FanFic.nl

Schrijfwedstrijd IV

Zwavel

Michelle kromp in elkaar toen de nieuwe vlaag zwavel haar neus bereikte. Ze had altijd al een hekel aan de stank van rotte eieren gehad. Ze draaide haar hoofd om in een poging om de geur te ontwijken. Een flits van fel witrood licht maakte dat haar pupillen zich pijnlijk snel verkleinden. Het volgende moment was het vreselijk donker om haar heen. De doordringende geur en de lichtvlekken die op haar netvlies gegrift stonden, waren de enige dingen die ze nog waarnam. Het was vreselijk eng en opwindend tegelijk.
Terwijl ze stilstond om haar ogen aan het duister te laten wennen vroeg ze zich oprecht af waarom ze in hemelsnaam hier terecht was gekomen. Het enige wat ze gedaan had, was haar sluimerende krachten aanwenden om van plaats te veranderen. Ze had kunnen weten dat ze iets specifieker had moeten zijn. Misschien was een zelfverzonnen rijmpje gebruiken niet echt een goed idee. Ze probeerde wanhopig te bedenken wat ze precies gewenst had. Een plek die ver van James vandaan was, de jongen die niet alleen haar krachten gewekt had, maar die haar ook gekwetst had zoals haar eigen moeder niet eens had kunnen doen. Michelle bedacht dat ze ook had gewild dat ze op een plek zou komen waar ze thuis hoorde. Ze glimlachte onwillekeurig. Goed om te weten dat ze geschapen was voor een plek die zo erg leek op de hel.

Een paar uur later was die glimlach onherroepelijk van haar gezicht verdwenen. Haar ogen waren inmiddels gewend aan de duisternis. Ze bevond zich zo te zien in een immense grot, waarvan ze alleen de wand waar ze tegen aan zat en het plafond kon onderscheiden. Behalve dat de geur van zwavel nog steeds niet was weggetrokken, was het ook verschrikkelijk warm in de grot. Het voelde een beetje tegennatuurlijk aan. Michelle had geleerd dat grotten altijd een lage temperatuur hadden. Ze veegde geïrriteerd de zoveelste zweetdruppel van haar voorhoofd. Ze vroeg zich af of ze haar krachten moest aanwenden om iets koels op te roepen. Misschien was een glas water een goed idee. Al dat zweten droogde haar in een moordend tempo uit. Ze besloot er toch maar vanaf te zien, toverkracht kon een onaangename aantrekkingskracht op duistere wezens hebben. Ze had genoeg fantasie om te bedenken wat zich hier allemaal schuil kon houden. Ze legde haar hoofd tegen de rotswand achter haar, die verassend zacht was. Ze sloot haar ogen, wat werd ze toch loom van die warmte.

Michelle schrok wakker van een schrapend geluid. Ze rilde ondanks de hitte. Het geschraap klonk als krijtjes over een schoolbord, als klauwen over een ingedroogde rotsgrond. Voorzichtig kwam het meisje overeind. Ze keek wantrouwend in de richting van het geluid. Ze zag een schaduw, een immense schaduw. Ze wilde niet weten wat er achter die paar rotsen verborgen zat. Het geluid beloofde niet veel goeds. Ze hoorde een nieuw geluid, of misschien een luidere versie van het eerste. Het verontrustende was dat het van een andere kant kwam. Haar hoofd draaide heen en weer in een poging om een glimp van één van de beide wezens op te vangen. Ze zag alleen maar schaduwen. Weer een geluid, recht voor haar, schuin achter, boven. Zo te horen was de vloer niet eens ondoordringbaar. De geur van zwavel werd sterker. Haar ademhaling versnelde. Haar instinct schreeuwde dat ze moest vluchten. Haar verstand wilde dat ze vocht voor haar leven. Haar spieren verstijden in een onbeholpen gevechtshouding. Ze wist niet wat er aan kwam, maar de geur voorspelde niet veel goeds. Ze probeerde te vechten. Ze zocht naar een vleugje bovennatuurlijke kracht in haar binnenste. Ze hoopte op de karakteristieke geur van pepermunt. Michelle verwachte minstens het rare stromende gevoel in haar binnenste. Ze hoopte, maar er kwam niets. Paniekerig vroeg ze zich af wat er gebeurd was. Waar was haar kracht heen? Dit was haar nog nooit overkomen! Terwijl de wezens duidelijk dichterbij kwamen hoorde ze de stem van haar moeder. ‘De enige plek waar een heks nooit uit komt is een vulkaan. Magma trekt je aura weg. Als je zwavel ruikt ben je hopeloos verloren. Michelle? Luister je nog?’
Zweet trok sporen over haar lichaam. Ze zat hier.. vast? Angstig zette ze een stap naar voren. Ze keek over de rand en zag een onpeilbare diepte. In de bodem kolkten rode vloeistoffen rond. Een wolk rook verstopte haar neus en prikte in haar keel. Ze deinsde achteruit. Zou iemand haar hieruit kunnen halen? Was er hulp te vinden? Paniekerig bedacht ze wie haar zouden kunnen helpen. Gezichten trokken achter haar ogen sporen over haar netvlies.

Het wezen stapte te voorschijn uit de schaduwen. Het was afzichtelijk. Grote rode klauwen verklaarden het schrapende geluid dat nu al een uur te horen was. Afschuwelijke tongen kronkelden rond tussen zijn zwarte kaken. Beangstigend menselijke ogen leken recht in Michelle’s ziel te kijken. Toen het tweede wezen te voorschijn kwam, wist ze dat ze verloren was. Haar ogen waren wijd opengesperd in het besef dat ze niet levend uit de grot zou komen. Eenzaam sterven, het ergste wat je overkomen kan. Tenzij je wezens in de diepte van een vulkaan goed gezelschap kunt noemen, was ze volslagen alleen. Ze sloot haar ogen. Het enige wat ze nog wenste was een bericht, een teken. Ze wilde dat iemand nog aan haar zou denken voordat ze dood ging. Ze wilde het goed maken met James. Ze wilde zeggen dat het haar speet. Ze wilde hulp. De eerste traan die ze ooit huilde, rolde stilletjes onder haar ooglid vandaan. Ze zakte neer op de grond en wentelde zich in verdriet.

De wezens waren nog maar een tiental meters van Michelle verwijderd toen de poort voor haar opdoemde. Hoopvol stak ze haar handen uit en probeerde er doorheen te stapten. Het briefje verscheen op het moment dat haar vingertoppen het witte oppervlak raakten. De poort verdween, en de grot werd weer in duisternis gehuld. Zwijgend knipperde Michelle haar tranen weg.

Dear Michele,

Why are you here?
This is such a twisted, dark sad place.
Come to where joy is.
Come play and leave the darkness to those who need it.
Feel my love, my joy.

James
Call me sat. eve,
much love

Ze viel op haar knieën en sloeg in wanhoop haar vingers kapot. De wezens stortten zich met een euforisch slissend geluid bovenop haar. Niets bleef er van haar over. Een kakelende lach weerklonk tegen de donkere rotsen.

Reacties: