FanFic.nl

Story of a girl... who lost her world. [ Five-shot ]

2. Invisible

Wie zou de kaartafzender zijn ? Zou ze hem kennen ? De vragen schoten als een zwerm op hol geslagen bijen door haar hoofd terwijl ze wist dat de enige manier om er achter te komen was om te wachten. De vragen zelf leken echter niet door die logica verhinderd te worden en bleven volop tegen haar schreeuwen. Inmiddels was ze bij de toiletten aangekomen en stapte voorzichtig naar binnen.
Gelukkig waren er maar twee andere meisjes en zij hadden het te druk met roddelen om ook maar een blik op het verlegen, stille meisje te werpen. Wat kon hen het schelen dat ze hier was ? Wat kon het het überhaupt schelen dat ze bestond ?
Vlug glipte Jaimie een van de hokjes in en liet zich op de dichte wc-bril zakken. Ze schoof het slot op de deur trok haar benen bij zich op de wc. Met een zucht legde ze haar hoofd tegen haar knieën aan en staarde voor zich uit. Teksten die op de deur gekrast waren kwamen haar tegemoet geschreeuwd en ze las ze een voor een door. Om de een of andere onverklaarbare reden had nog nooit iemand Anna’s naam in de deur gekerfd, al was daar meer dan reden genoeg voor. Langzaam stroopte Jaimie de onderkant van haar mouw op en zag dat de gelnagels rode vlekken hadden achtergelaten op de lichte huid. Maar wat Anna niet had geweten, was dat ze haar nagels had geboord in een huid die toch al beschadigd was. Gisteravond was het na een lange tijd eindelijk gestopt met bloeden, maar nu waren een paar van de wonden weer open gegaan. Met een paar vellen wc-papier depte ze het bloed weg en hield het daarna stevig op de wond gedrukt. Vanaf vanmiddag zou alles beter worden, beloofde ze zichzelf.

De uren kropen langzaam voorbij, maar het vooruitzicht aan haar afspraak die middag gaven haar de kracht om ze door te komen. En hoe dichter de wijzer bij de drie uur kwam, hoe zenuwachtiger ze werd. Maar ze was vastbesloten om niets te laten merken, want als Anna er ook maar iets over uit zou vinden kon ze het schudden. Dan hoefde ze er niet op te rekenen dat ze die middag zelfs nog maar in staat zou zijn om naar de afspraak te kruipen.
Uiteindelijk ging dan de bel die het einde van de schooldag in luidde en snel duwde Jaimie haar geschiedenis boek in haar tas. Ze zwaaide de Eastpack over haar schouder en beende het lokaal uit. Als ze een beetje door zou lopen, hoefde ze Anna helemaal niet tegen te komen. Dan was ze al buiten voor Anna nog maar de hal in gestapt zijn. Haar hart begon sneller te kloppen toen ze aan haar afspraak dacht. Eindelijk, na al die jaren vol eenzaamheid, bleek er iemand van haar te houden. Het besef maakte haar helemaal warm vanbinnen, ze stond er niet meer alleen voor.
Toen ze het plein op liep keek Jaimie om zich heen, op zoek naar haar geheime aanbidder. Ze lachte, iets dat ze al lang niet meer had gedaan. Geheime aanbidder, wat klonk dat eigenlijk raar. Misschien was het wel iemand uit haar klas, de jongen die naast haar zat tijdens wiskunde. Ze zuchtte, het kon iedereen zijn.
En plots viel haar oog op een gedaante bij de fietsestalling. Hij of zij leunde tegen een van de palen die het dak ondersteunden en keek rond, alsof hij op iemand stond te wachten. Zou dat.. ? Jaimie’s mondhoeken krulden zich om in een verlegen glimlach en langzaam stapte ze op het fietsenhok af. Ze kon zich niet herinneren dat ze zich ooit zo zenuwachtig had gevoeld. Tenminste, niet op de warme, fijne manier dat nu bezit van haar nam. Het was geen angst, dat zich met de zenuwen had vermengd, maar blijdschap en dat maakte de immense zenuwen draagbaar.

Reacties: