FanFic.nl

You Colour My World

two

Evelyn Point of vieuw
Verveeld keek ik uit het gesloten raampje van de auto. Ik staarde naar de regen die zachtjes tegen het raampje tikte. Ik zat al acht uur in de auto en verveelde me dood. Ik wende mijn hoofd af van het raam. 'Devon?' Mijn stem klonk doods. 'Wat er is er Eve?' Ik zuchtte, want ik vond het afschuwelijk als mensen me Eve noemden nadat ik ze gedumpt had. Ik leunde naar voren. 'Hoe lang moeten we nog rijden.' Hij keek snel even naar rechts en richtte toen zijn blik weer op de weg. 'Nog twintig minuten.' Hij keek me grijnzend aan en ik probeerde hem een overtuigende glimlach toe te werpen. Ik ging weer naar achter zitten en pakte mijn make-up tasje om alles bij te werken. Terwijl ik zachtjes meezong met de radio deed ik extra mascara op. Ik knipperde met mijn wimpers naar mijn spiegelbeeld en gaf een denkbeeldig kusje in de lucht. 'Hoe zie ik eruit?' vroeg ik aan Devon, met een onschuldig stemmetje. Ik zag dat hij slikte. 'Gewoon, goed hoor.' Ik slaakte een zucht en sloeg mijn ogen ten hemel. Reacties waren zo makkelijk te lezen van de gezichten van sommige mensen. Mijn korte vrolijke stemming sloeg weer om en ik dacht nu al met heimwee aan thuis. Mijn jacuzzi..

'We zijn er over drie minuten.' zei Devon. Ik knikte en dacht aan al mijn bagage die hij moest verslepen zometeen. Zeventien en nu al een hernia. Een zwakke glimlach kroop over mijn gezicht bij zijn grimas als hij mijn koffers zou zien. Lichtelijk nieuwsgierig naar mijn tijdelijke woonplaats keek ik uit het raampje. Het was verduisterd dus niemand kon zien dat ik aan het kijken was. Het gaf me een veilig gevoel. Buiten was het in een woord: groen. Alles was bedekt met groen spul dat er vies uitzag. Het enige dat niet groen was de hele tijd was de grond, en dat was bruin omdat het modder was. Gefrustreerd keek ik naar mijn zwarte hoge prada pumps. Ik werd afgeleid omdat de auto begon af te remmen bij een huis. Vergeleken met mijn huis was het ontzettend klein. Misschien iets groter dan mijn kamer. Voor het huis stond een vrouw van ongeveer veertig jaar die de hand van een lange wat oudere man vasthield. Naast hen stond één jongen van ongeveer vijftien jaar. Achter hen stond een groep van ongeveer 10 jongens en een paar meisjes. Ik was de nieuwigheid in het kleine dorpje en binnenkort zou ik hier ook geschiedenis zijn. Niet dat mijn daden nou zoveel inpact zouden hebben. Nee ik zou weg zijn uit dit gat. De auto remde af. Devon stapte eerst uit en deed daarna de deur voor mij open. Ik pakte mijn gucci tas en stapte nonchalant uit de auto terwijl ik probeerde de modder te ontwijken. Het lukte verbazend goed en ik schudde mijn donkerblonde haar over mijn schouders en keek naar de groep die me stond op te wachten.

'Welkom in La Push.' zei de lange man. 'Ik ben Jack, een neef van je vader. Dit is mijn vrouw Rianne en mijn zoon Collin.' Ik knikte en liep, nog steeds voorzichtig, op ze af. 'Evelyn.' stelde ik me kort voor. 'Dus, waar is mijn kamer ook alweer?' vroeg ik, met een lichte arrogante ondertoon in mijn stem. 'En wie zijn jullie?' vroeg ik eigelijk aan niemand. Maar de langste jongen in het midden van de groep jongeren richtte zich op. 'Ik ben Jacob Black. En dit zijn Quil, Embry, Sam, Paul, Jared, Seth, Leah, en Brady.' Hij wierp me een spottende grijns toe en klopte op zijn buik. 'Ik heb honger, volgens mij zijn we wel klaar hier. Laten we naar Emily gaan.' Iedereen knikte instemmend en liep weg. Ik keek ze verbaasd aan, zo'n reactie was ik niet gewend. Ik keek op naar mijn familie en vroeg nog eens waar mijn kamer was. Rianne was blij dat ze eindelijk iets beleefds uit me had gekregen en ging me enthoudiast voor. Ze was lief en leek meer op mijn moeder dan op mijn vader. Ik probeerde beleefd terug te praten, niet in staat om haar te kwetsen en liep met haar mee de trap op. Voor een kleine witte deur bleef ze stil staan. 'Hier is het. Ik hoop dat het je een beetje bevalt. Maar het is veel kleiner dan de kamer die je gewend bent.' Ik glimlachte en bedankte haar. Daarna liet ze me alleen en stapte dapper door de deur.

Een klein gilletje ontsnapte mijn keel toen ik de kamer zag. Hij was zachtgeel geschildert en het ene raam dat ik had keek uit over de grijze trieste zee. Het plafon liep af naar beneden en liet de kamer nog kleiner lijken. Tegen de ene muur stond een houten bed, en aan de andere kant van de kamer stond een houten kast. Voor het raam stond een bureau en in de hoek een kleine leunstoel met een bijzettafeltje. Wanhopig deed ik de deur dicht en zakte neer op de grond. God wat miste ik mijn jacuzzi.

Reacties: