FanFic.nl

Avatar: Legend of the Benders

A little trick.

''Wat is er? Ga ik te snel?'' Blijkbaar had deze knul plezier in het gevecht, aangezien hij steeds zat te grijnzen bij elke aanval die hij uitvoerde. Nadat Kaiya van haar vlieger was geworpen gebruikten ze Martial Arts om te vechten. Met andere woorden, geen sturing. De ene na de andere mep werd aan haar verkocht, die ze met moeite kon afweren. Opnieuw viel ze achterover op de grond, door een harde trap van Shouta. Krampachtig probeerde ze overeind te komen, maar ze wist van zichzelf al dat het tevergeefs was. Ze had er geen energie meer voor. Ze had verloren. ''Jij kan het ook niet lang volhouden...'' weerklonk de stem van haar tegenstander. Ze wierp hem een nijdige blik toe, die snel veranderde in een ongelovige. Ze wist dat hij een hekel aan haar had, en het was wederzijds, maar ze wist niet dat hij het zo zag. Hij wilde er een eind aan maken. Shouta sprong op haar af, met al zijn macht. Was het dan nu echt gebeurd..?

Yama keek bezorgd toe hoe de ene na de andere klap werd uitgedeeld. De meeste daarvan waren van Shouta, en het was te zien dat Kaiya moeite had met ze te ontwijken. Ze wilde iets doen, maar ze kon niet veel. Ze had van zichzelf gedacht dat ze zich wel kon beschermen met de sturing die ze kon, maar dat was niet waar. Dat bleek nu wel. Wat was ze toch een ongelooflijke sukkel. Ze was te naïef geweest door weg te lopen. Ze had niet eraan gedacht hoe het in de buiten wereld nou werkelijk was. Daar werd ze wel vaker op gewezen, maar nu... Haar vriendin zat in de moeilijkheden en ze kon niks doen. Ze vloekte in zichzelf en mepte met haar gebalde vuist op de grond. Vrijwel meteen greep ze er met de ander na, nog net een pijnlijke schreeuw in te kunnen houden. Hoe vaak kon je wel niet falen? Kosoku snoof even, wat haar liet opschrikken. Blijkbaar maakte ook hij zich zorgen over Kaiya, die steeds van her naar der werd geslingerd. Hij wilde er maar al te graag op af gaan, maar hij hield zichzelf tegen, net als zijn baasje. Yama keek hem kort aan. Nu wist ze hoe hij zich voelde, in het vorige gevecht tegen Kenji. Alhoewel, het was een kort gevecht, en hij had haar gered, samen met Kaiya... Vlug richtte ze haar blik weer op de twee vechtende luchtmeesters, om erachter te komen dat Kaiya op de grond lag, en Shouta op een afstandje van haar stond. Hij zei iets, maar Yama hoorde het niet meer. Ze wist wat hij van plan was, ze had zelf in zo'n situatie gezeten. Vlug sprong ze op. Kon ze dan echt niets doen? Op dat moment sprong Shouta de lucht in, recht op Kaiya af. Nee, dat is niet waar, als hij haar wilde raken moest hij ergens voor haar landen. Natuurlijk! Dan kon ze haar slag slaan! Ze zette een klein sprintje in, voor zover ze kon. Op een paar meter afstand stopte ze abrupt, terwijl ze haar hoduing weer aannam. Vervolgens schoof ze haar voeten verder uit elkaar. Met een grijns keek ze naar Shouta, die te laat doorhad wat Yama had gedaan. Ze had een scheur in de aarde gecreërd, op de plaats waarvan ze verwachtte dat Shouta zijn landing maakte. En ze had gelijk. Hij sprong erin, en zat vast. Hij gromde nukkig en probeerde los te komen, maar hij zat echt vast. ''Die zit,'' sprak Yama met dezelfde grijns op haar gezicht. Vlug rende ze naar Kaiya toe, om haar vervolgens rechtop te helpen.

''Alles oké?'' vroeg ze, met een bezorgde blik in haar ogen. Kaiya knikte. ''We moeten níº gaan,'' sprak ze vlug. Yama draaide zich om en floot op Kosoku, die meteen op haar afgerend kwam en Kaiya eerst bekeek om haar vervolgens een lik te geven. Ze gaf hem een klopje op zijn hoofd, voordat ze Yama aan haar mouw meetrok, met Kosoku achter hun aan. Ze moesten nu de boot nemen, voordat ze vertrokken waren. Dan hadden ze een groter probleem, vooral als Shouta was losgekomen. Ze huiverde bij die gedachte, wetende dat ze dan echt verloren zouden zijn. Gelukkig zag ze daar al het kleine haventje van het dorp, iets verder afgelegen van het dorp. Het zag er naar uit dat ze nog aan het inladen waren, dus als ze snel waren zouden ze op tijd komen, toch? Kaiya zette vlug een sprintje in, gevolgd door Yama en Kosoku. ''Hé!'' schreeuwde de luchtmeester en zwaaide wild met haar armen. Ze was uitgeput, maar toch moest en zou ze de aandacht trekken van de zeelui. Het viel haar op dat ze blauwe kleren droegen. Dat betekende dus dat ze van de water stam waren en terugkeerden naar hun thuis. En wat dat nog meer betekende was dat zij dan ook naar de waterstam zouden trekken. Ze dacht even na, keek Yama kort aan, maar besloot toch mee te gaan. Alles was beter dan hier, en dat dacht haar vriendin vast ook. Blijkbaar hadden de andere hen opgemerkt, ze zwaaide terug. Gelukkig, ze hadden de aandacht getrokken, nu hoefde ze niet meer bang te zijn dat ze te laat waren.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.