FanFic.nl

How Much Can This Boy Take? [BillKaulitz]

Hoofdstuk 6

Een paar uur later werd ik weer wakker. De nacht was juist veranderd in de vroege ochtend. De eerste zonnenstralen schenen door de kamer. Ik keek om me heen en zag dat ik nog steeds op de grond lag van de woonkamer. Een zwaar gewicht op mijn borstkas maakte het me moeilijk om te ademen. Ik keek vermoeid op en zag dat het Thomas was die op mijn borst sliep. Zijn handjes waren rood van mijn bloed en er was ook bloed onder zijn ogen,wat betekende dat hij in zijn huilende ogen had gewreven. Ik kreunde pijnlijk en maakte hem zachtjes wakker. Hij geeuwde en keek me afwachtend aan,aslof ik hem iets moet zeggen dat ons zou verlossen van de pijnen die we doormaken. Ik voelde aan mijn schouder en zag dat er al een korst over was,dus het was toch niet zo diep of erg. het geneest zo wel,hopelijk krijg ik er geen infectie op.
"Heb je honger?" vroeg ik lief.
Hij schudde zijn hoofd en zijn halflange blond haar,schudde mee. Ik hoorde zijn maag knorren,maar vroeg niet waarom hij loog. Hij zit met me in,dat voel ik.
"Hou je van mammie?" vroeg ik voorzichtig.
Hij schudde zijn hoofd weer.
"Hou je van pappie?"
Hij schudde weer.
"En van mij?"
Hij knikte wild en omarmde me dan met zijn dunne armpjes. Ik slikte een paar tranen weg en ging dan moeizaam recht staan. Ik stak mijn hand uit en automatisch legde hij zijn handje erin. De warmte was duidelijk te voelen. Wij hebben enkel elkaar. Zonder een woord te zeggen stapte ik naar de voordeur. Ik deed de oude deur open en ontmoette de verse ochtend. We gingen naar buiten,de wijde horizon tegemoet. Thomas stelde geen vragen,hij volgde me enkel.
"Wil je een wedstrijdje lopen doen?" vroeg ik met een glimlach.
Hij lachte zijn tanden bloot en knikte. Hoewel mijn lichaam niet in staat was om goed te lopen,deed ik het toch. We begonnen langzaam te lopen,zodat Thomas zijn kleine beentjes de kans hadden om me bij te houden. We liepen onze straat uit,onze wijk uit,weg van ons verleden. We liepen het dorp uit,verder dan we ooit gekomen waren. We waren allebei doodmoe,maar stoppen deden we niet. We liepen,we liepen voor ons leven. Ik zal het veranderen. Ik zal hem een toekomst geven.
Uiteindelijk gingen we puffend op een bankje zitten,zijn voeten konden de grond niet raken. Hij keek naar me op en glimlachte enkel. Het zei meer als een miljard woorden. Het zei me dat hij me overal heen zou volgen,tot het einde van de wereld. Ik knuffelde hem stevig en liep deze keer mijn tranen vloeien. Zijn kleine armen omarmden me ook,alsof hij wou zeggen dat we het wel halen. Mijn arm deed veel pijn,ook mijn kont en alle andere plekken van mijn lichaan,maar ik liet het niet merken. Dit is ons moment,ons moment van de vrijheid. Ik ga nooit meer terug naar huis,ik ga er zeker nooit mer terug heen.
"Wil je naar frankrijk gaan of naar griekenland?"
Hij lachtte vrolijk en knikte hevig. Ook al weet hij waarschijnlijk niet eens wat een frankrijk is.
"Ik laat je de hele wereld zien,Thomas. De hele wereld is nu van ons."

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.