FanFic.nl

How Much Can This Boy Take? [BillKaulitz]

Hoofdstuk 5

Ik weet niet hoe laat het was toen de deur eindelijk weer open gedaan werd. Mijn ogen deden pijn van het licht en opgelucht sprong ik uit de kleine ruimte,in de armen van mijn vader. Ik huilde verschrikkelijk en hij troostte me zachtjes.
"Kom,je moet je wassen." zei hij met een zachte stem.
Zonder tegen te werken,ging ik naar de badkamer en deed wat me gevraagd werd. De warme stralen van de douche deden echt deugd,maar onder mijn voeten kleurde het water een beetje rood. Ook de binnenkant van mijn benen was een beetje rood. Het doet echt veel pijn. Ik keek naar boven en voelde de warme stralen over mijn gekwetst gezicht gaan. Ik waste zorgvuldig mijn halflange zwarte haar en stapte dan uit de douche. ik droogde me voorzichtig af,aangezien mijn lichaam overal pijn deed. Ik zag dat vader kleren voor me had klaar gelegd en dankbaar deed ik ze aan. Toen ik weer naar beneden ging,zag ik dat het buiten al donker werd.
"Heb je honger?" vroeg vader lief.
Ik knikte voorzichtig,onzeker van zijn stemmingsverandering. Tot mijn grote verbazing was er een boterham voor me. Zonder vragen te stellen at ik hem op en ging in de zetel zitten,naast mijn vader die tv keek. hij keek me eventjes aan en glimlacht zoals een echte vader hoort te doen. hoewel het me gelukkig zou moeten maken,voelde ik me er nog onzekerder door. Waarom liet hij toe dat zijn vriend me pijn deed? Waarom kwam hij niet voor me op? Hoort een vader zo te zijn voor zijn zoon?
"Waar is Thomas?" vroeg ik toen het te stil werd.
"Die is met moeder meegegaan." zei hij alsof het hem niet kon schelen.
"Wat? Naar Waar?!"
"Naar waar denk je! Stel geen domme vragen." zei hij streng.
Ik hield mijn mond en probeerde mezelf ervan te weerhouden om uit te vliegen en naar buiten te lopen. Mam gaat geld verdienen,als je het verdienen kan noemen,tenmisnte. Ze gaat gewoon op straat staan,met niet anders als een te korte rok en een topje aan. Ik kon het me al voorstellen,hoe ze Thomas aan zijn handje vast hield,op de hoek van een straat. Ik wil niet dat hij weet wat mam doet,dat moet hij niet zien.
"Pap.."
"Nee,begin niet weer! Thomas is geen baby meer,hij moet de wereld leren kennen."
"Maar.. Zo hoort het niet! Hij is nog te jong!"
"Hou je mond! Doe niet zo beschermend tegenover hem,hij is je kind niet hoor!"
"Nee,maar er moet toch iemand voor hem zorgen als een kind,want jullie doen het niet!"
"Wat zei je daar!?"
Oeps.. Ik wist dat ik teveel gezegd had. Ik slikte een keer. Vader stond recht en sleurde me aan mijn kraag uit de zetel en duwde me hard achteruit,waardoor ik struikelde en op het klein glazen tafeltje viel. het dun glas brak onder mijn gewicht en de scherven drukten pijnlijk in mijn huid. Vader trok me weer recht en gaf me een mep in mijn gezicht. Ik kuchtte bloed uit en keek hem met bange ogen aan. Hij gaf me een stomp in mijn maag,waardoor ik dubbelklapte en door mijn benen zakte. Hij gaf me nog een stomp in mijn buik,waardoor ik kermend op mijn zij ging liggen en mijn benen tegen mijn borstkas optrok.
"waardeloos kind! Jij kan beter ook eens wat geld gaan verdienen!"
Zijn spuugende woorden kwamen hard aan,misschien was het wel harder als de klappen die hij uitdeelde. Ik moest me sterk houden,ik ben dit tenslotte al lang gewend. toch doet het elke keer weer pijn,het breekt me helemaal af. Ik wil een klein en gelukkig gezinnetje hebben,waar we samen voor de kachel zitten met een warme melk en koekjes.
"Als je dan toch Thomas wil 'beschermen' van de buitenwereld,ga hem dan maar zelf halen!"
