FanFic.nl

Attending Hogwarts as a Vampire [+ Darren Shan]

II. Gedaante

Mijn verhaal begint op vakantie. Het was in de wintervakantie en mijn ouders hadden ons gezinnetje getrakteerd op een reisje naar Australië. We zaten in een knus, maar luxe hotelletje waar het niet zo druk bevolkt was. De meesten waren nu toch op skivakantie. Waarom zou je dat doen als je het ook lekker warm kon hebben?
Ik zat samen met mijn ouders in een ligstoel aan het zwembad te genieten van de zon terwijl ik in het ene hand een boek hield en met de andere aan de ponpon van mijn kerstmuts aan het prutsen was. Ik had totaal geen kerstgevoel als ik eerlijk moest zijn.
Mijn moeder sliep naast mij en vader was rechts van mij aan het twijfelen of hij in het water ging gaan of niet.
Ik grinnikte. Papa was grappig als hij aan het peinzen was. Zeker nu het ging over zoiets onbenulligs.
Genietend van de zon las ik verder in mijn boek. ’t Lezen ging redelijk goed. Toch beter dan voorheen, want ik was als klein kind een ramp in lezen. Ik kreeg het maar niet door hoe ik het moest doen. Stond er ‘pop’ dan las ik ‘bal’.

Op een of andere manier moest ik in slaap zijn gevallen, want ik werd wakker op een donkere plek. Ik voelde iets raars aan mijn been en hoorde geruis.
Ik wachtte tot mijn ogen gewend waren aan het donker en zag toen een gedaante voor mij zitten. Van schrik wou ik recht springen, maar een hand hield mijn been stevig vast. De gedaante bekeek mij even, aarzelde een lange tijd, maar ging toen verder. Iets nat raakte mijn been.
‘Zijn lippen?!’ dacht ik geschrokken.
Angstig probeerde ik degene voor me te bekijken. Hij of zij had halflang haar en had een bleke huid. Meer zag ik niet.
Toen de gedaante na een minuut die een eeuwigheid leek te duren opstond en mij grondig bekeek, schrok ik mij nog harder dan daarnet. De randen van zijn lippen waren besmeurd met een rode, lopende vloeistof: mijn bloed. Uit reflex voelde ik meteen aan mijn been, het was nat, maar niet van het bloed. Er was niet eens een wond buiten een klein littekentje.
Ik keek hem verward aan. Het was dus een jongen, maar voor ik nog iets anders kon denken sleurde hij me mee aan mijn arm die hij niet bepaald zacht vasthield. Ik voelde zijn angst, want hij trilde en keek schichtig de hele tijd om zich heen.
Hij sleurde me naar buiten bij het zwembad, gooide mij op zijn rug en waarschuwde me dat ik me goed moest vasthouden. Dat deed ik en besefte al snel waarom.
De jongen liep snel en daarmee bedoel ik niet ontzettend snel, maar onmenselijk snel.
Bossen gierden voorbij terwijl hij liep. Zijn voeten bewogen normaal, maar de omgeving? Goh, die was niet te doen. Je zag amper wat er voorbij kwam buiten allerlei kleurtjes die vermengd werden.
De rit duurde niet lang en dat kwam misschien omdat ik me op dat moment helemaal niet bang meer had gevoeld. Ik vond de rit zelfs leuk. En ergens voelde het zelfs vertrouwd.
Al snel verdwenen deze positieve gevoelens, want de jongen nam mijn arm en probeerde me er voorzichtig af te gooien. Ik viel met een smak hard op de grond.
‘Sorry,’ zei hij en stortte in.

Reacties: