FanFic.nl

How Much Can This Boy Take? [BillKaulitz]

Hoofdstuk 8

Het was donker toen ik weer bij bewustzijn kwam. Ik paniekeerde direct en keek angstig om me heen. Ik zag dan Thomas op mijn borstkas lag,met zijn handen stevig om me heen geklemd. Hij sliep,maar een paar bloedvlekken op zijn T-shirt trokken mijn aandacht. Ik ging recht zitten en nam hem om mijn schoot. Ik deed zijn T-shirtje omhoog en zag blauwe vlekken en een paar snij wonden. Tranen welden op in mijn ogen en ik knuffelde hem stevig. Hij bleef heel de tijd vredig doorslapen. Hij zal waarschijnlijk uitgeput zijn. Dit had hij niet mogen zien. Voorzichtig stond ik recht en voelde mijn ribben steken. Voorzichtig pakte ik Thomas op en stapte zo door de nacht. Mijn angst was zo groot dat ik niet merkte waar ik heen liep. Ik staarde maar wat voor me uit,totaal van de wereld. Dit was geen goed idee. Misschien is dit nooit een goed idee geweest. Ik snikte een keertje en aaide zachtjes door Thomas zijn haar. er waren knopen in en het was vuil. Hij heeft een douche of bad nodig. Ineens struikelde ik en viel op de grond,Thomas kermde luid. Snel stond ik weer recht en nam de huilende jongen weer in mijn armen.
"Sorry Thomas,ik viel. Sorry.." jammer ik stil.
"Mammie.." huilde hij zielig.
"Wil je weer naar mammie gaan?" vroeg ik gekwetst.
"Nee,ik wil bij Billie blijven." zei hij met waterige ogen.
"Ok,Thomas. Je mag bij mij blijven zolang je wil. Als je naar mammie wil gaan,dan zal ik je niet tegen houden. Het is je eigen keuze die ik zal respecteren."
"Ik heb honger.." jammerde hij.
Ik zette hem even weer op de grond en knielde voor hem neer. Hij wreef in zijn slaperige oogjes.
"Blijf je even hier? Dan zoek ik wel iets te eten." zei ik lief.
Hij knikte blij en bleef gehoorzaam staan,terwijl ik me een beetje verder naar een winkel begaf. Het licht was uit want het was immers al nacht. Wat ik nu ga doen is echt gek. Maar mijn broertje heeft honger. Ik ben verantwoordelijk voor hem nu. Voor hem zou ik mijn leven geven. En dat niet alleen in theorie,maar ook echt. Ik keek om me heen en vond een steen. Ik nam hem op en gooide die tegen een raam van de winkel. Het raam brak vrij gemakkelijk,maar er ging een alarm af. Ik schrok en rende snel in de winkel. Ik pakte het eerste dat ik tegenkwam en rende weer naar Thomas. Ik pakte hem snel op en rende weg van deze plek. Ik voelde dat Thomas bang was,want hij drukte zich tegen me aan. Een beetje verder gingen we op het gras zitten. Ik gaf hem het gestolen voedsel,dat een pak koekje blijkt te zijn. Hij nam vrolijk een koekje uit de zak en at het op. Ikzelf at niks. Hoe meer ik eet,hoe minder hij heeft. Hij moet nog groeien en heeft het dus harder nodig als ik. Ik beet op mijn hand terwijl ik bang voor me uit staarde. Al wat ik zag was duisternis. Ik kon schaduwen van bomen herkennen,maar ze lijken enger in het donker. Er waren ook schaduwen van dingen die ik niet kende en geluiden die ik niet kon plaatsen. Het maakte me onzeker en bang. Ik proefde een vieze metaalsmaak ik mijn mond en merkte dat mijn hand weer bloedde. Ik stopte echter niet met bijten,ik was te bang. Thomas lijkt er helemaal geen angst voor te hebben,hij geniet van zijn tweede koekje. Word vlug ochtend,please.
Word snel weer licht.

Ik werd wakker gemaakt door Thomas. Ik kan me niet herinneren wanneer ik in slaap ben gevallen. Ik wreef slaperig in mijn ogen en stond dan moeizaam recht.
"Billie,ik wil spelen." zei hij vrolijk.
Ik voelde me te zwak om te spelen. Mijn arm waar het mes in had gestoken,deed veel pijn en mijn ribben deden ook pijn. Ik had overal blauwe vlekken en mijn maag heeft nu al de derde dag niets gegeten. Ik voel me zo zwak. Maar weigeren doe ik natuurlijk niet.
"Natuurlijk,Thomas. Kom,we gaan een speelplaats zoeken." zei ik nep vrolijk.
Hij greep mijn hand vast en zwierde vrolijk met onze armen,terwijl hij huppelde. Hij lijkt wel helemaal vrij te zijn. hij spraat weer,het trauma is verdwenen. Dit is goed. Zijn vrolijkheid stak me ook aan en na een tijdje vonden we dan een klein speelplaatsje met een schommel en glijbaan. Ik begon vlekken voor mijn ogen te zien en mijn benen werden elke minuut zwakker,maar toch rende ik met hem mee toe hij voorstelde om een wedstrijdje te doen. Uitgeput ging ik tegen de paal van de schommel staan en hijgde vermoeid.
"Billie,duwen!" lachte hij vrolijk.
Hij ging op de schommel zitten en zwierde met zijn beentjes. Mijn lichaam trilde helemaal,maar toch ging ik achter hem staan en duwde de schommel zachtjes. Hij had veel plezier.
"Nu de glijbaan!"
Hij sprong af de schommel en rende naar de glijbaan. Ik rende er ook naartoe en klom mee op de ladder naar boven. Ik begon me draaierig te voelen,maar negeerde het gevoel. We gleden samen af de glijbaan. Hij gierde van het lachen.
"Nog eens!"
Hij rende weer naar de ladder,dus volgde ik zijn voorbeeld. We gleden er weer af en Thomas sprong vrolijk op en neer. Ik ging weer mee naar de ladder,maar ik stopte even toen ik me slechter ging voelen. De vlekken wilden niet verdwijnen en ik voelde me nog draaieriger.
"Billie?"
Thomas kwam weer naar me en keek me bezorgd aan. Hij pakte mijn hand vast en gaf een klein kneepje erin.
"Billie? Wat is er?" vroeg hij zielig.
"Ik.."
Ik viel neer op de grond en was weg van de wereld.
"Billie!"

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.