Hoofdcategorieën
Home » Twilight » ~ Lost in Twilight. » ~ Chapter 1.1
~ Lost in Twilight.
~ Chapter 1.1
Daar, in de kantine, tijdens mijn pogingen een gesprek te voeren met zeven nieuwsgierige vreemdelingen, zag ik hen voor het eerst.
Ze zaten in de hoek van de lange ruimte, zo ver mogelijk van waar ik zat. Ze waren met hun vijven. Ze spraken niet, en ze aten niet, hoewel ze allemaal een blad voor zich hadden staan. En ze gaapten me niet aan, zoals de meeste andere leerlingen, dus kon ik rustig naar hen staren zonder bang te hoeven zijn een overmatig geïnteresseerde blik te ontmoeten. Maar toch was het geen van deze dingen die mijn aandacht trokken en vasthielden.
Met moeite scheurde ik mijn blik los van de bedrukte bladzijdes en staarde naar buiten. De regen viel met bakken uit de hemel en stortte zich met zo’n geweld tegen de ramen dat het haast leek alsof het de warmte van mijn kamer wilde binnendringen. Meer dan ooit deed het weer het gevoel ontstaan dat ik me in Forks bevond, in plaats van het doodgewone stadje waarin ik al mijn hele leven woonde. De troosteloze regen gaf me het gevoel dat die hele wereld zo vreemd nog niet was en liet de lijnen tussen realiteit en fantasie zo ver vervagen dat ik mezelf regelmatig aan de waarheid moest herinneren.
Grimmig richtte ik me weer op het boek dat op mijn knieën balanceerde en mijn ogen zochten de plaats waar ze voor het laatst waren geweest. Ondanks dat het misschien het meest spanningsloze en on-romantische stuk uit het boek was, was dit mijn favoriete stuk. De beschrijvingen lieten mijn hersenen zoals gewoonlijk op maximale toeren draaien en vormden het gebruikelijke beeld van de Cullens. In plaats van het beeld te volgen dat in de films werd neergezet, vormden deze een heel ander beeld. Mijn Rosalie was prachtig, te mooi om naar te kijken. Jaspers gezicht was adembenemend ondanks de gepijnigde blik in zijn ogen. En Edward.. Edward was gewoon perfect, zijn gelaatstrekken zo scherp, zo kaarsrecht dat het mijn hoofd iedere keer liet duizelen van verbazing dat zoiets gefantaseerd kon worden. In mijn gedachten zag ik ze zitten, allemaal onmenselijk mooi en vol gratie die bij ieder ander persoon volledig misplaatst zou zijn maar bij hen vanzelfsprekend, natuurlijk.
Hoewel de rollen hoogstwaarschijnlijk met veel zorg waren opgevuld in de films, waren ze voor mij nooit volledig tot hun recht gekomen. Natuurlijk was Nicci Reed mooi, maar zo mooi dat het haast pijn deed aan je ogen? En Robert Pattinson, hij was zonder twijfel een van de knapste acteurs en misschien zelfs personen op de aarde, maar was hij daardoor net als Edward? Misschien waren mijn eisen wel te hoog en bestonden er wel gewoon geen mensen die voldeden aan de beschrijvingen in het boek. Dat was in ieder geval de reden waarom ik nooit volledig van de films heb kunnen genieten, enkel omdat de personages niet waren hoe ik me ze had voorgesteld.
Ze leken totaal niet op elkaar. Van de drie jongens was er een groot: gespierd als een bodybuilder, met donker, krullend haar. De tweede was langer, peziger, maar toch gespierd en honingblond. De laatste was slungelig, minder zwaar gebouwd, met rommelig, bronskleurig haar. Hij was jongensachtiger dan de anderen, die eruitzagen alsof ze eigenlijk studenten waren of zelfs leraren hier, in plaats van leerlingen.
Even maakte ik een tussenpoze en liet mijn gedachtes volledig varen richting het haarscherpe beeld dat zich in mijn hoofd had genesteld. Ik nam de tijd om ze allemaal langdurig te bewonderen, Edward in het bijzonder. Toen ik er zeker van was dat het beeld nog steeds hetzelfde was als de vorige keer dat ik ze voor de geest haalde, las ik verder.
De meisjes waren elkaars tegenpolen. De lange was statig. Ze had een schitterend figuur, het soort dat je ziet op het omslag van de badpakeditie van Sports Illustrated, het type waardoor elk meisje een deuk oploopt in haar gevoel voor eigenwaarde alleen doordat ze zich in dezelfde ruimte bevindt. Haar haar was..-
‘Lizzy?’ de stem van mijn vader sneedt als een mes door de doodse stilte en geïrriteerd keek ik op van mijn boek.
‘Wat is er, pap?’
‘Wil je even helpen met de was vouwen? Het duurt maar heel eventjes,’ dat laatste voegde hij eraan toe met de hoop dat ik dan zonder klagen naar beneden zou komen. Alsof dat ook maar enig nut zou hebben..
Reacties:
Oeee, geweldig ;D
'k Ga snel verder lezen, maar ik kan je nu al verzekeren dat ik de rest ook geweldig zal vinden ^.^
Ik kwam via worslover bij je terecht wat best gek is
Maar ik vind je verhaal en de manier van schrijven echt prachtig !
Ik lees snel verder
<3