FanFic.nl

Battlefield of love -Gerard Piqué-

~6. A smile is the universal welcome.

Het trainingscomplex was van binnen een imposanter gebouw dan ik had kunnen denken. De trainingsvelden lachen verdekt opgesteld zodat je ze van de straat niet kon zien. Alles binnen wees op pure luxe. De inkomhal was heel strak en modern ingericht waar ik wel van hield. Ik had Marcell en zijn Barbie zo snel mogelijk achter gelaten en nadat ik me aan had gemeld bij de norse vrouw achter de balie moest ik even in het salon in de hal wachten. De vrouw had me vies aangekeken omdat ik haar stoorde bij de boekhouding.
Geïnteresseerd bekeek ik al de mensen die de hal binnen kwamen lopen een naar de perszaal liepen. Sommige onder hen waren duidelijk pers andere twijfelde ik aan. Ik sloeg mijn benen over elkaar en liet mijn handen op mijn benen rusten. Sommige mensen keken me ongemakkelijk lang aan waarop ik vriendelijk naar hen lachte. Na een tijdje werd het gemakkelijk om pers en voetballers van elkaar te scheiden. Oké, ik moet toegeven ik heb er geen oog voor, maar het viel me na een tijdje op dat alleen de pers de zaal al binnen ging en de voetballers gingen naar aparte zalen.
Ik schrok op toen een groep met nogal wat lawaai het complex binnen kwam. Een vijftal mannen liepen me lachend voorbij zonder aandacht aan me te schenken. Aan hun taal te horen was duidelijk dat dit ‘mijn’ mannen waren. Het viel me ook meteen op dat de gemiddelde Spanjaard blijkbaar ook niet zo groot was en dat het voor hun maar goed was dat ik mijn pumps niet had aangedaan, want met mijn één meter vierenzeventig was ik toch niet al te klein. Zonder dat ik het zelf besefte zat ik te grijnzen om het geschaterlach van de mannen. Ik schrok dan ook op toen een van hen me met een even grote grijns terug aan keek. Ik voelde mijn wangen vrij wel meteen warm worden. Verlegen lachte ik terug, ik voelde me betrapt. De andere mannen liepen verder zonder mij opgemerkt te hebben en hij liep achter hen aan. Heel even stak hij zijn hand nog op naar me en ik stak mijn hand ook beschaamd op. En toen was hij weg. Verdwenen achter de deur, waar de vlag van Spanje op hing, samen met de andere mannen. Pas toen ik hem de deur door zag gaan besefte ik pas hoe groot hij was in vergelijking met de andere mannen.
“Emily?”� verschrikt schrok ik op. Rechts van mij stond een oudere man, wat me meteen opviel was zijn grote snor. Snel sprong ik recht.
“Meneer del Bosque.”� Zei ik beleeft, “Aangenaam om u te ontmoeten.”� Hij stak zijn hand uit waarop ik hem aannam. “Zeg maar Vicente.”� Hij glimlachte vriendelijk wat me meteen gerust stelde.
“Zullen we dan maar gelijk naar mijn mannen gaan?”� En hij liep al richting de deur met de Spaanse vlag op. Ik bleef een beetje in paniek staan.
“Ze bijten niet hoor.”� Hij grijnsde, “Ik zorg wel dat ze bij je uit de buurt blijven.”� En hij maakte een macho gebaar wat me meteen aan het lachen maakte.
“Oké, ik ben helemaal gerust gesteld.”� Speelde ik het spelletje mee en beende naar hem toe.
“Spreek je goed Spaans?”� Vroeg hij toen we een paar meter voor de deur stopte.
“Genoeg, maar dat hebt u vast al gemerkt. Het kan altijd beter.”� Ik haalde mijn schouders op.
“Dat komt wel goed. Ik zorg wel dat je geholpen wordt met je werk.”� In die vijf minuten dat ik Vicente kende voelde het al heel vertrouwd aan. Het leek of hij me als zijn eigen dochter zag.
“Ben je er klaar voor?”� Hij grijnsde nog steeds en nam de deurklink vast. Aan de andere kant van de deur klonk weer een schaterlach. Ik ademde een keer diep ik.
“Klaar.”� Glimlachte ik wat zuur en deed een stapje vooruit.


Het moment dat ik die deur door ben gestapt, was het moment dat mijn leven een andere wending nam. Een wilde rollercoasterrit van emoties en gevoelens, die misschien nooit het eindstation zou bereiken. Een eindeloze zoektocht naar ware liefde, die misschien niet eens bestaat. Want het doet alleen maar pijn. Het geeft geen kracht om door te gaan, het laat je ter plaatse trappelen.
Toen ik jou voor het eerst zag was het liefde op het eerste gezicht, jij wist het, en beantwoorde het met een glimlach.
Het is onmogelijk om te houden van en tegelijkertijd verstandig te zijn.
Doch kent liefde geen grenzen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.