FanFic.nl

Unexpected Friendship

66. It's time to forgive these guys

Monika's P.O.V.

De dag na Halloween was vermoeiend, ik ging 's avonds vroeg naar bed. Alleen het lukte niet, ik dacht maar steeds aan dezelfde dingen. Moord, Carlo en George, glazen bol vol met doorbloedde lijken en een nieuw punt, wie was er in de kamer op de 7e verdieping? Ik keek naar het plafond, dat ik omgetoverd had in vallende sterren met een frisse buitenlucht. Daarna viel ik na een uur in slaap.

Die ochtend daarna liep ik slaperig naar het klaslokaal, maar ik was vergeten dat professor Banning weg was voor een trouwdag. Ik was humeurig naar de grote zaal gelopen, waar ik rustig mijn ontbijt at. Ik had nu toch mijn boeken bij, dus ik ging er in neuzen. Ik zocht een spreuk dat me wat fitter kon maken. Maar ik kon helaas niks vinden, maar dat kwam vooral omdat ik niet eens moeite had gedaan om het op te zoeken, ik haakte al af na 12 bladzijdes. Ik keek rond in de grote zaal. Plotseling zag ik George naar me toe lopen. Ik slikte, wat wil hij? Het kon van alles zijn, hij kon boos reageren of zelfs kwaad, ookal verdiende hij het niet. "Ehm, Monika. Ik wil graag sorry zeggen, ik had dat niet moeten zeggen tegen Carlo. En ik snap best dat je nu niet met me wil praten, maar ik wou het je even laten weten. Ik laat je nu weer met rust." Zei hij rustig en liep daarna weg. Ik was verbaasd, maar wel minder boos op hem. Ik waardeerde het dat hij zijn exuses had aangeboden.

Ik hoorde gister in de leerlingenkamer dat Carlo en Stella het hadden uitgemaakt. Ja, ze hadden het beide tegelijkertijd uitgemaakt. Het gerucht ging erom, dat Carlo het had uitgemaakt om een ander. Ik hoefde niet eens te raden wie het was. Misschien was het wel iemand van Stella's vriendinnen, nee geintje. De reden dat Stella het had uitgemaakt was, omdat Stella Carlo en mij had horen praten. Nou daar werd zij niet echt vrolijk van. Ik herrinner me precies de woorden wat we hadden uitgesproken

"Vind je mij nog leuk?" vroeg ik hem. "Waarom vraag je dat aan mij, vind jij mij leuk?" Vroeg Carlo. "Ontloop mijn vraag niet, je vriendin Stella die denkt van wel. En ik wil alleen vrienden zijn, ookal vind ik je leuk." Ik herrinner me ook nog dat we elkaar recht in de ogen keken. "Nou, ik vind jou ook leuk. Dan is het toch makkelijk. Wil je bij mij zijn."

Bij die laatste woorden moest ik steeds zuchten, wat nou als ik ja had gezegd. Waren wij dan gelukkig samen, of is hij nu vooreeuwig gekwetst door mij. En wat nou als ik alles op een rijtje heb gezet en ontdek dat wij gewoon bij elkaar horen. En dat hij niet meer langer met mij samen wil zijn, dan heb ik het helemaal verpest.

Iemand onderbrak mijn gedachtes, ik keek op en nee het was geen iemand. Het waren meerdere personen, het waren Leona, Fred, Xavier en Tom. Ze begroette me en gingen voor me zitten. Ik schudde al de vervelende gedachtes van me af.

18 November
Het was Leona's verjaardag, alles moest stiekem gebeuren. Dit keer deed ik mee met het versiercomite. Alles was klaar in de Griffoendor leerlingenkamer, maar we moesten de cadeautjes nog een plekje geven, want ze stonden daar maar in een hoekje. Later toverde iemand een grote tafel, zodat het hoekje een opgevulde hoek werd. "Ze komt! Ze komen bedoel ik! Ze komen eraan! Leona en Katja! Ze komen!" Ik vroeg me af wie de persoon was die schreeuwde. Ik kende zijn naam niet, maar we moesten op ons allermooiste verassing roepen. Toen kwamen ze binnen. "Verassing!" Riepen we met zijn allen. Ze was helemaal verbaasd, en huppelde vrolijk naar Xavier. Die ze ook meteen bedankte met heel haar hart. Ik feliciteerde haar en gaf haar mijn cadeautje.

Uren later, kwam Leona naar me toe gelopen. "Moonzzz." Ik keek vragend op met de bijnaam, maar ik vond het wel wat hebben. Na een tijdje te hebben gepraat, had ze me uitgenodigd om een paar dagen bij haar te logeren in de kerstvakantie. Ze hield ook een feest, dus dat werd weer eens gezellig. Ik wist het niet zeker, maar ik had niet zo veel zin om George constant te zien. "Zeg, hoe zit dat eigenlijk met jou en George?" Daar wou ik het juist niet over hebben. "Ik wil er niet over praten." "O. Zo erg?" Vroeg ze verder. "Dat zou je wel kunnen zeggen, ja." Zei ik een beetje boos. "Het is echt menens. Daarom was George dus zo van slag." "Wat bedoel je?" Oh, waarom? "Nou, hij mag je erg graag, Monika. En hij kan er helemaal niet tegen dat jullie ruzie hebben." Misschien is het tijd om het hem te vergeven. "Ik weet dat George af en toe een sukkel kan zijn, maar hij meent het goed. Denk je dat je hem ooit kunt vergeven?" Vroeg ze nu. "Misschien wel. Ooit." Ik had eigenlijk meteen zin om hem te vergeven, want misschien was ik al te laat en dacht hij al dat ik alleen om mezelf dacht. Ik wil hem niet kwetsen, maar ik ben er uiteindelijk uit. Ik vergeef beide, maar neem afstand. Dat de vriendschappen die we hebben opgebouwd, niet voor niks zijn gebeurd.

Ik was nu toch in de Griffoendor zaal en ik kon George niet vinden, dus ik liep naar zijn kamer. Daar zag ik hem spelen met de vuurwerk die ik hem had gegeven. "Heey." Zei ik stilletjes. Hij stootte de fles perongeluk om. Ik deed een spreuk die ik laatst had geleerd. En de vloeistof vloog het flesje weer in. "Oh heey." Zei hij droogjes. "Ik wou heel even zeggen, dat ik nu snap wat je hebt gedaan. En sorry dat ik niet meer met je wilde praten. Ik hoop dat we nog vrienden kunnen zijn." Hij keek boos, maar toen ik die laatste woorden uitsprak, verzachte zijn blik.

Later die avond vergaf ik Carlo ook, en we besloten ook weer vrienden te zijn. Maar ik nam wel een afstand. Ik weet niet waarom, maar George werd daardoor weer een beetje kwaad op mij.

Ik liet het rusten en liep naar de eetzaal die dag erna. Yvonne kwam erachter dat ik de spreuk amnesia kon, dus die wilde ze dolgraag leren. Ik had het haar een paar avonden geleden op de 7e verdieping verteld. Ze vertelde me ook dat ze het al eens op een kussen had gebruikt, maar dat de spreuk heel hard tegen het kussen aanvloog. Met de spreuk moest je veel geduld hebben. Waarom ze de spreuk wou leren was mij ook een mysterie. We leerdde buiten, daar had ik het het beste geleerd. Perkamentus zei dat je daar beter in de kou kon leren en concentreren. Ik hoorde opeens de stem van degene die mij had achtervolgd in de kamer van de 7e verdieping. Maar ik kon me niet omdraaien, want Yvonne stuurde haar eerste amnesia spreuk op me af. Waardoor ik later die dag alles was vergeten.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.