FanFic.nl

Een geheim of een leugen?

Ontbijt met eitjes.

Het piepen van de wekker, dat me normaal gesproken zo irriteerde omdat ik wilde slapen, had me niet wakker gemaakt. Ik was al wakker geweest, maar moe was ik niet. IK was alleen tevreden. Toen ik voor het eerst wakker was geworden, was ik bang geweest dat ik alles alleen maar had gedroomd. Ik had verwoed om me heen gegraaid naar de lamp en had hem van het kastje naast mijn bed gestoten. Ik ging toen totaal gepanikeerd op zoek naar mijn lamp, die ik niet kon vinden. Opeens deed iemand de schakelaar van het grote licht aan, en ik keek met grote ogen naar de deur. Mike stond in de deuropening, met een bezorgde blik. “Wat is er?”� Had hij liefdevol gevraagd. Hij was naar me toe komen gelopen en had me vastgepakt. “Ik…”� begon ik. “Ik was bang dat ik alleen gedroomd had dat je terug was…”� Hij keek me aan, met zijn puppyoogjes en zei: “Nou, maak je maar geen zorgen. Ik ben hier, en niemand neemt me nog van je weg. Dat beloof ik.”� Ik had geknikt, maar was niet erg overtuigd geweest. “Moet ik de matras pakken en bij je komen liggen?”� Vroeg hij uiteindelijk. Ik had eigenlijk willen zeggen: “Hoezo matras? Ik heb toch een bed?”� Maar besloot dat dat niet zo slim was. Daarom had ik geantwoord: “Graag. Dan ben ik tenminste zeker, dat je er bent.”� Zo was het dus gekomen dat hij zijn matras had gepakt, en verhuisd was naar mijn kamer.
Nu keek ik dus al een half uur naar de mooiste persoon op deze aardbol. Het zonlicht kwam al door de ramen heen, en verlichtte heel mijn kamer. Uiteindelijk raakten de zonnestralen ook zijn gezicht, en hij werd langzaam wakker. Het felle zonlicht deed pijn aan zijn ogen, dus hij deed ze na een poging ze te openen maar snel weer dicht. Ik klom uit bed, en ging naast hem zitten, precies zo dat ik het zonlicht uit zijn gezicht hield. Hij voelde hoe de zon weg was, en deed opnieuw zijn ogen open. “Hé schoonheid. Lekker geslapen?”� Vroeg hij met een glimlach op zijn gezicht. Als antwoord gaf ik hem een zoen. Hij pakte me vast en trok me naar hem toe. Opeens werd er op de deur geklopt. Iemand deed langzaam de klink omlaag en duwde de deur een beetje open. Uiteindelijk stak mijn moeder haar hoofd door het minieme gaatje dat ze gemaakt had. Toen ze mij niet in mijn bed zag liggen keek ze verder de kamer rond. Toen ze mij zag zitten glimlachte ze, maar toen ze zag dat ik bij Mike lag, betrok haar gezicht. “Mam, het is niet wat je denkt, als je dat denkt. Oké?”� Zei ik snel. Ze keek sceptisch, maar zag toen ook dat ik niet onder zijn dekens lag. “Ja, is al goed. Maar je weet maar nooit hè…”� Dat laatste mompelde ze in zichzelf, maar toen richtte ze zich weer tegen ons. “Het ontbijt staat klaar, ik ga nu naar mijn werk, ik zie jullie wel vanmiddag. Toch?”� “Ja mam. Dankje.”� Ze wierp me een kushandje toe, dat ik volledig negeerde. Wat er toen gebeurde verraste me. Mike, die eerst nog had gelegen, kwam nu rechtop zitten. Hij pakte mijn hand, duwde hem tegen mijn mond, en blies toen een kushandje terug naar mijn moeder. Ik keek verbaasd naar hem, maar dat hield ik niet lang vol, want hij was vreselijk aan het lachen. “Nou Mike. Dankje voor het overnemen van mijn dochters handelingen. Tot vanmiddag hè.”� Mijn moeder trok haar hoofd terug en deed de deur weer dicht. Mike was intussen alweer opgestaan en had een trainingsbroek aangedaan. Mijn moeder was zo lief geweest om een paar spullen voor hem te halen. “Dan zullen we maar eens van dat ontbijtje gaan genieten.”� Zei hij opgewekt. Hij pakte mijn handen, hielp me overeind, en leidde me naar de keuken. Daar aangekomen hielp hij me als een echt heer bij het plaatsnemen op de stoel. Toen trok hij een ernstig gezicht en zei: “Wenst mevrouw een eitje bij het ontbijt?”� Ik zette mijn meest ernstige gezicht op en antwoordde: “Mevrouw wenst graag een eitje voor het ontbijt, met kaas overbakken, en niet teveel boter gebruiken. Mevrouw houdt niet zo van vet.”� “Een eitje voor mevrouw, met kaas overbakken, niet te vet. Komt eraan.”� Hij ging even kort door zijn knieën, draaide zich om en ging in de weer met pannen en eitjes. Na vijftien minuten had hij een paar overheerlijk ruikende eitjes tevoorschijn getoverd. Hij zette ze op tafel. “Wenst mevrouw verder nog iets?”� Vroeg hij. “Ja. Ga alsjeblieft zitten en stop met dat ‘mevrouw’ gedoe!”� Hij glimlachte en ging zitten. We ontbeten met z’n tweeën en daarna trokken we ons weer terug in mijn kamer. We genoten van de vrijheid en de rust die we hadden. En vooral genoten we van elkaars gezelschap.

Reacties: