Hoofdcategorieën
Home » Twilight » What time couldn't erase (pauze) » 1. Chapter 08: Feeling nothing.
What time couldn't erase (pauze)
1. Chapter 08: Feeling nothing.
Sinds het moment dat ik afscheid nam van Christopher, stroomden de tranen over mijn wangen.
Ik rende naar mijn kamer en mijn snikken galmden door de gangen.
Zodra ik op mijn kamer was en de deur achter me dicht gegooid had, liet ik mezelf op bed vallen en begon nog harder te huilen.
Ik wist dat het geen zin had, en ik wist dat ik het erger had kunnen treffen, maar ik kon het simpelweg allemaal niet meer aan.
Christopher, de jongen die ik als mijn beste vriend beschouwd had, was nu de man waarmee in gedwongen moest trouwen, en dat vernietigde onze vriendschap abrupt.
Het zou allemaal minder erg geweest zijn als ik een ontsnappingsmogelijkheid zou hebben, maar ik wist dat ik die niet had en niet zou krijgen.
Zelfs als ik hier al weg zou weten te komen, dan zouden ze me vinden, en als ze me al niet zouden vinden, dan was ik verloren, want ik had nergens om naartoe te gaan.
Tergend langzaam en uitermate pijnlijk kropen de dagen voorbij.
Joanna liep met een dienblad met ontbijt door de gang naar mijn kamer en klopte op de deur.
Ze wachtte even af of er reactie zou komen, maar toen er geen enkel teken van leven klonk, opende ze de deur en stak haar hoofd om het hoekje.
Ik stond bij het raam, met mijn rug naar haar toe.
'Ik heb ontbijt voor je Julia,' klonk haar stem zacht, maar ik reageerde niet.
'Julia wat is er?' vroeg ik ze terwijl ze de deur achter zich sloot. Haar gezichtje stond bezorgd, en wantrouwig.
'Julia, geef alsjeblieft antwoord,' smeekte ze, lichtelijk in paniek.
Langzaam draaide ik me naar haar toe en ze schrok.
Donkere kringen hadden zich onder mijn ogen gevormd, en mijn huid leek haast doorschijnen wit.
Mijn donkere ogen stonden leeg en starend, en ik wekte een levenloze uitdrukking.
'Julia,' stootte ze geschrokken uit, 'wat is er gebeurd?'
Ik kon niks zeggen, maar stak alleen mijn hand uit.
Joanna keek me eerst nog even fronsend aan en wendde zich toen tot mijn hand.
Om mijn ringvinger zat een smalle gouden ring, ingelegd met een fonkelende robijn.
Joanna keek geschrokken naar me op. 'Je bent verloofd...' fluisterde ze en ik knikte langzaam.
'Met wie?' vroeg Joanna ademloos.
'Christopher,' fluisterde ik met schorre stem. Aan mijn stem was duidelijk te horen dat ik lang, en uitputtend gehuild had.
Joanna's gezicht werd één en al medeleven terwijl ze me langzaam omhelsde.
Binnen in mij laaide de pijnlijke vlam weer op, maar ik kon gewoonweg niet meer huilen.
Ik was onherstelbaar opgebrand.
Het was een zonnige ochtend toen ik besloot naar buiten te gaan, omdat ik het zat was in mijn kamer opgesloten te zitten.
De jurk die mevrouw Smith me aangetrokken had, zat veel te strak en toen ik in de spiegel keek voordat ik naar buiten ging, herkende ik mezelf niet.
Voor me stond een veel te dun meisje, met lichte huid, en lange, blonde krullen tot haar onderrug. De goudkleurige jurk die ze aanhad, stond haar goed, en het hoedje en bijpassende handschoenen stonden haar netjes.
Ze zag eruit als een rijke, en getrouwde vrouw, die altijd onderdanig zou zijn aan haar echtgenoot. Precies wat ik binnenkort zou zijn.
Ik haalde diep adem en merkte dat het lastig ging door de onderjurk, die veel te strak zat.
Langzaam stak ik mijn haren nog op en liep toen naar buiten, waar ik op een bankje op het grasveld ging zitten. Nietsziend staarde ik voor me uit en liet de warme zonnestralen mijn huid verwarmen.
'Goedemorgen,' hoorde ik opeens een stem en keek gedesoriënteerd rond.
Er stond een jonge man voor me, en ik knipperde een paar keer met mijn ogen voordat ik hem met een hoofdknikje begroette.
'U moet juffrouw Williams zijn, de verloofde van de jongeheer Smith?' raadde de man.
Ik knikte langzaam. 'Dat ben ik,' zei ik zacht en beleefd. Mijn toon kwam me niet bekend voor, ik nam aan dat ik al meer veranderd was dan ik in eerste instantie gedacht had.
'Ik heb een brief voor meneer Smith,' ging de man verder, 'weet u waar ik hem kan vinden?'
'Hij is met een paar zakenpartners in de tuin achter het huis,' zei ik met een licht zuchtje en stond op. 'Ik zal de brief wel aan Joa... Het dienstmeisje geven,' herstelde ik mezelf.
De man gaf me de brief langzaam.
'Tot ziens juffrouw,' glimlachte de man.
'Dag,' knikte ik beleefd en liep naar binnen om de brief aan Joanna te geven.
Reacties:
ik vind het echt zielig voor haar :o
snel verder, ik kan echt gewoon niet wachten! (:
geweldig
Aaaaww, wat zielig voor haar
Ben benieuwd wat er in die brief staat
Ach gos.... waarom vind iedereen hier het zo leuk om mij aan het huilen te maken?
Jullie zijn echt gemeen
Hij is echt heel erg mooi
Je moet snel verder
<3
Zo verschrikkelijk hartverscheurend pijnlijk.
Ik ben zo nieuwsgierig naar wat er in de brief zal staan !
En ik heb al helemaal niets om kritiek op te geven het was gewoon in één adem.
Perfect !
x
alles wat ik wil zeggen is al zo'n beetje voor me gezegd.....
ga maar gauw weer verder