Hoofdcategorieën
Home » Twilight » What time couldn't erase (pauze) » 1. Chapter 01: The begin.
What time couldn't erase (pauze)
1. Chapter 01: The begin.
1936
Het begon allemaal op mijn zestiende verjaardag, die ik door zou brengen in het weeshuis waar ik woonde.
Het zou een doodnormale dag worden, en ik wist dat niemand zou weten dat ik jarig was.
Nou, heel misschien de meiden met wie ik al jaren op één slaapzaal slaap, maar verder zou niemand er aandacht aan besteden en dat was ik eigenlijk wel gewend.
Dus toen ik die dag wakker werd, en tot de conclusie kwam dat er verder nog niemand wakker was, kleedde ik me vlug aan in het simpele uniform van ons weeshuis. Voor de meisjes bestond dat uit een simpel, knielang, lichtblauw jurkje met een wit lint, een donkerblauwe hoed met wit lint, een donkerblauwe mantel voor buiten en zwarte schoentjes.
Mijn hoed liet ik af, omdat we die maar soms op hoefden.
Zacht sloop ik door de donkere gangen.
Uit de woonzaal en eetzaal beneden klonken natuurlijk wel al genoeg stemmen, dus daar hoefde ik gelukkig niet meer zachtjes te doen.
Ik liep gehaast verder naar de grote, houten deuren en opende ze moeizaam.
Ik glipte door de smalle opening die ik gecreëerd had en sloot de deuren weer achter me.
Snel liep ik over het brede grindpad, om het grote, stenen gebouw heen, naar een soort klein bos dat op het terrein stond.
Halverwege het bos stond een hek, waar het terrein van het weeshuis zich scheidde van de rest van het bos en de buitenwereld.
Ik had een klein plekje gevonden bij dat hek, waar een klein riviertje stroomden en waar grote keien en hoge planten de perfecte beschutting boden.
Langzaam liet ik me in mijn schuilplaats zakken en staarde een tijdje in stilte naar het heldere water van het riviertje.
Mijn hand gleed naar het gouden kettinkje, met ballerina bedeltje, dat om mijn nek hing en ik sloot mijn vingers er omheen.
'Het is mijn verjaardag vandaag,' fluisterde ik nauwelijks hoorbaar.
'En jij kan me niet zien, nu ik zestien geworden ben,' fluisterde ik verder.
Het was een oude gewoonte van me. Ik had het kettinkje van mijn moeder gekregen, op de dag dat mijn ouders allebei vermoord werden, en sinds die dag, begon ik zacht tegen de gouden ballerina te praten, omdat ik wist dat mijn moeder me zou kunnen horen.
Of dat hoopte ik in ieder geval.
Ik vertelde niemand over mijn vreemde gewoonte, bang dat ik dan weer opgesloten zou worden, in een kleine, donkere ruimte.
'Julia!' hoorde ik na een tijdje, een strenge stem roepen.
Ik sprong gelijk op en begon door het bos terug te rennen.
Als Hilde je riep, moest je maken dat je er gelijk was, anders had je een enorm probleem, dat zich uitbetaalde in vervelende klusjes.
'Daar ben je,' mopperde Hilde toen ze me zag en greep me bij mijn arm.
'Je gaat je nu wassen en je gaat je haar normaal opsteken, in plaats van dat haar altijd maar los te laten hangen. Je zorgt dat je kleren schoon zijn, en over tien minuten sta je bij mijn kantoor,' siste ze in mijn oor.
'Maar... waarom?' vroeg ik lichtelijk in paniek.
Als ze me maar niet over gingen plaatsen, zoals ze al drie keer gedaan hadden...
'Er zijn mensen waarbij je misschien in huis kan,' zei Hilde zuchtend.
Het duurde even voor haar woorden tot me doordrongen en toen werd ik vervuld van hoop.
Ik zou hier misschien weg kunnen...
Ik zou misschien in een ander huis komen, waar ze goed voor me zouden zorgen en me zouden beschouwen als hun eigen dochter...
In onze slaapzaal aangekomen, controleerde ik als eerste mijn kleding en viste toen een zilveren haarborstel tevoorschijn.
Het was een cadeautje van mijn moeder geweest, toen ik nog klein was. Omdat ze zo hield van mijn krullen.
Ik stak mijn haar snel op en bekeek mezelf nog eens uitvoerig, totdat ik zeker was dat ik er onberispelijk uitzag.
'Waarom zie jij er zo netjes uit?' vroeg Lara verbaasd, toen ze de slaapzaal binnen kwam.
'Ik mag hier misschien weg,' riep ik vrolijk uit.
Gelijk vloog ze me om mijn hals. 'Dat meen je niet!' gilde ze.
'Jawel! Ik ga hier misschien weg!' riep ik vrolijk uit.
'Ik ben zo blij voor je,' lachte ze.
Ik blies vrolijk uit. 'Ik ook,' zei ik opgewekt.
'Ik zal je wel missen hoor,' zei Lara, wat minder vrolijk.
'Ik zal jou ook missen,' zei ik en mijn gezicht betrok.
Daar had ik nog helemaal niet over nagedacht...
Ik omhelsde mijn vriendin opnieuw.
'Op een dag mag ook jij hier weg,' beloofde ik haar en moest toen écht naar het kantoortje van Hilde.
Een brede lach lag op mijn gezicht toen ik de laatste gang doorliep.
Reacties:
Aaaaawww, wat zielig dat haar ouders vermoord zijn
Maar, je schrijft echt geweldig
Ga je snel verder???
xxx
Ik vind hem heel leuk, ga maar snel verder !
Zoals de anderen al zeiden; er is niets waar
jij over hoeft te twijfelen.
xx
meeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeer het is suuuuuuuuuuuuuuuper
echt waar