FanFic.nl

Oorzaak en Gevolg [TC]

[41] Bill – Sleeping Problems

Ondertussen zijn er al drie dagen voorbijgegaan en geen één speelde zich niet af in de hemel. Tom is mijn hemel. Alles aan hem maakt mijn persoonlijke paradijs op aarde. Zijn kriebelende dreads, zijn zachte huid, zijn stralende ogen, zijn simpelweg onbeschrijflijke lippen, zijn wijde kleren, zijn sterke handen, zijn warme stem.
Hoe hij hamsterwangetjes krijgt als hij lacht, hoe hij drie keer met zijn ogen knippert voor hij wakker wordt, hoe hij met zijn handen beweegt tijdens het praten, hoe hij in zijn veel te grote broek door de tourbus slentert, hoe hij opschept tegen Georg en daarbij zijn eigen lachen moet inhouden, hoe hij nóóit zijn hand voor zijn mond slaat als hij gaapt.
Alles aan hem. Tom is mijn hemel, mijn paradijs, mijn leven. Ik lig op mijn zij op bed en bestudeer zijn gezicht, dat vredig naast me op mijn kussen ligt. Hij slaapt nog, volledig ontspannen met een eenvoudigweg perfect lachje om zijn lippen. Ik vraag me ernstig af of ik ooit ga kunnen wennen aan het feit dat hij van mij is; hoeveel dagen er ook voorbij gaan, hij zal altijd van mij zijn - daar ben ik van overtuigd, maar als ik eraan denk moet ik alsnog ongelovig mijn ogen opensperren.
De cijfers van mijn digitale wekker lichten op in het donker. 02:34. Het is al diep in de nacht en ik heb de slaap nog altijd niet gevonden. Morgen - of eigenlijk vandaag - bereiken we onze eerste concertstad, vanavond hebben we ons eerste concert, en ik weet dat ik er spijt van ga hebben als ik nu niet een beker warme melk voor mezelf maak en een aspirine inneem. Dat is de formule die ik nodig heb om te kunnen slapen, maar vannacht wil ik eigenlijk niet slapen. Ik wil hier blijven liggen en naar Tom staren en het gelukkige gevoel in mijn borstkast koesteren. Zelfs al ga ik er onherroepelijk spijt van hebben op het podium.
Na nog een paar minuten staren besluit ik toch, ondanks mijn tegenzin, uit bed te stappen en naar de keuken te gaan. Daarbij moet ik over Tom heen. Stilletjes biddend dat ik hem niet wakker maak, kruip ik onder de dekens vandaan en klim over zijn lichaam heen naar het gangpad. Hij murmelt iets en ik versteen onmiddellijk, half over hem heen gehangen, maar hij wordt niet wakker. Opgelucht laat ik mezelf op de grond zakken, kijk nog eventjes naar hem om en sluip dan het kamertje uit.
Het is stil in de tourbus. Alleen de motor ronkt onder mijn voeten en als ik op de puntjes van mijn tenen naar de voorkant van de bus beweeg, hoor ik uit de koptelefoon van onze chauffeur muziek sijpelen. Ik blijf even staan, probeer te ontdekken waar hij naar luistert. Het liedje verspringt net, dan hoor ik plots mijn eigen stem, vervormt door de afstand: Du stehst auf, und kriegst gesagt wohin du gehen sollst! Wenn du da bist, höst du auch noch was du denken sollst... Schrei, denk ik. De chauffeur luistert naar onze nummers.
Met een plotselinge grijns draai ik me weer om en trippel door het smalle gangetje naar de keuken. Het is daar verrassend licht; de ramen zijn geblindeerd, maar toch slaagt de manenschijn erin door de ruit te kruipen en de keuken in een zilverachtig licht te zetten.
In de koelkast vind ik een pak melk en in het kastje daarnaast een steelpannetje. Waarschijnlijk kan ik beter de magnetron nemen, koken in een rijdende bus is niet het allerslimste om te doen, maar ik heb geen zin om de hele tourbus wakker te piepen. Het is net zo lekker rustig, ik kan mezelf zelfs horen denken.
Terwijl de melk pruttelt in het pannetje, haal ik een beker uit de kast en zet die op het aanrecht. Dan hijs ik mezelf op tafel en sla mijn armen om mezelf heen. In trainingsbroek alleen is het stiekem toch een beetje koud. Zeker als je net uit een warm bed komt, met een nog warmer lijf tegen je aan.
Alle wegen leiden naar Rome en al mijn gedachten leiden naar Tom. Starend in de melk moet ik op mijn lip bijten om niet te zuchten. Het is lang geleden dat ik voor het laatst verliefd was, en de verliefdheid die ik me herinner valt in het niet vergeleken bij de gevoelens die nu door mijn bloed kolken. Toch vraag ik me plotseling af of ik er wel goed aan doe om deze gevoelens toe te laten. Verliefd zijn is heerlijk, maar... In deze relatie komt er zoveel meer bij kijken dan alleen geluk.
Ik ben bang, besef ik. Bang dat deze emoties me helemaal overnemen, dat er nooit meer een weg terug is, dat Tom en ik elkaar meesleuren naar een onzekere toekomst. Ooit, weet ik, ooit zal het uitkomen. Je kan niet zó verliefd op elkaar zijn zonder dat het ergens opvalt. We mogen ons gelukkig prijzen dat niemand het verwacht, anders hadden David en Georg en Gustav ons allang betrapt.
En wat gebeurt er als het uitkomt? Het is onmogelijk te voorspellen, maar ik weet zeker dat er iets gebroken gaat worden. Mijn hart? Ons platencontract? Eén van de twee, en ik kan onmogelijk beslissen. Misschien zelfs wel allebei. David schopt ons uit de band als het bekend raakt, wat als Tom - of ik - dat verlies niet kan verwerken? Het is geen vraag of dat invloed gaat hebben op onze relatie, dat is een zekerheid.
Nog een zekerheid: zonder Tom kan ik niet leven. Of hij nou mijn vriendje is, of mijn tweelingbroer. Ik heb hem nodig en ik weet dat hij mij nodig heeft. Zoveel is me in de afgelopen tijd maar al te duidelijk geworden.
Alleen... Hoe sterk zijn we? Hoeveel kunnen we verdragen, tot één van ons besluit dat het teveel wordt en ermee ophoudt? En - wí¡í¡r houdt hij dan precies mee op?
Ik ril nog harder en dit keer niet van de kou. Mijn gedachten gaan helemaal de verkeerde kant op. Uit de wolken gevallen, het paradijs verlaten. Ik ben plotseling zo vreselijk bang dat ik over mijn hele lichaam tril.
Op dat moment kookt de melk over.

Reacties: