FanFic.nl

How Much Can This Boy Take? [BillKaulitz]

Hoofdstuk 10

Het is al laat geworden. We hebben een film gekeken na de pizaa en het voelde aan alsof we elkaar al jaren kennen. Ik voelde me op mijn gemak en zelf Thomas was gerust in slaap gevallen,zonder nerveus te zijn door de vreemde jongen. Het is ondertussen al een uur of 3 geworden en ik begin toch moe te worden. Maar ik wil niet gaan slapen,ik ben bang van slapen. Het geeft me een onveilig gevoel omdat ik dan het kwetsbaarste ben.
"Je mag wel hier op de zetel slapen,hoor. Ik geef je een deken."
Hij stond op en ging een deken halen. Dankbaar nam ik het aan en legde het over Thomas,die naast me lag te slapen. Ik deed mijn arm om hem heen en drukte hem dicht tegen me aan. Tom keek een moment vertederd naar ons,maar ik reageerde er niet op.
"Ik lig in de kamer hiernaast,als je me nodig moest hebben. Slaapwel Bill en Thomas."
Hij ging weg en ik hoorde een deur dichtgaan en hem in bed stappen. Daarna was het stil. De tv stond af,maar de verlichting was nog aan. Misschien is het raar,maar ik ga niet slapen zonder licht. Ineens ging het licht uit,ik denk dat het verlichting met afstandbediening is die Tom heeft uitgedaan. Ik weet het niet. Ik weet enkel dat ik plots een paniek aanval kreeg en mijn hart bijna uit mijn borstkas sloeg. Ik beet hard in het vel van mijn hand en beet steeds maar harder. Er druppelde bloed uit,maar dat stoorde me niet. Ik probeerde met al mijn macht om niet aan de duisternis te denken en mijn ademhaling rustig te maken,maar het lukte niet. Ik deed het deken van me af en ging uit de zetel. Ik taste om me heen in de vreemde omgeving en botste tegen een tafeltje.
"Auw! Shit!"
Ik slikte en keek gejaagd om me heen. Waar is hier de lichtschakelaar?! Oh God! Tranen prikten in mijn ogen,ik voel me zo wanhopig! Ik taste over de muren en botste tegen allerlei dingen op. Ik hoorde een kat buiten miauwen en schrok me rot. Ik struikelde over iets dat op de grond lag en knalde hard met mijn kop tegen de muur. Mijn hoofd bloedde en ik viel achterover op de grond.
"Auw.."
Ik greep met mijn hand naar de pijnlijk plek van mijn hoofd en voelde me versuft. Plots ging het licht aan en voelde ik een blok van mijn hart vallen. Eindelijk..Eindelijk..
"Bill!? Wat is er aan de hand?" vroeg Tom geschrokken.
Hij hielp me recht. Ik veegde wat bloed van mijn hoofd weg en kon eindelijk mijn ademhaling controleren.
"Wat was er?" vroeg hij afwachtend.
"Ik..Uh. Ik ben bang in het donker.." zei ik fluisterend beschaamd.
"Had dat dan eerder gezegd,dan had ik het licht aangelaten." zei hij opgelucht.
Ik was verward over het feit dat hij geen domme vragen stelde of me ging uitlachen. Hij ging alleen een vochtige handdoek pakken waarmee hij het bloed van mijn hoofd afveegde. Daarna liet hij het licht aan en ging weer slapen. Geen lastige vragen,niks. Toen ik eindelijk weer gekalmeerd was,ging ik weer op de zetel bij Thomas liggen en viel niet veel later in slaap.
Maar tegen de vroege ochtend werd ik alweer wakker. De eerste vroege zonnestralen schenen op mijn gezicht. Zachtjes maakte ik Thomas wakker,die me vragend aankeek.
"Kom,we moeten weer weg."
"Ik wil bij Tom-Tom blijven." zei hij slaperig.
"Ik weet het,Thomas. Maar het is het beste dat we hem niet vertrouwen."
"Tom-Tom is lief."
"Ik weet het. Maar we moeten nu gaan. Alsjeblieft."
"Waarom? Ik ben moe.." zei hij vermoeid.
"Kom."
Ik pakte hem op in mijn armen en stond op. Hij had de teddybeer die hij van Tom gekregen had,nog vast in zijn handje. Hij wou het niet loslaten. Stilletjes stapte ik uit de woonkamer en keek om me heen of die rare jongen nergens te zien was. Zonder een geluid te maken,opende ik de voordeur en sloop naar buiten. Zodra we buiten waren,zette ik Thomas weer op de grond en zei ik tegen hem dat we een wedstrijdje lopen zouden doen. Ook al was hij pas wakker,hij vond het een goed idee en rende met me mee,weg van Tom. Misschien bedoelde die rare jongen het wel goed,misschien ook niet. Ik weet het niet. Ik vind het moeilijk om mensen te vertrouwen. Vroeg of laat loopt het altijd fout af.
"Billie?"
"Ja?"
"Ik wil naar huis.."

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.