Hoofdcategorieën
Home » Harry Potter » A new Malfoy » Proloog: Bubbels
A new Malfoy
Proloog: Bubbels
Proloog: Bubbels
Nog nooit was de Zweinstein express zo vol geweest. In de afgelopen drie jaar kon ik altijd wel een plekje vinden, maar het leek nu alsof de eerstejaars allemaal een eigen coupé namen. Ik slenterde door de gang en keek of ik ergens een lege coupé kon vinden. Opeens botste er iemand tegen me op, het was iemand die ik niet kende, maar ik was drie keer zo groot als hij.
'S-sorry,' zei de jongen toen hij naar de grond keek, toen hij opkeek en mij zag, wist hij meteen wat hem te doen stond. 'S-Scorpius Malfidus!' riep hij uit 'Ik ben al weg!' Meteen holde de jongen weg. Waarschijnlijk was het een tweede- of derdejaars geweest, die kenden me en ik geloof niet dat dit iemand uit mijn eigen jaar was. Ik haalde mijn schouders even op en liep door.
Na een tijdje door de trein gesjokt te hebben, hoorde ik gegiechel uit een van de coupés. Niet van dat gegiechel van "kijk hem nou, wat een hottie!" of gegiechel dat een betekenis had dat leek op "hopelijk komen we die nooit meer tegen". Meer een geamusseerd gegiechel wat niet door negen andere meisjes werd nagedaan. Ik keek eventjes door het raam en zag daar een meisje met lang, donkerbruin, krullend haar zitten. Ze zat wel in mijn jaar, dat kon niet anders. Ze leek meer op een vierdejaars dan mijn vader op mijn grootvader. Ze was in haar eentje en had met haar toverstok bubbels laten verschijnen. Ze vond het kennelijk erg mooi en had niet door dat ik naar haar keek. Ik deed de deur voorzichtig open, pas na twee seconden merkte het meisje dat ik binnenkwam.
'Hoi,' zei ze zachtjes.
'Hallo,' antwoorde ik. 'Mag ik bi-' Ik werd meteen onderbroken door een "Ssst!" geluid, het meisje had haar wijsvinger op haar mond gelegd.
'Straks gaan de bellen nog kapot omdat je zo hard praat,' zei ze lachend. 'Ga maar zitten, maar praat alsjeblieft niet te hard.' Het meisje zei iets volkomen onlogisch, maar raar genoeg irriteerde ik me er niet aan.
'Ik ben Scorpius,' zei ik terwijl ik op de bank tegenover haar ging zitten.
'Ik ben Catherine,' zei het meisje 'Maar noem me maar Cat.'
'Ik noem je Catherine,' zei ik om het meisje te irriteren. Ze reageerde niet zoals ik had verwacht, ze haalde namelijk haar schouders op.
'Mooi hé, die bubbels,' fluisterde ze terwijl ze met grote ogen naar de bellen keek. Hoe had ik dit nou weer geflikt? Ik zat bij een meisje in de coupé die waarschijnlijk niet veel beter na kon denken dan een peuter van drie jaar oud.
'Ja, tuurlijk,' zei ik glimlachend.
Reacties:
Tof begin!
Hopelijk schrijf je snel verder (:
Liefs,
Soetkin
genius!