FanFic.nl

How Much Can This Boy Take? [BillKaulitz]

Hoofdstuk 2

De lucht werd langzaam donkerder en de maan kondigde de nacht aan. Het begon donker te worden en stilletjes trok ik mijn benen op en sloeg mijn armen eromheen,om toch een beetje warmte bij me te houden. Mijn natte kleren maakte het nog kouder dan het al was. Ik weet niet hoe laat het is,maar ik weet dat Thomas al eten heeft gehad,want ik kon daarjuist iets ruiken dat op spaghetti lijkt. Mijn maag knorde,maar ik besloot het te negeren en sloot mijn ogen. Ik kan maar beter slapen,dan gaat de nacht wat sneller vooruit en dan mag ik morgen misschien terug binnen. Ik hoorde een hond huilen,misschien was het wel een eenzame wolf. Ik kneep mijn ogen nog steviger dicht,dat het pijn ging doen. Ik ben zo bang,ik ben altijd al bang geweest in het donker. Ik ben dan ook nog maar een kind,toch schaam ik me ervoor. De wind maakte een eng geluid door de weinige bladeren van de boom en ik voelde hoe mijn hart sneller ging slaan van angst. Ik wil naar binnen. Ik mis mijn bed en Thomas. Ik wil bij mijn broertje gaan liggen en zijn lichaamswarmte voelen. Dat is het enige dat mijn bange hart even rustig kan maken. Ik hoop dat het hem goed gaat en dat vader niet teveel drinkt. Dan word hij gemakkelijk kwaad. ik hoorde een auto stoppen en lachende mensen die uitstapten. Het waren onze buren. Ik hoorde hoe ze in hun huis gingen en muziek op zetten. Ik zou goud geven voor die gezelligheid te voelen. Ik probeerde me zo klein mogelijk te maken toen ik begon te beseffen dat dit leven niet is zoals het hoort. Ik geloof dat mijn vader zelf strafbaar bezig is,want noemt dit niet kindermishandeling? Er kraakte een tak achter me en geschrokken sprong ik recht en rende naar de achterdeur. Ik ging er tegenaan zitten en legde mijn beide handen op het natte hout. Ik hoorde de tv spelen en Thomas was met zijn auto'tjes aan het spelen. Hij maakt er altijd zo'n schattig geluidje bij. Mijn hart klopte zo luid dat ik schrik had dat de buren het zouden horen. Het laatste wat ik wil is dat iemand merkt wat voor leven we leiden.
"Mam.."
Ik jammerde stilletjes,maar ik weet dat mam toch niet zal komen om me binnen te laten. Mam doet nooit iets voor mij of Thomas. Als vader aggressief is,dan zwijgt ze en kijkt toe hoe hij me pijn doet. Ik haat ze daarvoor. Ik hoorde de achterdeur van de buren opengaan.
"Ik ga even de kat eten geven." zei een vreemde stem.
Ik hield mijn adem in tot ik hoorde hoe de deur weer dicht ging. Stilletjes stond ik op en ging naar de rij hoge planten die onze tuin met die van de buren scheidden. Ik klom er moeizaam over,keek voorzichtig om me heen en ging dan naar de voerbak van de kat. Ik pakte een handvol brokjes eruit en stak ze in mijn mond. Ook al ben ik geen dier,toch ben ik blij met dit voedsel.
"sorry katje,maar ik heb honger.."
Een zwarte kat met een witte vlek om haar oog keek me raar aan en miauwde. Ze gaf me een kopje en ik streelde over haar zachte vacht. Ik kauwde op de harde brokken,maar spuugde de helft weer uit en gaf het aan de kat.
"Sorry.."
Ook al is het maar een dier,ik ben niet iemand die het over zijn hart krijgt om een onschuldige kat haar eten te stelen. Ik slikte de brokjes door en ging dan weer naar onze tuin. Maar die was zo donker en alle onbekende voorwerpen leken op monsters die wachten om me op te eten. Ik trilde bang en ik wist nu al dat ik toch niet zal kunnen slapen.

Ik weet niet hoe lang ik daar onder die boom zat,maar ik zag hoe de ochtendzon langzaam aan weer tevoorschijn kwam en de eerste stralen over mijn natte en koude lichaam liet gaan. Mijn ogen deden pijn van de vermoeidheid,want ik heb geen oog dicht gedaan in deze enge nacht. Ik was God of wie dan ook,dankbaar dat de duisternis weer over was. Na lang wachten ging dan eindelijk de deur open en keek vader me hoofdschuddend aan. Ik weet niet wat hij daarmee bedoeld,maar ik weet dat het nu wel goed zit en dat ik weer naar binnen mag komen.
"Maak wat boterhammen klaar voor mij en Thomas,daarna kan je douchen en het huis poetsen."
Zijn stem klonk vriendelijk en lief,wat me verward maakte. Toch knikte ik braaf en ging naar de keuken om eten te maken. Kleine Thomas zat aan tafel en probeerde met een vork zijn boterham te smeren. Ik glimlachte omdat het grappig was en gaf hem dan een mes.
"Met een vork zal dat niet gaan,Thomas." lachte ik.
Hij keek me met zijn vrolijke blauwe oogjes aan en lachte zijn tanden bloot. Hij is de enige die mijn zorgen met 1 lach kan laten weg vloeien. Ik maakte snel de boterhammen en gaf ze aan vader,die tv aan het kijken was. Daarna liep ik snel naar boven om eindelijk uit de natte kleren te geraken. Een warme douche zal me deugd doen. Zo slecht is mijn vader toch niet,want sommige kinderen mogen niet eens douchen of eten. Dus ik heb het nog goed..

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.