FanFic.nl

Bill and Tom are watching you... and Gustav and Georg too (ontvoering)

Maybe the beach.

"Carly!" riep ik (fake) enthousiast. Ik was wel blij om haar te zien, daar moet je niet aan twijfelen, maar nu moest ik tegen haar gaan liegen over mijn afwezigheid. Carly leek er niks van te merken en ze vloog meteen rond m'n nek. Ze sloot me in haar armen en... ik moest wel blij zijn om haar te zien. Wat had ik mijn beste en enige vriendin gemist! ...Ik besloot gewoon te zwijgen over het feit dat ik voor zo'n lange tijd weg was geweest. "Heb je toevallig niemand gezien die erbij loopt als een slome rapper met cornrows?" Ze schudde haar hoofd en ze keek me bezorgd aan. "Wat klets je uit je nek en waar was je al die tijd?" vroeg ze en ze schudde me door elkaar waarna ze me weer in haar armen sloot. "Ik... Ik ben één van m'n neven kwijt?" zuchtte ik, het klonk eigenlijk meer als een vraag. "Jah, dat is het. Ik ben één van m'n neven kwijt." stelde ik nog eens vast voor mezelf. Het liegen kon beginnen... "Ohw, als je wilt, help ik je wel met zoeken. We moeten echt bijpraten. Waar was je?" zei ze weer, ik haalde m'n schouders op en knikte die laatste vraag negerend. Zoals verwacht liet Carly niet snel los... Na een kwartier van 'Waar was je? Waar was je?' was ik het echt beu. "Oké, ik leg het je uit. Ik kwam op een avond thuis en ik vond er een brief op tafel waarin één van mijn neven, die ik niet eens kende, contact met me opnam. Bleek dat ik nog familie had waar ik niks van wist, vreemd hé? Ik zette m'n verstand op nul en ik ging gewoon met hun mee op tour. Ze zijn heel beroemd in Duitsland..." Ik snakte naar adem, wat een uitleg zeg! In mijn oren klonk het allemaal veel te fake. Ik had zelf niet de moeite niet eens gedaan om goed te liegen... Carly haalde haar schouders. Ze leek het te geloven, maar had nog één vraag. "Waarom belde je me niet...?" Ojeeh, wat moest ik hier nou op zeggen? "Eumh, Don't know. Slechte ontvangst in de bus, ik kom er by the way niet zoveel uit, dus... Ik stuurde je wel brieven!" Oh my god, je kon gewoon horen dat ik het ter plekke stond te verzinnen. Daarnet viel het nog mee, maar nu! Carly leek het nog steeds niet te merken, ze was blijkbaar veel te blij om me terug te zien. "Ik ontvangde ze niet..." was haar enige antwoord en niet veel later liepen we door de straten van België. Op zoek naar een Duitse gitarist... "Als je hem ziet..., gil dan gewoon." zei ik, Carly was abnormaal stil voor haar doen vond ik. Hier zou ik spijt van gaan krijgen, maar ze was m'n beste viendin en ik moest haar vragen: "Wat is er aan de hand?". Ze keek niet op van de grond, "Ach niks, ik vroeg me gewoon af of je blijft." zei ze alsof dat het minste was. Ik schudde m'n hoofd en ze keek me verdrietig aan. Ze deed haar mond open om er wat op te zeggen, maar bedacht zich. "Heb je geen idee waar hij zou kunnen zijn?" veranderde ze inplaats daarvan van onderwerp. Ik moest even denken, "Ergens met veel meisjes ofzo...." gokte ik. "'T is een player." fluisterde ik alsof dat een groot geheim was. Carly giechelde om mijn domme gedrag. "Kom." ze trok me plots mee de straat over. "Waarheen?" vroeg ik terwijl ik moeite deed om overeind te blijven terwijl ze me mee sleurde. "Het strand, het is vandaag prachtig weer en we zijn hier vlakbij de zee." dat was inderdaad een goed idee, meisjes in bikini... daar zou Tom zeker op af gaan. Toen ze over strand begon maakte m'n hart eigenlijk ook stiekem een vreugdesprongetje, het hotel waar ik en m'n zussen in woonden, stond vlak voor het strand. Na bijna omvergereden te zijn door een go-cart liepen we de trapjes af, het strand op. Het water van de zee was grijs zoals ik gewoon was hier. Plots viel er mij iets in. Ik nam de GSM die ik van Bill gekregen had en ik belde Gustav op. Die was in de bus gebleven voor als we vragen hadden of voor als Tom terug kwam. Hij nam op, "Gustav, kun je even kijken of Tom z'n zwembroek heeft meegenomen?" ik kreeg geen antwoord, maar ik hoorde wat gestommel. "Ja, ik vind ze nergens." zei Gustav plots met zo'n stem van: Heb je wat gevonden toch?. "Oké." Gustav wou nog iets zeggen, maar ik duwde de GSM uit. Ik had geen tijd voor z'n praatjes. "Hij moet hier ergens zijn." zei ik en ik keek naar het lange strand, het zou een lange namiddag worden... Waarom deed ik eigenlijk zoveel moeite voor hem?

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.