FanFic.nl

No one waits forever ~Embry Call

003

En toen liep ik op een pad door het inmiddels al donkere bos aan de hand meegesleept door een ongelooflijk leuke jongen op zoek naar zijn vrienden. Ik snapte niet hoe ik nou weer in deze situatie terecht gekomen was. Op scholen had ik nooit veel vrienden gemaakt. Dat was mijn tijd gewoon niet waard, misschien zou ik de dag daarna al wel weer weggaan. Ik had twee vrienden met wie ik nog steeds contact had. Lina en Chase. Dat was toen ik met mijn moeder in Ohio woonde, de enige stad waar ik me uiteindelijk thuis had gevoeld en waar ik bijna een jaar had gewoond. Toen moest mijn moeder weer verder. Soms dacht ik er weleens aan om gewoon te blijven. Ze moest maar gaan zonder mij. Maar ik bedacht me altijd meteen. Mijn moeder was de enige met wie ik altijd over alles kon praten. Ja, ik weet het, heel cliche, maar zo is het gewoon. Meestal verteld zij mij ook alles als ik niet zeg dat ik het niet meer wil horen. Alle details van mannen met wie ze op dat moment uit gaat. Ieuw, ik hoef alleen maar zijn naam te weten, niet hoe hij kust enzo. Dan durf ik hem straks niet meer aan te kijken gewoon omdat ik bang ben dat ik in lachen uitbarst. Maargoed terug naar het hier en nieuw. Terug naar Embry. Terug naar zijn vrienden die ik nu ga ontmoeten.


Ongeduldig stuiterde Embry naast me over het pad. 'Waar gaan we eigelijk precies naar toe?' vroeg ik hem, om de stilte te verbreken. 'Mijn vrienden.' zie hij, 'Dat had ik toch al gezegd.' Geërgerd rolde ik met mijn ogen. 'Maar wí¡í¡r is dat dan?' een diepe zucht. 'We zouden vanavond samen komen in het huis van Quil. Zijn ouders zijn niet thuis vanavond.' Hij grijnsde een kwajongensgrijns die ik meteen al leuk vond. Ik lachte met hem mee hoewel ik me toch nog zorgen maakte. Ik was niet goed met vreemde mensen, als ik voor een groep stond klapte ik altijd helemaal dicht. Geen woord kwam er meer uit mijn mond. Maar dat zou me nu niet overkomen. Ondertussen kwam er een klein huisje in zicht, dat aan de linkerkant van het pad stond. 'We zijn er.' zei hij terwijl hij knipoogde. 'Dames eerst.' Hij duwde de deur open en toen ik door de opening stapte was ik even helemaal perplext. Het hele huis zat vol met halfnaakte knappe jongens. Ik knipperde met mijn ogen. Niet om te flirten, maar gewoon om te kijken of ik het goed zag. Ik keek om naar Embry, waarna hij me een duwtje in de rug gaf. 'Showtime' zei ik tegen mezelf in mijn hoofd.

Reacties: