FanFic.nl

The Last Snow

Chapter One

Er zijn twee soorten slechte mensen. In de eerste plaats heb je de mensen die met opzet iets kapot maken van een ander.
Mensen zoals degenen die het huis van zijn ouders in de fik hadden gestoken, bijvoorbeeld.
En daarnaast heb je nog de mensen die gebruik maken van de gevolgen die de eerste groep heeft achter gelaten, om het leed van zulk soort mensen nog eens te verergeren.
Mensen zoals zijn oom, waar hij de halve zomervakantie vast had gezeten, een plek waar hij als het even kon, nooit weer naar terug wilde gaan.
De blonde jongen woelde en draaide in zijn slaap, op zijn gezicht waren afwisselend indrukken van angst, paniek en afschuw af te lezen. Op zijn voorhoofd stond een laagje klam zweet en met elke beweging leek hij zichzelf verder te verwikkelen met de dekens. Uiteindelijk schoot de jongen met een rasperige ademteug overeind, waarbij hij zijn lichtblauwe ogen wijd opensperde, maar zijn omgeving pas na een paar tellen kon onderscheiden van pure paniek. Het kostte hem een minuut om zijn hijgerige ademhaling weer een beetje onder controle te krijgen, maar de indrukken van de droom lagen nog fris in zijn herinnering. De anderen op zijn slaapzaal leek het niet te zijn op gevallen en ze sliepen allemaal rustig door. Wat wilde je ook, het was half zes.
Maar de jongen was niet van plan om zich nogmaals om te draaien, demonstatief gooide hij het dekbed van zich af, zette zijn blote voeten op de vloer, pakte zijn spullen en beende de kamer uit. Koude douche. Nu.
En zo kwam het dat Christian McClair uiteindelijk als eerste bij de deur van het Toverdranken lokaal stond.

Alex was nooit een uitslaper geweest, dus niemand keek er meer van op als hij weer eens voor dag en dauw in de leerlingenkamer van Zwadderig zat. Zeker niet na die ene allereerste keer, toen hij de eerste de beste persoon die er een opmerking over had gemaakt snel en affectief vervloekte - de jongen had twee dagen op de ziekenzaal gelegen.
Vreemd genoeg was Alex onder iedere vorm van straf uitgekomen, en alles wat dat hem gekost had was een kort gesprek met professor Sneep, een verhaal dat nog steeds als en legende door de slaapzalen van de eerstejaars Zwadderaars gonsde.
Alex liet zijn ogen voor de laatste keer over zijn astronomie-essay glijden, en een kleine scheve glimlach sierde zijn bleke gezicht. Astronomie was het enige vak wat hij echt interessant vond, en ook het enige waar hij echt zijn best voor deed. Voor de meeste andere vakken 'regelde' hij iemand om het voor hem te doen.
Net toen hij zijn tas opendeed en wat Geschiedenis van de Toverkunst-perkamentrollen platdrukte om ruimte te maken voor zijn essay over het ontstaan van de maan, en hoe de maan steeds verder weg van de aarde komt te staan, hoorde hij voetstappen.
"Alex!" riep een vrolijke meisjesstem door de ruimte, en haar opgewekte stem weerkaatste tegen de zwarte tegels op de muren, de echo's hadden vrij spel in de kerkers van Zwadderig, zeker als deze vrijwel leeg waren, en er niets was om het galmen van de geluiden te dempen.
Het was Juli Lawanda, een populair platinablond meisje dat net een half jaar jonger was dan hijzelf, maar wel een jaar lager zat
Alex deed zijn tas dicht, en stond toen op. Hij was niet bijster lang, - 1 meter 68 - maar had op een soort vreemde manier toch altijd iets imponerends, met zijn donkere grijze ogen en bijna elf-achtige haar met wilde donkere piekjes die kanten op stonden.
"Hey, Jules," zei hij met een grijns, en hij hing zijn tas zorgvuldig over de rugleuning van de fauteuil bij het haardvuur waar hij in had zitten lezen.
Hij liep naar haar toe, zodat hij vlak voor haar stond, en raakte zachtjes haar kaak aan met zijn vingertoppen. Toen keek hij op, en nam haar bleek-bruine ogen gevangen met zijn blik.
"H-hey..." stotterde Juli, terwijl ze haar blik duidelijk niet van hem af kon houden.
Ze was zo makkelijk om mee te spelen.
"Ik was net van plan te gaan ontbijten," zei Alex met een zachte stem, "ga je mee? Of wil je nog even blijven?" hij boog toen voorover, zodat zijn rechterwang lichtjes tegen de hare aan ruste, "In dat geval kan ik wel even... tijd voor je maken."
Juli ademde schokkerig in, en Alex hoefde niet eens te kijken om te weten dat zowel haar ogen als mond wijd opengesperd waren.
Ze was zo makkelijk van haar stuk gebracht.
"Eehm... als jij honger hebt?" piepte ze zenuwachtig, "Zullen we dan samen gaan ontbijten?"
"Tuurlijk," zei Alex met een grijns, en liep toen terug naar zijn stoel om zijn tas over zijn schouder heen te hijsen, "kom."
Alex liep soepeltjes naar de uitgang van hun leerlingenkamer, Juli bleef nog even als bevroren staan, en schudde toen haar hoofd even snel, knipperde met haar ogen en rende achter hem aan. Verlegen pakte ze zijn hand en liep met hem mee naar de grote zaal.


Wordt vervolgd? (Reacties please? n.n)

Reacties:

Rebella zei op 29 aug 2011 - 16:49:
HOT! snel verder ben benieuwd! mooi geschreven!