FanFic.nl

How Much Can This Boy Take? [BillKaulitz]

Hoofdstuk 9

Vanaf ik me kan herinneren heb ik altijd al geweld gekend. Ik heb geen herinnering waarin er geen mishandeling voorkomt. Ik werd altijd al geslagen door mijn vader en moeder heeft het altijd toegelaten. Ik ben nooit naar school geweest,daar hadden we geen geld voor. Eigenlijk besta ik niet eens. Mijn ouders hebben het nooit aangegeven dat ik geboren ben. Ook Thomas bestaat eigenlijk niet. We waren altijd al arm omdat vader een probleem heeft met zelfbeheersing en daardoor nooit een job kan houden. Mam is de enige die geld binnen bracht door prostitutie. Het is vernederend om uit zo'n gezin te komen. Maar of ik nu beter af ben? Ik weet het eerlijk gezegd niet. Ik weet niet hoelang we dit leven kunnen vol houden. Ooit zal het verkeerd aflopen. Hoe moeten we eten,waar moeten we slapen,leven? Waar is onze toekomst? Werken kan ik niet,want ik ben te jong. Ik heb er al aan gedacht om een hulplijn te bellen,die kinderen helpt. Maar ik ben te bang. Misschien halen ze mij en Thomas dan wel uit elkaar en dat wil ik zeker niet. Misschien zorgen ze er dan ook voor dat we geadopteerd worden,maar ik wil ook niet bij vreemden wonen. Ik wou dat ik oud en wijs genoeg was om ons eigen leven te bepalen. Wat kan ik doen? Ik ben te jong,ik wil kind zijn.
"Ben je wakker?"
Ik fronste verward mijn wenkbrauwen. Ik denk dat ik daarjuist een vreemde stem heb gehoord. Waar ben ik eigenlijk? Ik opende geschrokken mijn ogen en merkte dat ik in een bed lag. Paniek sloeg toe en ik vloog uit het bed. Direct zakte ik weer door mijn benen.
"Je kan niet zo snel rechtstaan,doe rustig."
Een vreemde hand hielp me weer in het bed en nu pas keek ik die persoon aan. Het was een jongen met vreemd haar. Is het wel haar? Maar zijn ogen keken me diep aan,zo diep dat ik er rustig van werd.
"waar ben ik,wie ben jij? Waar is Thomas!" riep ik.
Nu pas drong het tot me door dat Thomas nergens te zien was. Ik vloog weer uit het bed en viel tegen de jongen aan. Waarom zijn mijn benen zo zwak. Ik duwde mezelf van hem af en liep wankelend door de ruimte.
"Bedoel je dat kindje? Hij is in orde. Hij slaapt nu."
"Waar! Laat me bij hem!" zei ik dwingend.
De jongen leidde me naar een andere ruimte. Direct zag ik hem liggen. Hij lag er vredig te slapen. Zijn gezicht was proper gemaakt viel me op. Hij had ook een ander T-shirt aan dat veel te groot was. Ik ging op mijn knieen naast hem zitten en knuffelde hem stevig. Ik voelde me opgelucht. Thomas werd wakker en keek me blij aan.
"Billie! Je bent weer beter!" gilde hij vrolijk.
Zijn kleine grijp-handjes grepen me stevig vast.
"Ik was bang.." jammerde hij.
"Stt,dat is nergens voor nodig. Ik ben bij je. Ik ben in orde."
Ik aaide over zijn haar en voelde tranen over mijn wangen rollen.
"Heb je je gewassen?" vroeg ik.
"Ja,Tom-Tom heeft mij geholpen." zei hij vrolijk.
"Wat?"
Ik keek achter me,naar de jongen met raar haar,en gaf hem een kwade blik. Ik stond snel recht en greep hem bij zijn kraag vast.
"Wat heb je gedaan!?" schreeuwde ik kwaad.
"Niks,ik heb hem gewoon geholpen." zei hij geschrokken.
Ik drukte hem hard tegen de muur en klemde mijn tanden op elkaar. Ineens voelde ik Thomas aan mijn T-shirt trekken.
"Doe hem geen pijn,Billie! Hij is lief." zei hij droevig.
Direct liet ik de jongen los en ging op mijn knieen zitten.
"Heeft hij je pijn gedaan?"
Hij schudde zijn hoofdje en liet ineens een teddybeer zien. Ik was er even verward door.
"Gekregen van Tom-Tom." lachte hij.
"Uh..Het spijt me dat ik je zo aanviel. Ik ben van nature een beetje te beschermend tegenover mijn broertje." zei ik verontschuldigend.
"Geeft niet. Wil jij misschien ook douchen en iets anders aandoen? Bij kleine kindjes is het niks om te helpen,maar.. Ja,je weet wel. Jij bent al iets groter enzo."
Ik knikte dat ik het snapte. De jongen met het rare haar blijkt Tom te noemen. Hij gaf me een groot T-shirt en training broek van hem en toonde me de badkamer. Ik nam Thomas wel mee in de badkamer,dat vind ik veiliger. Tom vond het raar dat ik dat deed,maar hij zei er niks over en liet het toe. Ik deed de deur op slot en deed mijn oude kleren uit. Thomas zat op de wc en speelde met het teddybeertje. Ik stapte de douche in en spoelde al het vuil en het verdriet er af. Het deed echt deugd en daarna voelde ik me ook direct nieuw geboren. Ik stapte uit de douche en droogde me af. Ik zag dat mijn ribben een blauw paars achtige kleur hadden. Ze deden nog veel pijn,maar ik kan pijn goed negeren. Ik deed de grote kleren aan.
"Klaar." zei ik glimlachend tegen Thomas.
We gingen terug uit de badkamer en al snel vond ik de weg naar de woonkamer,waar Tom tv zat te kijken. Direct vloog er een bekend beeld voor mij ogen van vader die voetbal keek en daarna kwaad op mij werd. Nee,ik wil er nu niet aan denken. Ik pakte Thomas zijn handje vast.
"Bedankt voor de douche en de hulp."
"Graag gedaan. Gaat het al wat beter?"
"Ja. We gaan dan maar weer." zei ik nerveus.
"Wat? Nu al? Het is al twaalf uur."
"Wat? Is het al nacht?" vroeg ik paniekerig.
Geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt om nu nog buiten te gaan. De gedachte aan de donkere nacht maakte me bang. Ik slikte nerveus en beet op mijn hand.
"Hey,niet doen! Daar komen die littekens dus van." zei Tom bezorgd.
Hij stond op en pakte mijn hand weg van mijn mond. Ik keek hem verward aan en trok mijn hand weg.
"Blijf de nacht hier slapen."
Ik gaf dan toch maar op en knikte. Ik ben veel te uitgeput en bang om nu weg te gaan. Ik denk dat ik ziek aan het worden ben. Misschien daarom dat ik flauw viel in het speelplaatsje.
"Ik ga wat pizza's bestellen,dan kunnen jullie wat eten. Heb je honger?"
Juist toen ik wou protesteren,rommelde mijn maag. De jongen glimlachte en belde dan naar een pizzeria.
"Ga toch zitten?" zei hij wijzend naar de zetels.
Ik ging op de zetel zitten en zette Thomas naast me. Hij ging op zijn zij liggen,met zijn hoofd op mijn schoot. Ik aaide zachtjes door zijn haar en glimlachte onbewust toen ik naar zijn tevreden gezichtje keek. Ik zag dan Tom op een speciale manier naar ons keek. Met een lichte glimlach die niet echt helemaal van vreugde is,maar eerder van medelijden. Zou hij onze situatie kennen? Zou hij weten dat we op straat leven? Misschien is dat niet zo moeilijk te raden als je onze kleren had gezien. Met bloed en alles. Thomas maakte een smakkend geluidje en sloot zijn ogen.
"Hoe heet je?" vroeg de jongen aan me.
"Uh.."
Ik nam even een pauze om na te denken. Even was ik mijn eigen naam vergeten. Niemand zei hem vroeger,ik werd altijd stom kind of erger genoemd.
"Bill." zei ik tenslotte.
"Dat duurde. Was je je eigen naam vergeten?" lachte hij.
Zijn lach stopte echter al snel als hij merkte dat ik niet mee lachte. Gelukkig ging de bel,dat onderbrak de ongemakkelijke stilte. Ik schrok alleen wel van het plotste geluid. Even later kreeg ik een pizza onder mijn neus gelegd en het duurde dan ook niet lang voordat ik ervan begon te eten. Mijn maag was al drie dagen leeg,dus voedsel was meer als welkom.
"Thomas,word je wakker. Er is pizza." zei ik lief.
Ik gaf de helft van mijn pizza af aan hem en keek hoe hij ervan smulde.
"Hier." zei Tom.
Hij gaf een deel van zijn pizza aan mij.
"Het is lief dat je zo goed voor je broertje zorgt en alles deelt,maar je mag jezelf niet vergeten." legde hij glimlachend uit.
Mijn verstand protesteerde,maar mijn gevoel zei me dat ik het moest aannemen..

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.