FanFic.nl

Our own Humanoid world

64. 8 Augustus 2010

Jorinde her point of view.
Eindelijk was ons huis af. De meubels waren nu aan het binnenstromen. Hier en daar waren werkmannen van alles in orde aan het maken. Ik ging een kijkje nemen in de twee kamers die fotostudio zouden worden. Ik kreeg al pretoogjes bij de gedachte alleen al dat ik hier van alles zou mogen doen. Bill had me beloofd om al het beste materiaal aan te schaffen wat er bestond, dus ben ik eens benieuwd. In de witte studio waren ze de vloer aan het dweilen. De vloer was prachtig wit dat in de muur doorliep en zelfs op het plafond ging het verder in één keer. Dit was iets waar elke fotograaf van droomde. Een paar personen waren nog lampen aan het klaar zetten en vanachter in de kamer stond een grote, open kast met allerlei materiaal uitgesteld. Ik keek mijn ogen uit. Het was allemaal zo mooi. Ik zag dat ze bij de ramen rolluiken hadden gemaakt. Prachtig. In de zwarte studio was het net zo als in de witte, enkel was alles daar zwart, zelfs de binnenkant van de rolluiken. Dit moet toch echt wel veel gekost hebben. Dit kan ik Bill en Tom nooit terugbetalen.
“Je kijkt zo bezorgd?”� Tom was langs me komen staan.
“Dit kan ik jullie nooit terug betalen,”� mompelde ik.
“Hoeft ook niet,”� glimlachte Tom. Ik keek hem verbaasd aan.
“Echt niet? Ik bedoel, dit heeft zeker weten héél erg veel gekost.”�
“Ach, we hebben daar geld voor,”� zei Tom alsof het een koopje was.
“Je bent niet goed in je hoofd,”� mompelde ik terwijl ik nog eens goed rondkeek.
“Maar wat ik eigenlijk kwam zeggen, je moet even naar Andreas toe om de kamer te helpen inrichten.”�
Ik grinnikte.
“Ik zal dat arme schaap eens gaan helpen.”�
Ik ging naar de kamer die ik en Andreas hadden uitgekozen waar hij met een doos zat te klommelen. Toen ik binnen kwam, verschenen er meteen pretoogjes in mijn ogen. Ons bed stond al op. Andreas en ik hadden voor een prachtig mooi, wit hemelbed gekozen. Toen ik klein was wilde ik al zo een bed.
“Mooi bed hé,”� glimlachte Andreas. Hij sloeg een arm rond mijn middel en drukte dan een zoen tegen mijn slaap.
“Mijn kinderdroom,”� gniffelde ik.
“Help je me de kast ineen zetten?”� vroeg Andreas. Ik knikte. Zo goed als alles kwam uit te Ikea en sommige dingen ook uit tweedehands zaakjes. Onze spiegel bijvoorbeeld.

Zeker een uur later stond de witte kast ineen. Dat zou onze boekenkast worden. En we hadden beide toch redelijk veel boeken en daarom was de kast ook groot. Minstens één meter op 2 meter hoog. Onze kledingkast hadden werkmannen in elkaar gezet. Hij was van wit geverfd eikenhout gemaakt, hij was vintage en paste toch perfect bij de moderne boekenkast. Langs de kledingskast kwam een klein kastje en boven dat kastje hingen we de mooie spiegel. Hij was enorm groot. En als je in bed lag, kon je jezelf zien in de spiegel. Langs beide kanten van het bed kwam een dierenhuid. Nep natuurlijk, maar heerlijk zacht als je ’s morgens je voeten erop zet. Op de achterkant van de wit geschilderde deur hingen prachtige kapstokjes. Een treffertje in een tweedehands zaakje.
“Voor onze badjassen,”� had Andreas gezegd toen we het zagen liggen in die tweedehands winkel.
Op onze kamer stond ook een bureau. Hij was enorm lang en we hadden hem in twee gedeeld. Een kant voor Andreas en een kant voor mij. De bureau was net als alle andere meubels, prachtig wit. Andreas wilde toch wat verandering in het wit, dus hadden we gekozen voor zwarte bureaustoelen, en dat vond ik persoonlijk toch ook mooier.
“Andreas, ik wil graag foto’s rondom de deur hangen,”� zei ik.
“Hoe bedoel je?”�
“Ja, zo als een collage!”�
Ik keek hem met lieve oogjes aan. Andreas lachte.
“Heb je wel foto’s?”� grinnikte hij.
“Natuurlijk, ik heb er echt veel, ik zal ze naar een fotograaf brengen voor ontwikkeling en als er niet genoeg zijn, kan ik er later nog altijd bijplakken, maar vind je het goed?”�
“Ja hoor,”� grinnikte Andreas.
Ik glimlachte gelukzalig en samen met Andreas begon ik nu details aan te brengen zoals kleding in de kast leggen, spulletjes leggen en het bed opdekken.
Andreas speelde ondertussen handige Harry terwijl hij aan het hemelbed prachtige witte gordijntjes maakte. Ze waren niet bedoeld om dicht te doen, maar voor de sier. Bij een hemelbed horen nu eenmaal gordijntjes.
Wat later bekeek ik alles. De muur achter ons bed was prachtig beschildert door Makbule en Tosca in graffiti. Ze hadden mijn motto gedaan.
“Let’s go Humanoid.”� En een rode roos.
Ik was toch wel trots op hen dat ze het zo mooi hadden kunnen maken.
Op elke slaapkamer hadden ze zo iets gemaakt, iets persoonlijks.

Toen eindelijk zo goed als alles klaar was, enkel de boeken moesten nog in de kast, kwam Makbule ons halen voor het eten. Ze was hier niet meer binnen geweest sinds ze samen met Tosca de graffiti had aangebracht.
“Wow,”� was het eerste wat ze zei.
“Nja, het is nog niet af, bij de deur zo er rondom komen nog foto’s!”�
“Dan nog, echt wow, het ziet er hier zo gezellig uit,”� glimlachte Makbule.
“Bedankt.”�
“Maar, ik kwam jullie halen voor het avond eten, Tom heeft pizza besteld.”�
“Oké, we komen.”�
Ik sprong van het bed af en trok Andreas met me mee.
Nu ik aan pizza dacht, begon mijn maag meteen te knorren. Andreas lachte en gaf me een zoen.
“Ja, Joor heeft honger, geef die pizza maar!”� zei hij toen we in de keuken kwamen.
Wat hou ik toch van die jongen.
Ook in de keuken was nu zo goed als alles in orde. Enkel nog wat spulletjes op zijn plaats zetten, maar voor de rest zag het er al vrij in orde uit.
Ja, dit is het huis waar ik oud in wil worden, samen met de jongen waarvan ik hou en mijn beste vrienden.

Reacties: