FanFic.nl

Follow Your Heart, And you'll Find What You're Looking For

9. Anne Taylor Williams

Mijn zusje leunde tegen me aan en knuffelde mijn benen vast. 'Dag lieverd,' zei mijn vader nog. 'Papa, nee, ga niet weg!' riep mijn zusje. 'Papa komt zo terug,' zei mijn moeder om haar te kalmeren. Waar slí¡í¡t dat op? Ze weet zelf dat mijn vader pas over twee weken terug is... Een meisje van 4 een beetje valse hoop gaan geven...
Ik keek mijn vader nog één keer aan voordat hij in zijn zilveren Audi stapte. Hij reed weg in de verte en mijn zusje begon zachtjes te snikken. Ik keek naar beneden en zag de jongen van Spaans en economie knielend voor haar. De jongen die me aanstaarde... Wí¡t deed hij hier? Ik zag hoe hij de zoute druppels van mijn zusje van haar wang weghaalde. Ik keek mijn moeder aan, maar zij glimlachte triest terug. Ziet ze hem dan echt niet?

Ik werd zwetend wakker. Wat was dat voor nachtmerrie?! Ik wilde het niet weten... Ik betrapte mezelf erop dat ik eigenlijk nog stiekem mijn kamer rondkeek. Maar de jongen was nergens te zien. Ik zuchtte en stapte moeizaam uit bed. Ik keek op de klok. Het was half zeven. Ik liep naar mijn eigen badkamer en begon mijn pyjama uit te doen. Ik stapte onder de hete douche en liet het warme water langs mijn lichaam stromen.
Toen ik klaar was met douchen, föhnde ik mijn haren en deed het in een slordige knot. Ik zou eerst mijn kleding aandoen en dan mijn haren doen. Ik liep over het zachte tapijt naar de inloopkast. Dit keer koos ik zorgvuldig mijn kleding uit, zonder al te veel haast. Ik had nog ruim een anderhalf uur.
Na een uur was zat ik al in mijn bronze Mercedes op weg naar school, wat veel te vroeg was... Nou ja, ik moest toch nog leren voor Engels...
Ik kwam aan op de parkeerplaats. Er waren maar een paar auto's die er al stonden. Ik keek rond of ik één van de auto's van mijn vrienden zag staan.. Niks. Ik parkeerde zuchtend mijn auto en stapte uit. Het was een bewolkte dag, maar regen was er gelukkig niet. Ik liep door de hoofdingang naar de kantine, waar maar een paar mensen zaten. Ik nam plaats en haalde mijn Engels boek tevoorschijn. Ik was nog maar net begonnen, toen ik een hand op mijn schouder voelde. Ik draaide me langzaam om. Ik keek alweer recht in de ogen van de jongen die gister naar me staarde en die - wat erg verbazend was - in mijn droom voorkwam. 'Hallo,' glimlachte ik rustig. 'Hallo,' glimlachte hij terug. Zijn stem... Nog nooit heb ik zo'n stem gehoord. Het was té mooi voor woorden...
Zijn hand had hij onderhand weggehaald en hij was naast me komen zitten. 'Ik was gister vergeten me voor te stellen. Ik ben Edward, Edward Cullen,' glimlachte hij scheef terwijl hij zijn hand voorhield. Dus Edward heet deze jongen... Ouderwetse naam... 'Euh.. Ik ben Anna Williams,' zei ik verlegen terwijl ik zijn hand aannam. Waarom ben ik verlegen? í�k was degene die altijd op jongens afliep. 'Je zit hier zo alleen... Waar zijn je vrienden?' 'Die zijn er nog niet, ik ben ook een beetje te vroeg,' zei ik dit keer wat zekerder. 'Ik ben ook te vroeg, mijn broers en zussen wouden niet mee,' zei hij. 'Je broers en zussen? Zijn dat die mensen met wie je altijd in de pauze zit?' vroeg ik nieuwsgierig. 'Ja,' zei hij kort. 'Oké.. Dat verklaart dus dat jullie zo op elkaar lijken,' glimlachte ik. 'Op elkaar lijken? Ik dacht juist dat we ní­et op elkaar leken,' grinnikte hij. En zijn gegrinnik... Het leek alsof verschillende mooie tonen op een piano werden gespeeld.
'Jullie zijn zo... bleek,' zei ik. 'Ooh, dat...' Het klonk gemakkelijk, maar zijn ogen waren nog steeds in de mijne geboord. Straks viel ik nog flauw...
'Nou, ik ga maar weer eens,' zei hij. 'Tot zo' glimlachte hij. Hij stond op en liep weg. 'Dag,' zei ik met mijn hoofd in de wolken. Maar als snel viel ik op de grond. Chloe knuffelde me vanaf mijn schouders. 'Haaaai, babe!' 'Heeeeyy,' glimlachte ik. 'Oh my god, wat zie je er leuk uit!' zei ze terwijl ze aan mijn kleding zat. Ik lachte. 'Dankje, jij mag er ook best wezen, hoor.' Ik keek haar goedkeurend aan. Ze ging naast me zitten en keek me verwachtingsvol aan. 'Wat?' vroeg ik. 'Oh, kom op Anna! Alsof je dat niet weet!' Ik zuchtte. 'Ik zat hier, en hij kwam zich even voorstellen, niks aan de hand.' 'Hmm... Niks aan de hand... zeg jij..' grijsde ze. 'Je bent verliefd, Anna,' zei ze nog steeds grijzend. 'Niet.' 'Wel.' 'Niet.' 'Wel.' Ik zuchtte. 'Komop, Anna, je hebt nog steeds die dromerige blik in je ogen. Ik weet onderhand wel wat dat betekend.' Ik zuchtte. 'Denk jij maar wat je wilt, ik ga naar het lokaal,' lachte ik fake. Ik zei wel dat ze niet gelijk had, maar diep vanbinnen zegt iets dat ik inderdaad verliefd ben... En op wie? Op Edward Cullen...

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.