FanFic.nl

Flames

Chapter Six

"Mag ik vragen hoe lang je al in deze toestand bent, Jennifer?"
"Een week," zeg ik zacht, nog steeds onder de indruk van hun vreemde verschijning.
"Ze kwam hierheen omdat ze zich legendes van de indianen herinnerde. Ze hoopte dat Jacob haar kon helpen." Ik irriteer me een beetje aan de betweterige toon van Edward. Maar hij doet vast om goed te doen.
"Inderdaad," bevestig ik zijn woorden.
"Heb je al gejaagd?" De zwarte wolf naast me verstrakt bij dat woord, en automatisch doe ik een stap van hem weg, naar Jacob toe. Zijn vacht strijkt zacht langs me heen, ik hoor zijn rustgevende ademhaling. Vreemd hoe snel ik aan zijn nieuwe gestalte heb kunnen wennen.
"Nee. Ik wist niet hoe. Ik wil niet..." Mijn toch al fluisterende stem sterft weg, en het vuur in mijn keel brandt hevig.
"Dan moesten we je maar eens leren hoe je dat kan doen zonder mensen te doden." Ik frons.
"Kan dat? Maar hoe? En wilt u me dat zomaar leren?"
"Natuurlijk. Hoe meer van onze soort leven zoals wij, hoe liever. Je moet wel beloven dat je naar ons zal luisteren als we je wat zeggen." Ik knik. De zwarte wolf gromt, Jacob nog harder. Dan krimpt hij een beetje in elkaar, alsof hij een gevecht verloren heeft.
"Sam wil weten of ze bij ons kan blijven tot ze zich kan beheersen." Bij hen blijven? Niet bij Jacob?
"Ja, dat lijkt me het veiligste. In het reservaat zit ze te dicht bij de mensen." Juist, dat is waar ook.
"Als je wil mag je mee." Het duurt een paar seconden voor ik besef dat Edward tegen Jacob sprak. Ik stap nog dichter naar hem toe, hij legt zijn hoofd zacht tegen me aan. Ik heb hem nodig.
"Ga je alsjeblieft mee?" fluister ik zacht. Zijn trouwe, bruine ogen kijken me aan, en ik herken de Jacob van vroeger, de tienjarige jongen die toekeek hoe de grote jongens van de kliffen sprongen, de negenjarige die het bos als zijn broekzak kende, de elfjarige die zei dat hij me zou missen.
"Hij gaat mee. Hij wil op je passen," zei Edward met een fijne lach. Sam gromde en draaide zich om, Jacob keek hem een seconde na. Daarna loopt hij van me weg en springt soepeltjes over de rivier. Carlisle en Edward deinzen niet achteruit, zoals ik heb gedaan voor de andere wolven. Hij kijkt me doordringend aan.
Ik haal diep adem, en spring achter hem aan.

Reacties: