FanFic.nl

How Much Can This Boy Take? [BillKaulitz]

Hoofdstuk 1

Soms denk ik wel eens dat ik beter weg kan lopen van hier,maar het moment daarop besef ik dat ik maar een kind ben. Ik heb nergens om naartoe te gaan. Mijn vader is geen slechte persoon,tenminste dat is wat ik mezelf probeer wijs te maken. Soms wens ik hem de dood,maar hij kan ook lief zijn. Dan voel ik me schuldig over mijn gedachten. Eender hoe je het bekijkt,ik ben zijn kind en ik moet me aanpassen. Weet je wat erger is als geslagen worden? Weten dat je die klappen opvangt voor je klein broertje. Als mijn broertje per ongeluk iets kapot gemaakt heeft,dan zeg ik altijd dat ik het was. Het laatste wat ik wil is dat mijn kleine broertje dit ook moet meemaken. Hij is nog te klein om er besef van te hebben. Hij is slechts een klein en onschuldig kind,hij zou vrij moeten zijn om te spelen. Hij zit echter bijna heel de dag in een hoekje van zijn kamer. De laatste keer dat ik hem heb horen praten is al zolang geleden dat ik me de datum niet meer kan herinneren. Volgens mij is hij getraumatiseerd. Hij heeft nog nooit een klap van vader moeten ontvangen,maar hij heeft al dikwijls gezien hoe onze vader mij toetakeld tot ik niet meer kan bewegen. Ik weet nog dat ik toen een klein handje om mijn wang heb gevoeld. Hij smeekte me toen om wakker te worden...
"Wat zit je daar te toen? Zit je weer in dat domme dagboek van je te schrijven?! Geef hier!"
Ik schrok me rot van de zware stem van mijn vader en gaf hem het oude boekje trillend aan. Hij pakte het uit mijn handen en scheurde alle bladeren eruit. Ik was te bang om te protesteren en keek dus hoe mijn laatste menselijkheid in duizend stukken gescheurd werd.
"Wat moet je met dat stom ding! Ga liever wat eetbaars maken!"
"Waar is mam dan?" vroeg ik.
Ik schrok van een klap in mijn gezicht en haastte me snel naar beneden om eten te maken. Mijn tranen probeerde ik tevergeefs op te houden. Met bibberende handen nam ik een kookpot om er vervolgens water in te doen.
"Wat doe je nu!"
Ik schrok me weer toen mijn vader plots achter me stond.
"Ik..zet water op voor spaghetti?" vroeg ik onzeker.
"Ik lust dat niet! Stom kind!"
Hij sleurde de kookpot uit mijn handen en gooide het water over me heen. Ik stond er stilletjes bij en veegde in mijn ogen. Vader's grote hand pakte mijn dunne bovenarm vast en sleurde me mee naar de achtertuin. Hij gooide me buiten en ik viel op mijn knieen op de harde keien. Vader trok de deur hard achter zich dicht en ik kon hem nog naar de zetel zien gaan om voetbal te gaan kijken. Moet ik nu weeral buiten slapen vandaag? Het is niet de eerste keer dat hij zo doet. Ik ben al veel erger gewend,alhoewel je zoiets eigenlijk nooit gewend kan worden. Ik stond recht en veegde een keer over mijn geschaafde knieen. Mijn maag kondigde aan dat hij voedsel nodig had en jammerend keek ik naar de lucht die niet veel goeds voorspelde. Niet veel later voelde ik de eerste regendruppeltjes al op mijn koude huid. De regen begon harder te worden en de avond die viel,maakte alles nog veel kouder. Ik rilde en probeerde wanhopig om mijn vingers te bewegen. Ik ben nogal gevoelig aan kou,dan worden mijn vingers altijd stijf. Trillend ging ik tegen de stam van de enigste boom zitten en probeerde zo te schuilen voor de regen,wat dus niet veel hielp aangezien de boom bijna kaal was. Mijn kleren kleefden aan mijn huid en mijn haar hing plat tegen mijn mager gezicht. Ik heb honger. Ik hoop maar dan mam snel thuis komt,dan kan ze iets te eten maken voor Thomas,mijn broertje. Anders heeft hij ook weer niets te eten en dat wil ik hem niet aandoen. Dat ze mij met mijn lege maag laten zitten,vind ik niet erg,maar Thomas moet eten. Hij moet groeien en een sterke tiener worden. Ik moet hem beschermen. En voor hem zou ik ook alle klappen van vader willen opvangen,zolang hij het maar niet moet doorstaan. Dat zou hij niet aankunnen..

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.