FanFic.nl

What time couldn't erase (pauze)

1. Chapter 09: A letter, music and crying again.

Ik liet de deur langzaam achter me in het slot vallen en zuchtte even voordat ik naar de keuken liep om Joanna te zoeken.
Ze was inderdaad in de keuken, maar was aan de telefoon en aan haar beleefde toon te horen was het belangrijk, dus bekeek ik de envelop die ik in mijn handen had, terwijl ik wachtte.
De heer Smith, was er in een net handschrift opgeschreven.
Ik aarzelde even, keek toen of Joanna me al gezien had en haastte me toen de keuken weer uit.
Ik ging onderaan de trap zitten en opende de brief met een vloeiende beweging.
Er zat slechts één vel papier in de envelop, die ik openvouwde. Mijn blik gleed haastig over de regels.
Het was een brief van iemand hier uit het dorp. Hij was de zoon van de plaatselijke arts en reageerde op het verzoek van Meneer Smith die nog onbeantwoorde baantjes had. Als ik het goed las, was deze jongen uit op de baan van tuinman. Dat leek mij persoonlijk wel het laatste waar je op zou reageren, maar dat lag vast aan mij. Ik had verwacht dat meneer Smith belangrijkere post zou krijgen.
Teleurgesteld fronsend stopte ik de brief weer in de envelop, en me afvragend waarom we een nieuwe tuinman nodig zouden hebben, liep ik naar de keuken en gaf de brief aan Joanna. 'Voor meneer Smith,' mompelde ik en liep terug naar buiten, waar ik weer op het bankje ging zitten. Langzaam sloot ik mijn ogen en dagdroomde terwijl de warme zonnestralen mijn huid, voor de tweede keer vandaag, verwarmden.

Een paar dagen later wachtte ik ongeduldig tot meneer Smith op zou staan na het avondeten. Dat was weer zo'n idiote regel hier, iedereen moest aan tafel blijven zitten totdat meneer Smith besloot dat het afgelopen was en van tafel ging.
Dus wachtte ik in stilte af en hoopte dat hij snel op zou staan.
'Wat ik nog moest vertellen is dat we een nieuwe tuinman krijgen, hij begint zometeen,' vertelde meneer Smith met een zelfgenoegzaam lachje.
Ik speelde mijn verbazing en toverde een glimlachje tevoorschijn.
Eindelijk stond meneer Smith op, maar toen liet hij zich weer langzaam op zijn stoel zakken.
'Ik hoorde van mijn vrouw dat je kunt dansen Julia,' zei meneer Smith nadenkend.
Aarzelend knikte ik, me afvragend waar dit nou weer heen kon gaan.
'Wat kan je nog meer mijn kind?' glimlachte hij. Ik beet op mijn lip voordat ik antwoordde, ik vertrouwde hem niet en wist zo gauw niet welk antwoord geschikt zou zijn.
'Kun je zingen?' vroeg meneer Smith. Toen ik zijn lachje zag, wist ik zeker waar hij op uit was. Iets zoeken wat ik niet kon, zodat hij weer een punt had om op me af te geven tegen zijn rijke vrienden, die allemaal zonen hadden die met rijke en bekende vrouwen getrouwd waren, of zouden gaan trouwen. Een gevoel van afschuw vervulde me, en ik kreeg zin om op te staan en tegen hem te schreeuwen, maar ik hield me in en zei met een glimlachje: 'Ik heb een gemiddelde stem.'
De lach op meneer Smiths gezicht werd breder. 'Laat me dat maar eens horen. Ik weet zeker dat je slechts bescheiden bent.'
Langzaam werd ik misselijk. Wat een ongelooflijke kwal.
Maar ik bleef glimlachen. 'Maar natuurlijk.'
Meneer Smith stond op en ik liep achter de anderen aan naar de balzaal, naar de vleugel.
'Als jij haar nou begeleid,' zei meneer Smith tegen zijn zoon.
Christopher ging langzaam achter de piano zitten en legde zijn vingers op de toetsen. Zacht beroerden zijn vingers de toetsen en ik herkende het liedje dat hij speelde. Het was een liedje dat mijn moeder altijd voor me zong. Het was het liedje dat ik zong op haar begravenis.
Ik sloot mijn ogen terwijl ik de eerste tonen langzaam tot me door liet dringen. Zacht begon ik te zingen, mijn blik ditmaal op de glanzende lak van de piano gericht. Ik zong de bekende woorden, en oude pijn en herinneringen kwamen weer boven.
Toen de laatste noten van het liedje afliepen, stonden tranen in mijn ogen.
Christopher keek me bewonderend aan, maar ik wendde mijn hoofd af naar het raam. Waardoor de ondergaande zon haar laatste oranje stralen naar binnen liet vallen.
Voor het geopende raam, stond dezelfde jongen als vanmiddag.
Zijn gezicht was één en al bewondering, en iets anders wat ik niet kon plaatsen.
Meneer Smith liep zonder iets te zeggen weg, op de voet gevolgd door mevrouw Smith.
Langzaam liet ik mezelf op de houten vloer zakken, en bleef daar liggen.
Christophers voetstappen verwijderden zich langzaam en de deur viel voorzichtig in het slot.
Mijn gedempte snikken galmden door de zaal.

Reacties:

1 2

Hermelien zei op 14 feb 2011 - 20:59:
Met dat nummer op en jouw prachtig hoofdstuk ben ik echt gaan janken als een gek die niet weet van ophouden.
Ik kan enkel zeggen, wees niet onzekere want dit is prachtig en zoveel mooier dan ik ooit zou kunnen schrijven.
Dus geen kritiek vragen meer want dit is té mooi voor woorden.
Ik ben helemaal van de kaart echt als een gouden pareltje !
x

realMe zei op 14 feb 2011 - 20:42:
dit is echt mooi, heel mooi.
nou lopen die mensen alweer weg....
dat had ik van christoper niet verwacht, ik dacht dat die haar wel ging troosten

Reactiongirl zei op 14 feb 2011 - 19:57:
Aaaaaww Ik vind het zo lielig voor haar! Serieus, telkesn als je zo beschrijft hoe ze eigenlijk vanbinnen uitziet, staan tranen in mijn ogen.
Caroline, nou moet je toch echt een inzien dat je GE-WEL-DIG bent Dus ik ga al die geef-commentaar-en-kritiek-berichtjes negeren.
Ga je snel verder?
xxxx

JeRiNo zei op 14 feb 2011 - 19:45:
Volgende keer dat je vraagt om kritiek krijg je een persoonlijke schop onder je kont!
Wat nou kritiek of verbeteringspunten! Het is hartstikke goed!
Maar Smith is idd een eikel ja...

Anyway,
Sneeeeel verder

<3

justAgirl zei op 14 feb 2011 - 19:23:
wat zielig voor haar. En idd Smith is een zak
snel verder lieverd het is echt prachtig!
xxxxx<3