FanFic.nl

How Much Can This Boy Take? [BillKaulitz]

Hoofdstuk 3

Dezelfde dag,maar dan iets later,kreeg ik een mep in mijn gezicht. Ik schrok en deed mijn armen beschermend over mijn hoofd. Het hielp echter niet veel,want de harde handen van vader waren veel groter en sterker als mijn handen. Hij sloeg me zodat ik op de grond viel. Hij trapte mijn zijn voet in mijn buik en ik jammerde pijnlijk.
"Rot kind! Nietsnut!"
Hij greep me bij mijn keel vast en trok me recht,mijn voeten konden de grond niet meer raken. Ik greep met mijn handen naar mijn keel,maar hij liet niet los. Ik zag vlekken voor mijn ogen en probeerde hulpeloos los te komen uit zijn beangstigende greep. Zijn woedende ogen doorboorden me en zijn tanden die op elkaar geklemd waren,lieten zien hoe kwaad hij was. Ik maakte stikgeluiden,maar dat leek hem niet veel uit te maken. De deur ging open en mam keek ons geschrokken aan. Ze deed echter niets,ze zette enkel de boodschappentas op de grond en ging haar jas weghangen. Hoe kan ze nu zo rustig eronder blijven,terwijl hij me probeerd te vermoorden! Ik ben toch haar kind,kan ik haar dan helemaal niets schelen? Uiteindelijk liet mijn vader los en viel ik bewusteloos neer op de grond. Misschien adem ik niet eens meer,ik weet het niet. Als ik niet meer wakker word,dan weet ik dat ik dood ben. Ik hoorde nog vaag hoe vader de deur hard achter zich dicht sloeg.
Een half uur later werd ik langzaam wakker en greep naar mijn pijnlijke keel. Ik kon moeilijk ademen en mijn hoofd barste zowat uit elkaar. Ik merkte dat ik op een bed lag en dat ik in Thomas zijn kamer was. Ik wreef een keer in mijn oog en zag dan dat mijn klein broertje op zijn knieen op de grond zat en met zijn hoofd op het bed lag te slapen. Een kleine glimlach sierde mijn blauw geslagen gezicht,maar het was geen glimlach van vreugde. Het is gewoon zielig. Ik aaide zachtjes door zijn fijn blond haar en zuchtte droevig.
"Dit zou je niet mogen aanzien.. Je bent nog zo jong."
Langzaam gingen zijn oogjes open en keek hij me aan. Hij zei geen woord,maar ik merkte goed genoeg dat hij bezorgd om me was.
"Het is niks,Thomas. Het doet geen pijn." zei ik glimlachend.
Hij keek me aan alsof ik een kikker was,hij weet natuurlijk dat ik lieg. Soms vraag ik me af of hij slimmer is als zijn leeftijd,want hij lijkt me beter te snappen als mijn ouders. Als ik hem niet had,dan had ik al lang van deze wereld af gegaan. Maar hij heeft me nodig en ik laat hem niet achter bij onze ouders. Ik zal ervoor zorgen dat hij een betere toekomst heeft en dat hij,als hij een tiener is in de pubertijd,dat hij dan over meisjes kan praten en de stoere jongen kan spelen. Hij hoort domme dingen te doen en dingen te doen die verboden zijn,zoals ramen ingooien. ik wil hem weer horen lachen en spreken. Ik mis zijn stem. Trouwens,de reden waarom mijn vader zo woedend op me was,was omdat Thomas per ongeluk gestruikeld is en de tv heeft kapot gemaakt. Natuurlijk heb ik de schuld op me genomen,want anders had Thomas dit moeten meemaken. Vader zal nooit een haar van Thomas krenken,daar zorg ik persoonlijk voor.
Een klein handje werd op mijn schouder gelegd. Hij keek me vragend aan.
"Stt. Het is niks,Thomas."
Thomas gaf me een kusje op mijn kaak en verliet dan stilletjes de kamer. Het moment dat daarop volgde,barstte ik in huilen uit..

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.