FanFic.nl

How Much Can This Boy Take? [BillKaulitz]

Hoofdstuk 12

Het duurde een eeuwigheid. Een echte eeuwigheid. De deur van de kast ging open. Ik stond niet meer recht om te vluchten,ik had niet eens de kracht om recht te staan. Ik was totaal aan mijn einde. Ik had buikpijn van de honger,ik stonk naar mijn eigen behoeftes. Ik was totaal verzwakt. Ik had zelf mijn wil verloren.
"Hier is er nog 1!" gilde een onbekende stem.
Mijn hoofd deed zo'n pijn dat ik niet echt de kracht had om mijn ogen open te doen. De duisternis en de shock die daarbij verbonden was,hadden de laatste krachten uit me gezogen. Ik hoorde veel geluid op de trap,lopende voetstappen. Ik voelde dat ik uit de kast werd getrokken en opgepakt werd. Ik werd vastgehouden door twee sterke armen die niet van mijn vader waren. Zijn stem die me probeerde te troosten,was ook onbekend.
"Rustig maar,we halen je hier weg."
Zijn stem maakte me wel wat rustiger,maar echt erop reageren kon ik niet meer. Ik weet niet hoelang ik in die kast heb gezeten,maar mijn gevoel zegt me dat het al langer als een week was. Misschien waren het wel twee weken of drie. Ik heb mijn tijdsgevoel helemaal verloren. Ik hoorde verschillende mensen door elkaar praten en ik werd door iemand anders over genomen.
"Thomas.." zei ik zachtjes.
"Rustig maar,je broertje is in orde." zei een onbekende stem.
"Wat is er aan de hand.." zei ik uitgeput.
"Stt,niet praten. Spaar je kracht. We brengen je naar het ziekenhuis."
"Wie..Wie zijn jullie..?"
"De buren. Stt,rust nu maar."
Zo gezegd,zo gedaan. Ik zei niets meer en liet me gewoon hangen. De man die me vast had,bracht me naar beneden en de andere man had Thomas aan zijn hand. Thomas leek er gezond uit te zien,want hij moest niet gedragen worden.
"Hij is er erger aan toe. We moeten hem naar het ziekenhuis brengen."
"Ik ga deze jongen mee naar huis nemen,ga jij maar met de andere naar het ziekenhuis."
Ik zag Thomas uit mijn ooghoek verdwijnen,maar ik had de kracht niet om omgerust te zijn. Ik voelde me zwak en helemaal leeg. Het is alsof ik een oude handdoek ben die weggegooid moet worden. De man legde me op de achterzetel van een auto en ging dan doorrijden naar het ziekenhuis. Mijn ogen begonnen steeds weer dicht te vallen,hoewel ik met alle macht probeerde om ze open te houden. Ik voelde me bang,ik ken deze man niet eens. Wat is er gebeurd? Waar is vader? Hoelang heb ik in die kast gezeten? Mijn ogen vielen weer dicht en deze keer kon ik ze niet meer opendoen. Ik was voor de zoveelste keer buiten bewustzijn.

Toen ik weer wakker werd en om me heen keek,wist ik dat ik in een ziekenhuis kamer lag. Ik knipperde een paar keer vermoeid met mijn ogen en likte over mijn droge lippen.
"Hey,ben je wakker?"
Ik schrok van de plotse stem en keek recht in het gezicht van de man die me uit de kast had gehaald. Ik keek hem verward aan,maar zei niets. Ik snap nog steeds niet wat er aan de hand is.
"Waar is vader?" vroeg ik zachtjes.
"Maak je daar nu maar geen zorgen over. Rust eerst goed uit." zei hij bezorgd.
Ik voelde me ongemakkelijk in zijn buurt dus besloot ik maar mijn ogen te sluiten en alsof te doen dat ik sliep. Na een tijdje verliet hij de kamer en kon ik mijn ogen weer open doen. Ik zuchtte diep en keek door het raam naar buiten. Ik zag een vogel voorbij vliegen en zuchtte nog eens. Kon ik maar daar buiten zijn,vrij om te doen wat je wil en vrij om naar de plaatsen te gaan die je zelf wil zien. Vrij als een vogel,zonder je zorgen te maken om iets of iemand. Ik keek naar mijn arm en zag een naald in mijn ader zitten. Het was verbonden met een zakje waar doorzichtige vloeistof in zat. Ik trok de pleister van mijn arm en trok de naald eruit. Ik trok een dingetje uit mijn neus en gooide mijn deken af mijn lichaam. Ik blijf hier geen seconde langer. Ik wil weg,naar buiten. Vrij zijn. Ik klom moeizaam uit mijn bed en wankelde even op mijn zwakke benen. Ik stapte naar het raam en trok het open. Ik deed het helemaal open en stapte er half over.
"Hey! Wat doe je! Blijf hier!" riep een stem.
Ik schrok me rot,keek even om me heen en zag de buurman staan. Mijn hart ging sneller kloppen en ik klom sneller uit het raam. Maar een hand pakte mijn dunne pols stevig beet en hield me tegen. Ik gilde angstig en probeerde me wanhopig uit zijn greep te trekken. Ik begon te gillen en schopte hem tegen zijn been.
"Laat me gaan!"
"Doe niks dom! Je zit op het derde verdiep! Wat ga je doen,uit het raam springen?!"
"Als dat moet,ja!"
Ik beet hard in zijn arm en geschrokken liet hij me even los. Dat was lang genoeg voor me om verder over het raam te klimmen. Ik zag de grond ver onder me liggen,maar toch twijfelde ik geen seconde,ik voelde niet eens angst. Ik sprong.
Ja,ik sprong toen echt....

Reacties:

Heartbeat zei op 15 april 2011 - 14:58:
O.O oh mein gott... Ik wil weten wat er verder gebeurt! En yay voor de buren! oh, en graag gedaan van die reactie.