FanFic.nl

One Heart Missing

Chapter 3 – All This Time

Het was inmiddels avond. Ik lag nog steeds in de tuin en werd wakker met een stevige hoofdpijn. Met veel moeite hees ik mezelf omhoog op mijn armen en keek om me heen. ‘Dus je bent eindelijk wakker?’ Ik schrok en keek naar de jongen die links van me tegen een boom aan zat. ‘Doe je dat wel eens vaker, middagdutjes in de tuin?’ ‘Doe jij dat wel eens vaker, privé gebied betreden zonder toestemming?’ vroeg ik, en keek hem ontzettend chagrijnig aan. Een speelse lach verscheen op zijn gezicht. Er schoot me plotseling iets te binnen; heeft hij me zien slapen?! ‘Hoelang zit je hier al?’ vroeg ik hem. ‘Hmm, zo’n half uur…’ antwoordde hij en lachte uitdagend. ‘ELISABETH!’ hoorde ik Melanie roepen vanuit haar auto. Ik keek in de richting van mijn oma’s cottage. Vreemd, ik dacht dat ze vanmiddag zou komen. ‘Ik denk dat het tijd is om te gaan’ ‘Dat denk ik ook…’ zei ik. We keken elkaar aan en ik voelde mijn gezicht helemaal warm worden. Ik weet niet waarom ik het niet eerder heb gezien; zijn diep bruine ogen, krullend bruin haar… Hij stond op, pakte mijn hand, en hielp me overeind. Melanie riep weer en ik begon terug naar de cottage te lopen. ‘Doei…’ Ik zwaaide, draaide me om en liep verder. ‘Elisabeth?' hoorde ik hem ineens achter me zeggen. 'Vind je het erg als ik hier voortaan zo nu en dan ook eens een dutje doe?’ Ik draaide me om, en keek hem met grote ogen aan. Hij lachte naar me, en verdween in de duisternis van het bos.

‘Met wie was je aan het praten?’ vroeg Melanie toen ik naar binnen stapte. ‘Geen idee,’ antwoordde ik. Ik realiseerde me opeens dat ik geen idee had hoe hij heette! Melanie keek me grappig aan, lachte en zei: ‘Maakt niet uit, joh. Ik ben langs geweest bij zorgcentrum Zwanenheuvel en heb daar je oma’s spullen opgehaald. Ik dacht; jij zal wel meer aan je hoofd hebben. En dat was ook zo.’ En ze hintte naar de mysterieuze jongen. ‘Hij viel me lastig…’ probeerde ik nog. ‘Hmmhmm, en nu wil je mij zeker vertellen dat je dat helemaal niet leuk vond?’ Ik zuchtte, gaf het op en pakte de doos waar mijn oma’s spullen in zaten. Ze was nog niet eens een dag dood en ik mis haar nu al, dacht ik, terwijl ik keek wat er in de doos zat. Toen greep een foto de aandacht.

“Isobel”�

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.