Hoofdcategorieën
lOveYouXHome » Harry Potter » Harry Potter and the Moongirl. (VERNIEUWD) » Welcome.
Harry Potter and the Moongirl. (VERNIEUWD)
Welcome.
We stonden op het station van, hoe heette het ook al weer? Terwijl ik om mij heen keek vond ik het er best apart uit zien. Het was zo magisch maar tegelijkertijd behoorlijk realistisch. Je zag kleine wezens met wat oude wezens lopen met hun stokken ergens op gericht.
Het was ook mijn eerste keer, niet te vergeten. Het werd behoorlijk wennen voor mij. He, wat was de naam van deze plaats nou toch? Oh, ja! Zweinsveld. Mijn hoofd draaide ik en ik bekeek iedereen en alles zorgvuldig. Mijn blik viel op Draco. Draco, gemeen en lachend met zijn vrienden. Zeker lachend om dat arme groepje van net in de trein, hem zou ik dus niets meer vragen! Nee.. Bijna niemand kende ik hier.. Wacht eens even, ik zou het Carlo kunnen vragen! Mijn ogen liet ik over iedereen gaan. We waren met zo een grote groep dat Carlo niet opviel.
Ik mengde mij zelf tussen de groepen leerlingen en ik kwam op een gegeven moment tegen iemand aan. 'Au!' Riep de persoon waar ik tegen aan botste. Ik keek op en zag de jongen met het rode haar. De jongen waar Draco een hekel aan had. Zijn ogen waren gesloten en hij kreunde het van de pijn. Waarschijnlijk had ik op zijn teen getrapt. 'Oh, sorry!' Riep ik uit. De jongen opende zijn ogen en trok even een heel raar gezicht. Hij bekeek mijn gezicht heel voorzichtig. Het leek wel alsof hij mijn gezicht aan het bestuderen was. Hij wees zijn trillende wijsvinger naar mij. 'J-j-jij..' Begon hij. 'J-j-jij ben.. Bent dat nieuwe vr-vriendinnetje van Mal-Malfidus!' Hij zette een stap naar achter. Wat? Wat gebeurde hier nou? Het meisje naast hem keek mij boos aan en nu pas herkende ik haar. Het was het meisje met de krullen. Ze pakte de jongen bij zijn vinger beet en trok hem mee. Wacht eens even, had ze mij nou net arrogant aangekeken?
Vanuit mijn ooghoeken zag ik een hand op mijn schouder rusten. Snel volgde ik de arm en kwam ik uit op Carlo Kannewasser. Nog altijd mooi, nog altijd glimlachend. 'Wat doe je hier?' Vroeg hij met zijn mooi gevormde lippen. Wat moest ik zeggen? "Carlo, ik was op zoek naar jou?" 'Uhm, uhm. Ik was.. Draco kwijt.' Carlo trok zijn wenkbrauwen op en begon toen te lachen. 'Ha ha ha, is het werkelijk?' Vroeg hij. Hij had mijn niet-begrijpende blik door want hij zei gelijk daarna: 'Buiten zijn vrienden, ben jij de enige..' De enige? Wat? Waarmee? 'Dan ben jij de enige die hem Draco noemt. Iedereen noemt hem bij zijn achternaam.' Oh, pfff. Even had ik andere gedachtens in mijn hoofd.
'Zullen we dan maar naar de koets gaan?' Vroeg Carlo. Knikkend lachte ik naar hem.
Ik kon niet zeggen wat ik vond van Carlo's blik. Had hij mij nou hoopvol aan gekeken en gehoopt dat ik "Ja" zou zeggen? Uit zijn blik kon je niets uitmaken en dat vond ik nou mysterieus aan hem.
'Ja.' Het leek wel magisch want ik had zelf niet door dat ik zijn arm vast pakte. Zou het kunnen dat hij mij betoverde? Zoiets moest toch kunnen in een wereld als dit? Met zijn ogen had hij mij al wel betoverd. Al een hele tijd..
Hij grinnikte en nam mij naar een koets waar al zijn vrienden in zaten. 'Na u.' Zei hij en hij liet mij er door. Gelukkig kon ik mijn plek al vinden tussen de 3 mensen. Er zaten 2 jongens en 1 meisje. Het meisje was blond en de 2 jongens hadden allebei erg mooi haar. De een had krullen en de ander had blond haar tot onder zijn oren.
De jongens bekeken mij en wisselden blikken met elkaar. Wat het betekende wist ik niet. Iets zei me dat ik dat ook niet echt zou willen weten. De jongen met de krullen boog zich voorover om mij in mijn ogen aan te kunnen kijken. 'Carlo, ik moet zeggen..' Niet begrijpend keek ik de jongen aan. Er krulde een lachje om het mondje van de jongen. 'Eindelijk heb je eens iets leuks meegenomen. Wauw.' Verbaast keek ik naar Carlo. Rood kleurde hij niet aan, wat ik gewend was op dit soort momenten. Hij bleef neutraal kijken en al gauw kreeg ik door dat hij geen gevoelensmens was. Of toch wel? Alleen liet hij dat niet blijken. 'Ach Olivier, ga eens rechtop zitten joh.' Zei het meisje met het blonde haar. De andere jongen begon te lachen. 'Ja, ik zit toch ook recht en ik zie het meisje prima. Hoe heet je trouwens?' Vroeg hij met een twinkeling in zijn ogen.
'Jem-' 'Jemellia Brown, toch?' Carlo gaf eerder antwoord op de vraag wat aan mij gesteld was. Niet dat ik het erg vond, want nu wist dat hij mijn naam onthouden had! Wat een droomvent. Hee, Jemiel! Kap eens even. Je bent nog niet eens op school ja! Carlo lachte en zei: 'Eline, schuif eens op. Dan kom ik wel naast je zitten.' Het meisje, Eline, deed wat Carlo zei en Carlo nam plaats.
'Jemellia!' Riep Olivier, zo heette hij toch? Met mijn gezicht draaide ik zijn richting op en hij hield een stok recht tegenover mijn neus. Met grote ogen bekeek ik de punt van de stok. Olivier mompelde iets en er verschenen rode rozen uit de stok. 'Welkom op Zweinstein.' Zei Eline terwijl ze met haar ogen rolde.
Reacties:
respect