Hij greep me vast aan mijn keel en trok me zo mee tot aan de voordeur. Ik kuchte en maakte stikgeluiden,terwijl mijn handen hopeloos probeerde om de grote hand van mijn keel af te krijgen. Hij opende de deur en gooide me een paar meter verder weg. De deur sloeg met een klap dicht en dan was het muisstil. Ik spuugde bloed uit en veegde over mijn bloederige lip. Het bloed liep tot over mijn kin en mijn oog deed veel pijn. Dat zal vast wel weer blauw worden. Ik keek om me heen en voelde hoe de angst toenam. Ik ging met veel moeite weer rechtstaan en probeerde mijn knikkende knieen te bedwingen. Mijn ademhaling versnelde automatisch en snel liep ik terug naar de deur en sloeg er wild op.
"Het spijt me,laat me alsjeblieft weer binnen! Alsjeblieft!!" gilde ik angstig.
De deru vloog weer open en hij duwde me hard weer weg.
"Ga Thomas nu maar halen ook! Je wou het,nu moet het! En als je hier durft blijven,dan maak ik je af!" schreeuwde hij woedend.
Ik schrok van zijn woorden,draaide me om en rende angstig weg door de nacht. Hij meent het! Verdomme,hij meent het echt! Ik rende zo snel ik kon en even wist ik niet meer of ik wegliep voor vader of voor mezelf. Of misschien loop ik wel weg van mijn leven. Ik hoorde overal vreemde geluiden die me steeds banger maakten. Ik rende en rende,tot ik eindelijk uitkwam op de straat waar mam altijd gaat staan. Gelukkig vond ik mam al snel,ze stond te praten met een zatte man. Thomas had haar hand stevig vast en keek bang naar de man. Zonder na te denken liep ik op mam af en vloog op haar af. Ik klemde mijn handen stevig om haar middel en duwde mijn hoofd in haar omarming. Ik ben zo bang van het donker! Mam keek me geschrokken aan,aarzelde even,maar duwde me dan toch weg. Ik keek haar smekend aan.
"Ga weg,Bill! Zie je niet dat ik bezig ben! Neem Thomas maar mee en ga naar huis!"
Ze klonk kwaad.
"Maar.. Mam,ik ben bang. Alsjeblieft,laat me bij je blijven."
"Doe niet zo kinderachtig,jongen. Je bent al 12,je kan niet bang zijn van het donker. Ga naar huis!"
"Maar.."
"Ga! Laat het me niet herhalen." zei ze streng.
Ik probeerde mijn tranen binnen te houden en pakte Thomas op in mijn armen. Hij houdt ervan als ik hem vast houd,dan voelt hij zich veilig. Hij legde zijn hoofd op mijn borstkas en greep met zijn kleine handjes in mijn dun T-shirt.
"Shh,we gaan naar huis,dan kan je slapen." zei ik rustig.
Hoewel ik zo bang was dat ik wel dood zou kunnen gaan,toch liet ik het niet aan Thomas merken. Ik ben de enige die hij kan vertrouwen. Ik moet sterk zijn. Stilletjes stapte ik met hem in mijn armen,naar huis. Door de donkere straten die me leken te verstikken. Mijn hart klopte zo hard dat Thomas het wel zou moeten horen. Ik ben zo bang. Gelukkig kwamen we al snel thuis aan en klopte ik op de deur. Mijn handen trilden en mijn lichaam was zwak door Thomas heel de tijd te dragen. Hij zou ook wel moeten gezien hebben hoe ik eruit zie,met bloed tot over mijn kin. Zo'n beelden zijn ongezond voor een kind. De deur ging open en een hand sleurde me binnen. Thomas viel uit mijn armen,op de grond en hij begon te huilen. Ik schrok van een vuist in mijn maag en klapte dubbel naast Thomas. Hij keek me bang aan,met zijn huilende ogen. Vader nam mijn been vast en sleepte me weg van de kleine jongen. Hij stak zijn handje uit naar me en ik deed hetzelfde,maar de afstand tussen ons werd groter. Vader sleurde me naar de woonkamer en sloeg op me in. Ik kon niet meer nadenken door de pijn. Ik zag enkel nog hoe vader een mes vast had. Ik gilde geschrokken. Het mes ramde zich diep in mijn arm. Ik was zo bang,dat ik vergat te ademen. Vader trok het mes er weer uit en hield het dan tegen mijn keel. Ik keek hem bang aan en durfde me niet te bewegen.
"Pap.." smeekte ik stil.
Ik voelde een dun straaltje bloed uit mijn keel komen en mijn gekweste schouder maakte mijn T-shirt rood. Vader deed het mes weg van mijn keel en deed zijn arm omhoog om weer toe te steken. Mijn hoofd viel opzij van vermoeidheid en ik zag hoe Thomas zijn handen voor zijn mond hield en met grote ogen naar me keek. Vervolgens voelde ik een scherpe pijn in dezelfde arm waar vader de eerste keer stak. Daarna werd alles zwart..

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.