Hoofdcategorieėn
Home » Harry Potter » Give Love a Try [Draco Malfoy] » 001. - Give Love a Try
Give Love a Try [Draco Malfoy]
001. - Give Love a Try
DRACO
Ik staarde met glazige ogen naar het voorbijvliegende landschap zonder iets te zien behalve de regendruppels die over het raam naar beneden sijpelden. Ik hoorde Pansy Parkinson uitbundig tegen me praten over haar vakantie maar ik luisterde niet, de betekenissen van de woorden drongen niet tot me door. Ik deed er ook geen moeite voor; het interesseerde me simpelweg niet. Ik zou me toch niet kunnen concentreren, zelfs niet als ik de moeite nam het te proberen.
Want, hoewel ik hier zat, in the Hogwarts Express, Pansy’s schrille stem aanhorend, was ik met mijn gedachten heel ergens anders.
Duidelijk hoorde ik de ijzige stem van the Dark Lord die me vertelde wat hij van me verwachtte. Zijn woorden spookten door mijn hoofd. Ik kon ze maar niet uit mijn gedachten verdrijven, hoe hard ik het ook probeerde. Ik dacht aan de taak die Hij me gegeven had en die zou beginnen zodra ik de trein uitstapte. Aan de ene kant voelde ik opluchting, omdat ik verwacht had dat het erger zou zijn. Hij was zo woedend geweest op mijn familie - met name op mijn vader - dat ik dacht dat Hij me gruwelijke dingen wilde laten doen, me zou willen zien lijden.
In plaats daarvan moest ik een meisje in de gaten houden en de informatie die ik opdeed doorspelen naar ´onze kant´.
Maar aan de andere kant was er de angst. Een onrustig gevoel over deze missie knaagde aan me en liet me maar niet met rust. Het was geen gewoon meisje, en dat wist ik heel goed. Als dat wel zo was betekende ze niet zoveel voor de Dark Lord. Toch was dat niet de reden voor mijn zorgen. Het zou niet moeilijk moeten zijn. Hoewel ik geen idee had hoe ze eruit zag zou ik het weten zodra ik haar zou zien, aan de ketting die ze zou dragen. Die droeg ze altijd. Ook haar in de gaten houden zou makkelijk worden; ik wist al precies hoe ik ervoor ging zorgen dat ik haar niet uit het oog hoefde te verliezen. Maar toch, ondanks al dat, zei iets in me dat dit nog wel eens heel erg lastig kon gaan worden…
Ik werd ruw uit mijn gedachten gehaald door iemand die aan mijn arm schudde. “Draco? Dray, we zijn er.”¯ Ik keek op, recht in het gezicht van mijn vriend, Blaise Zabini. Gelukkig voor Parkinson was Blaise het die me waarschuwde. Als het Pansy was geweest had ik haar waarschijnlijk geslagen.
Ik keek verdwaasd om me heen en zag dat het inderdaad al wat donkerder was geworden. De zon scheen nog steeds fel maar nu op een lagere plaats aan de hemel. Ik stond op en kreunde zachtjes - heel mijn lichaam deed pijn door het langdurige stilzitten zonder een moment te bewegen. Blaise grinnikte. “Jij was ver weg.”¯ Hij liet het niet merken maar ik wist dat hij nieuwsgierig was naar waar ik mee zat. Ik had geen zin om alles aan hem uit te leggen maar ik wist dat ik me beter zou voelen zodra het eruit was, en hij had het recht het te weten. Alleen niet nu en niet hier.
“Later,”¯ mompelde ik. Blaise knikte en we vertrokken samen met Pansy, Crabbe en Goyle uit onze coupé. Pansy hing meteen aan mijn arm en lachte de hele tijd in mijn oor. We stapten uit de trein en ik speurde het perron af, tot grote ergens van het giechelende trutje aan mijn arm.
En toen zag ik haar…
Reacties:
Niet eerlijk! je mag niet op zo'n moment stoppen!
hoezo saai? Helemaal niet!
Snel verder
saai, verhalen van kist zijn saai dit absoluut niet!!!! go on on en on!!! wil meer!