FanFic.nl

Our Farewell

Chapter 5, Terug bij af...

In zijn armen liggend zong hij me tot ik sliep. Maar slapen wilde ik niet. 'Je probeert me in slaap te krijgen, hé?' vroeg ik en ging rechtop zitten en Daniel lachte. 'Eerlijk?' vroeg hij en kuchtte. 'Ja, ik wil je in slaap hebben.' Mijn stemming veranderde gelijk toen hij dat had gezegd. 'Waarom?' vroeg ik met een héle scherpe stem. Daniel lag ondertussen alweer helemaal in een deuk maar ik vond hier niks leuks aan. 'Omdat je zo mooi bent als je slaapt.' antwoorde hij toen en de donderwolk in mij lostte weer op. 'O,' kwam eruit.
Hij ging weer verder met zingen en ik ging weer tegen hem aan liggen, sloot mijn ogen en luisterde aandachtig naar z'n prachtige stem. De woorden die hij sprak, de manier waarop. Alles aan hem was perfect. Ik voelde z'n stem langzaam zachter worden en ik wist dat ik in slaap viel.

Toen ik mijn ogen opende lag ik in het diepe gras met Daniel tegen me aan. 'Goedemorgen,' fluisterde hij en kuste me. M'n humeur was gelijk goed en ik ging overeind zitten. 'Hoelang heb ik geslapen?' vroeg ik met een slaperige stem en Daniel lachte. 'Minimaal vijf uur,' grinnikte hij en ik schrok. Ik had vijf uur geslapen! 'Vijf uur!' riep ik uit en hij schrok. 'Ja, maar je was zo lief.' en z'n ogen glommen toen hij dat zei. 'En je hebt gewoon gewacht?' en m'n stem sloeg over. 'Ja,' antwoorde hij en ik keek hem met grote ogen aan.
Hij stond op en trok mij overeind. 'Ik denk dat het tijd is dat je naar huis moet gaan,' zei hij en liep weg. 'Wacht!' riep ik uit en Daniel draaide zich om. 'Ja?' vroeg hij en ik liep naar hem toe. 'Wanneer zie ik je weer?' en ik legde m'n hand in z'n nek. Daniel draaide van me weg, hij ging weer hetzelfde doen als toen hij wegging. 'Daniel!' snauwde ik en schrok van m'n uitbarsting. 'Je gaat niet weer zo doen!' en Daniel draaide. 'Je ziet me snel,' antwoorde hij en liep toen weer de duisternis in. Hij deed weer precies hetzelfde. De woede kolkte in me op en het liefst zou ik weer gaan schreeuwen, maar ik moest blij zijn dat ik hem had gezien.
Boos en bang liep ik terug naar huis en m'n moeder stond al buiten op me te wachten. 'Sian,' zei ze boos en ik reageerde niet op haar. 'waar was je?' bleef ze maar vragen en ik gaf geen antwoord. Ik sloot mezelf op in m'n kamer en was weer verdrietig en voelde de pijn weer. We waren weer terug bij af. Telkens als hij wegging deed het weer pijn. 'Sian?' m'n moeder klopte op de deur en ik gooide een zwaar kussen tegen de deur aan waardoor ze een harde klap hoorde. 'Sian, wat gebeurt daar?!' en m'n moeder klonk echt heel zenuwachtig. 'Ga weg!' snauwde ik en de tranen waren er weer. Zo snel als ik kon veegde ik ze weg en ging op bed liggen.
Toen ik m'n ogen eindelijk kon sluiten zonder dat Daniel op m'n netvlies stond deed ik dat. 'Je was weer bij hem, hé?' hoorde ik Luke zeggen en ik schoot overeind. 'Luke!' riep ik uit en sloeg toen m'n hand voor m'n mond. 'Wat doe je hier?' fluisterde ik en Luke ging op m'n bed zitten. 'Je mag niet bij hem zijn, hij is gevaarlijk!' riep Luke fluisterend en ik sloeg m'n hand om z'n mond. 'Waarom niet?' vroeg ik en Luke wees op m'n hand. 'Zo kan je niet praten, hé?' vroeg ik en Luke knikte. Ik liet z'n hand los en Luke begon mijn vraag te antwoorden.

Reacties: