FanFic.nl

How Much Can This Boy Take? [BillKaulitz]

Hoofdstuk 11

1 klein zinnetje van een kleine persoon kan mijn wereld ondersteboven zetten. 1 klein zinnetje dat alles waarvoor ik gevochten heb,laat wegsmelten in de zon. Het is allemaal tevergeefs geweest. Het maakte niet uit hoe ver we gewandeld waren,in ons hart waren we nog steeds gevangen. Ik moet me erbij neerleggen,ik kan het niet ontsnappen.
"Mis je mammie?" vroeg ik zachtjes.
De kleine Thomas knikte huilend ja. Ik zuchtte verdrietig en pakte zijn handje vast.
"Ok,dan gaan we weer naar huis.."
Ook al wist ik niet precies waar we zaten,mijn gevoel leidde ons langzaam maar zeker weer naar huis. Toen we er waren,rende Thomas enthousiast naar de voordeur en belde aan. Ik bleef een paar meter verder weg staan en voelde hoe de moed me in de schoenen zonk. Gaat het weer allemaal opnieuw beginnen? Zal er wel iets veranderd zijn? De deur werd opengedaan en Thomas vloog in vader zijn stevige armen. Vader had ons blijkbaar niet verwacht,want zijn gezicht stond verbaasd. Maar geen opluchting. Hij was niet eens bezorgd om ons. Vader zat op zijn knieen terwijl hij Thomas omarmde. Vader keek naar me op met een stalen gezichtsuitdrukking. Ik weet niet of hij verdrietig of kwaad is. Ik weet niet wat hij denkt.
"Hey,vader." zei ik moeilijk.
Hij negeerde me en ging met Thomas naar binnen. Ik keek naar mijn schoenen en zuchtte. Dan ging ik ook door de voordeur naar binnen. Zachtjes sloot ik de deur achter me,terwijl ik een laatste keer droevig naar de vrijheid keek die we hadden. Alles wat we gedaan hebben was allemaal voor niets. Langzaam werd het avond en ging vader zijn favoriete tv programma kijken. Thomas zat in een hoekje te spelen met speelgoed auto's. Alsof er niets gebeurd was. Ik voelde me niet op mijn gemak,dus ging ik maar naar mijn slaapkamer. Alles lag er nog zo zoals ik het verlaten had. Met de gescheurde bladeren van mijn dagboek,die op de grond lagen. Het bewijs van mijn hart dat uit mijn lichaam was gescheurd die dag. Ik keek naar mijn dakraam. Het was de enige raam die ik had. Mijn handen gingen automatisch naar het raam en deden het open. Ik dacht er niet bij na,ik dacht helemaal niks. Ik klom gewoon erop en klom op het dak. Het was vuil en glad,maar ik kon mijn evenwicht goed houden. Ik deed het raam weer dicht en ging ernaast zitten. Ik trok mijn benen op en keek naar de zon die langzaam aan het ondergaan was. Nog even kan ik van het licht genieten,daarna is het weer donker en angstaanjagend. Ik zuchtte diep vanuit mijn hart en sloot mijn ogen. Ik voelde de wind zachtjes waaien,dit gevoel is vrijheid voor mij. De wind voelen en verder niks.
"Rot kind! Kom terug binnen!"
De harde stem deed me hard schrikken en de anst vloeide direct weer in mijn lichaam. Snel ging ik weer in mijn kamer en keek onzeker naar mijn woedende vader. Hij zal me waarschijnlijk toch eindelijk aanspreken over het feit dat ik weggelopen was met Thomas.
"Wat denk je wel niet! Zomaar verdwijnen voor een week!" schreeuwde hij.
Even dacht ik een beetje ongerustheid in zijn stem te horen,maar een klap in mijn gezicht nam de hoop weer van me weg. Hij zal nooit ongerust om me zijn en al helemaal niet van me houden. Ik legde mijn hand op de pijnlijke wang en keek hem met traan ogen aan.
"Kijk niet zo zielig!!" schreeuwde hij woedend.
Hij greep naar mijn haar en trok me mee naar zijn slaapkamer. Ik volgde kermend en vervloekte even mijn lange haar. Hij duwde me in zijn kleerkast en deed die op slot. Direct was het zo donker als de nacht en gilde ik bang.
"Laat me eruit! alsjeblieft! Ik zal het nooit meer doen!!"
"Pech. Dat had je maar eerder moeten weten. Nu blijf je daar maar voor een tijdje."
Ik hoorde hoe hij weg stapte,ook al gilde ik mijn keel hees. Ik bleef gillen totdat er geen geluid meer uitkwam. Ik gleed langs de wand van de kast,op de grond,en huilde zachtjes. Ik deed mijn ogen extra open,in de hoop om toch een beetje licht te kunnen ontdekken. Maar het was te donker. Ik voelde de kleding van mijn vader tegen mijn hoofd,zelf dat maakte me bang. Ik maakte van mezelf een bolletje en ging op mijn zij liggen. Foetus-houding,of hoe noemen ze het. Mijn lichaam trilde oncontroleerbaar en een plotse koude overviel me. Mijn hart raasde als dat van een sportman die juist de marathon heeft gelopen en ik ademde zo snel,terwijl ik het gevoel had te stikken. Mijn tranen vloeiden nog erger als watervallen. Ik voel me net een klein kind dat zijn teddy beer verloren heeft. Ik voel me zo klein en zwak.
"Alsjeblieft. Iemand. Iemand,help me.."
Daarna werd alles nog zwarter dan het al was en werd ik naar een lege plek gezogen.

Ik kwam weer bij en kreeg opnieuw een paniekaanval toen ik merkte dat het nog steeds donker en klein was. Ik weet niet of we al de volgende dag zijn,maar ik schat van wel. Mijn maag knorde luid en ik voelde me zwak. Toch was mijn angst te groot om nu aan eten te denken. Ik viel weer flauw na een tijdje.

Een tweede keer kwam ik bij,terwijl de angst niet afnam. Ik ademde telkens zo veel mogelijk in,maar kreeg amper zuurstof binnen. Mijn maag maakte zich nog bemerkbaarder en ik voelde me telkens zwakker worden. Ik moest ook heel nodig naar de wc en was genoodzaakt op in mijn broek te doen. Ik voelde me vies en het begon te stinken. Ik huilde verschrikkelijk en probeerde nog een poging om te gillen. Maar bevrijd werd ik niet.

Een derde keer werd ik wakker,zonder dat ik wist of ik in slaap gevallen was of flauw was gevallen. Is het al de volgende dag? Of is het al overmorgen? Mijn lege maag zei me dat het al een paar dagen verder was,zo hard knorde het. Het deed pijn. Een tweede keer plaste ik in mijn broek en nerveus beet ik op mijn hand. Het begon weer te bloeden en het deed pijn. Ik veegde het aan mijn T-shirt af,maar deed daarna verder met erop te bijten. Mijn hoofd deed verschrikkelijk pijn en mijn angst was te erg. Ik deed nog een poging om te gillen,maar er kwam geen geluid meer uit mijn keel. Ik was helemaal hees. Ik gaf het op en ging weer in een bolletje liggen,in mijn eigen urine. Het was vreselijk. Tenslotte viel ik weer flauw.

Ik weet niet de hoeveelste dag het is dat ik hierin zit,maar uiteindelijk ging de kastdeur open. Het licht verblinde me. Ik stond zo snel mogelijk op en rende op mijn vader af en omarmde hem. Ik huilde mijn angst uit. Vader probeerde me van zich af te duwen,maar ik klampte me wanhopig aan hem vast.
"Ik hem een hemd nodig,ga er nu maar terug in." zei hij harteloos.
"Wat?" vroeg ik geschrokken.
"Erin!"
Hij trok me hard van zich af en propte me weer in de kast. Ik gilde bang en krabte over zijn armen. Hij vloekte maar was toch sterker als mij,en dwong me weer in de kast. Hij deed ze op slot,terwijl ik weer mijn keel hees gilde en op de deur bonkte.
"Laat me eruit!!!"
"Hou je kop!"
Daarna hoorde ik hem weer wegstappen en was ik weer alleen. Mijn hart deed pijn in mijn beklemmende borstkas en van angst zakte ik door mijn benen. Totaal uitgeput..

Reacties:

Midnight zei op 15 april 2011 - 12:34:
Wow, echt een ontzettend heftig verhaal! Ik ben heel erg onder de indruk en vind dit absoluut fantastisch mooi geschreven!

Mag ik een melding als je weer verder gaat?

Heartbeat zei op 15 april 2011 - 9:00:
Arme Bill, hij had bij Tom moeten blijven! Ze zouden die vader in een gesticht of zo moeten opsluiten!