om een kiertje naar binnen, zijn ogen worden groot en hij voelt een steek in zijn maag. Wouter gooit de deur open en rent naar het bad en knielt bij de rand neer, de tranen stromen over zijn wangen terwijl hij Joey uit het rode water tilt. Hij legt Joey op de vloer en pakt snel twee grote handdoeken uit het kastje van onder de wasbak en legt die over Joey heen. Wouter voelt aan haar pols voor een hartslag en luistert of ze nog een ademhaling heeft, zodra hij geen polsslag voelt en niets hoort begint hij met een hartmassage en doet mond-op-mondbeademing.
“Nee, nee, nee Joey, alsjeblieft! Laat me niet inde steek, ik heb je nodig,”� fluistert Wouter zachtjes en hij pakt snel zijn mobiel uit zijn zak en toetst het alarmnummer in.
“Goedemiddag, alarmcentrale Almere. Waarmee kan ik u van dienst zijn?”� vraagt een vrouw aan de andere kant van de lijn.
“Ja hallo, mijn zusje heeft zelfmoord gepleegd en..”� verder komt Wouter niet want hij begint hard te huilen.
“Meneer waar bevind u zich nu?”� vraagt de vrouw rustig.
“Anne Stradfortlaan 108, Muziekwijk in Almere Stad,”� zegt Wouter huilend, en hij veegt met de mouw van zijn shirt zijn neus af.
“Oké, blijf waar u bent en ik stuur zo snel mogelijk een ambulance naar u toe,”� zegt de vrouw en Wouter knikt.
“Dank u wel,”� zegt Wouter en hij hangt op. Met tranen in zijn ogen staart Wouter naar zijn zusje, hij schud zijn hoofd en pakt haar vast dan wiegt hij haar stilletjes heen-en-weer.
“Joey, waarom? Waarom laat je me alleen?”� fluistert hij. Dan bedenkt Wouter zich dat hij hun ouders ook moet bellen, Wouter pakt zijn mobiel weer van de grond en toetst het nummer van zijn moeder in dan houd het hem tegen zijn oor aangedrukt en luister naar de toon van dat ‘ie overgaat.
“Met Cecilia Simons,”� hoort Wouter zijn moeder antwoorden.
“Mam, met Wouter. Je moet nu met papa naar huis komen!”� zegt Wouter met bibberende stem terwijl hij nog steeds met Joey in zijn armen op de grond zit.
“Woutertje, doe is rustig lieverd. Wat is er aan de hand?”� vraagt zijn moeder rustig en Wouter schud boos zijn hoofd.
“Mam alsjeblieft, kom naar huis!”� roept hij boos, Wouter hoort zijn moeder schrikken aan de andere kant van de lijn en hij haalt diep adem.
“Mama, het is Joey,”� zegt Wouter is rustiger.
“Wat is er met mijn kindje!?”� vraagt zijn moeder geschrokken.
“Dat kan ik nu niet zeggen, maar kom alsjeblieft naar huis toe?”� vraagt Wouter en hij kijkt naar Joey.
“Oké, we komen eraan. We zijn er in vijftien minuten,”� antwoord zijn moeder en ze hangt op. Wouters mobiel word nat van zijn tranen en boos gooit hij hem tegen de muur aan, Wouter streelt met zijn hand door het natte haar van zijn zusje heen en geeft haar een kus op heer hoofd. Na zo’n tien minuten hoort Wouter de sirenes van de ambulance, hij legt Joey voorzichtig op de grond neer en rent naar beneden waar op de bel gedrukt word. Wouter doet de deur open en laat de ambulancebroeders binnen die hem vragend aan kijken.
“Boven,”� zegt Wouter, de mannen knikken en lopen snel de trap op. Wouter doet de deur weer dicht en rent ze achterna, in de badkamer ziet hij hoe de mannen bezig zijn met Joey. Wouter schrikt op als de bel gaat en hij loopt snel de trap af, in de deuropening staan zijn ouders en met bange ogen kijken ze hun zoon aan.
“Waarom is er een ambulance?”� vraagt zijn vader, Wouter schud stil zijn hoofd en wijst met een vinger naar boven. Zijn vader rent naar boven terwijl zijn moeder hem in haar armen sluit en Wouter zijn tranen weer de vrije loop laat gaan, samen met zijn moeder gaat Wouter in de woonkamer op de bank zitten.
“Wouter wat is er aan de hand?”� vraagt zijn moeder, Wouter kijkt haar met betraande ogen aan.
“Joey, ze.. ze..”� stottert Wouter en hij slaat zijn handen voor zijn gezicht. Zijn moeder aait met haar hand over zijn rug heen en fluistert lieve woordjes in zijn oor om hem rustig te maken.
“Joey is dood,”� zegt Wouter dan plots. Zijn moeder kijkt het geschrokken aan en Wouter ziet de tranen in haar ogen staan en slaat zijn armen om haar heen. Dan komt zijn vader met rode ogen de woonkamer binnen gelopen en gaat naast zijn moeder op de bank zitten.
“Schatje,”� begint hij en zijn moeder kijkt haar man aan.
“Onze dochter heeft zelfmoord gepleegd,”� zegt hij en kijkt verdrietig naar zijn vrouw.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.