FanFic.nl

How Much Can This Boy Take? [BillKaulitz]

Hoofdstuk 13

Ik hield geschrokken mijn adem in en durfde niet uit het raam gaan kijken. Beneden hoorde ik mensen door elkaar roepen en de kamerdeur vloog open. Mijn huisgenoot keek me vreemd aan.
"Waar is de jongen?"
"Hij..sprong uit het raam." slikte ik moeilijk.
"Wat?!"
Hij rende naar het raam en keek naar beneden. Daar waren artsten al bezig met de arme jongen op te rapen en naar binnen te brengen. Ik hoop dat hij niets ernstig heeft.
"Waarom sprong hij uit het raam?"
"Ik weet het niet. Nu zou hij juist gelukkig moeten zijn om weg te zijn van thuis."
"Mishandelijk blijft een mysterieus onderwerp. Iedereen reageerd er anders op. Kom,we gaan beter eens horen hoe het met hem gaat."
Ik volgde hem naar de benedenverdiepen,nog volledig in shock. Dit is de eerste keer dat ik iemand uit het raam heb zien springen. Ik had nooit gedacht dat iemand zo wanhopig zou kunnen zijn om zoiets te doen. Hij moet vreselijk pijn doen. We gingen naar de receptie en vroegen naar wat er juist gebeurd was hier. We kennen immers de naam van die jongen niet.
"Er is een jongen uit het derde verdiep gesprongen. Normaal zou hij te zwak moeten geweest zijn om tot zoiets in staat te zijn. De dokters zijn bezig met hem te verzorgen."
"Is het iets erg?" vroeg ik voorzichtig.
"Wonder boven wonder heeft hij enkel een gebroken pols,wat erop wijst dat hij zich toch wou opvangen toen hij viel. Dus eigenlijk was het niet echt zelfmoord."
Ik stond er even bij stil. Als je uit een raam spring,dan betekend dat niet direct dat je echt aan zelfmoord denkt? Waarom sprong hij dan als hij het niet wou?
"Kunnen we naar hem toe?" vroeg mijn huisgenoot.
"Wacht u nog een paar minuten,dan hebben de dokters hem weer in zijn bed gelegd."
"Dank u."

Een tiental minuten later stonden we weer op en informeerden ons naar de kamernummer van de jongen die uit het raam sprong. Ik moet hem toch maar eens naar zijn naam vragen. Voorzichtig deed mijn huisgenoot de kamerdeur open en ging naar binnen. Ik zag de jongen in zijn bed liggen,zijn polsen waren aan het bed vastgebonden. Waarschijnlijk uit veiligheid voor herhaling van zijn daad. Toch vind ik dat het er vreselijk zielig uit ziet. Hij keek ons vermoeid aan,zijn huid leek wel nog bleker geworden te zijn als een uur geleden. We gingen zitten op stoelen en glimlachten ongemakkelijk naar hem.
"Hoe heet je?" vroeg ik lief.
Hij keek me aan,maar er kwam geen toon uit zijn mond. Hij zuchtte enkel diep. Het lijkt wel of hij opgeeft. Net nu het voorbij is,de mishandelingen.
"Hoe oud ben je?" probeerde mijn kamergenoot.
Weer kwam er geen antwoord. Ik keek onzeker naar zijn gebroken pols die in het gips lag. Hij zag dat ik keek en stak zijn arm onder het deden weg.
"Maak je geen zorgen,we gaan nu niet liggen lullen over wat er gebeurd is. Rust eerst goed uit. Daarna zien we wel hoe het verder moet. Voel je je al wat beter?" vroeg ik lief.
Hij gaf weer geen antwoord. Tot er plots wel iets uit zijn keel kwam.
"Waar is Thomas?" vroeg hij licht paniekerig.
"De kleine jongen? Die is veilig bij ons thuis."
"Ik wil hem zien."
"Dat gaat nu niet,de medicijnen moeten eerst ervoor zorgen dat je geen uitdrogingsverschijnselen meer hebt."
"Uitdrogings-wat?"
"Uitdrogingsverschijnselen. Dat is als je lichaam niet genoeg vloeistof heeft,wat dus het geval was toen je daar in die kast zat. We wisten dat je vader snel kwaad werd,maar we wisten niet dat hij ook degelijk gewelddadig was. We horen dikwijls zijn woedende stem tot in ons huis roepen. Maar we hoorden al bijna twee weken niets meer en we werden ongerust. Toen je vader een keer met de auto weg ging,zijn we binnen gebroken om te kijken hoe het met jullie ging. Toen vonden we de kleine jongen in een hoekje van de kamer. Hij was helemaal in shock,we wisten niet waardoor. En dan zochten en vonden we jou. Toen wisten we pas echt hoe erg het was en besloten we niet langer gewoon toe te kijken." legde ik rustig uit. Hij leek moeite te hebben met alles te volgen,maar knikte.
"Maar ik wil Thomas zien."
"Dat gaat niet,je lichaam is nog te zwak."
"Ik wil hem zien!"
"Rustig maar,over een par dagen mag je bij hem."
"Nee! Ik wil hem nu zien!!" schreeuwde hij.
Hij probeerde zijn armen los te trekken en begon wild met zijn benen te schoppen. Hij keek ons kwaad aan,alsof hij ons elk moment kon vermoorden.
"Laat me bij hem!!"
Uiteindelijk was het zijn ondervoedde lichaam dat een einde maakte aan de uitbarsting. Hij liet zich levensloos terug in bed zakken en viel als een blok in slaap.
"Sorry,arme jongen. Sorry dat je al dat geweld hebben moeten meemaken." zei ik zacht.
"We hebben ze nu kunnen helpen,wees blij." zei mijn huisgenoot troostend.
"Ja,maar hadden we die kinderen maar eerder kunnen helpen."
Ik keek naar de gebroken jongen in het bed. Zijn armen en benen waren veel te dun. Je kon zijn beenderen zien. Ook zijn kaken waren ingevallen en hij had een ongezonde kleur huid. Ik snap niet hoe een vader zo tegen zijn kinderen kan doen. Hoe harteloos moet je dan wel niet zijn. Ik heb ook een dochter van vier jaar en ik kan er niet aan denken dat ik haar ooit twee weken in een kast zou opsluiten. Dat is gewoon onmenselijk. Een normale ouder zou zijn leven geven voor zijn kind,niet hun leven kapot maken.
"Ik ga even bij die kleine jongen,Thomas,kijken. Blijf jij bij hem? Het laatste wat nu mag gebeuren,is dat hij alleen is. Hij moet merken dat wij er voor hem zijn."
Ik knikte en zag mijn huigenoot weggaan. Ik bleef op mijn stoel zitten en 'waakte' over de zwart harige jongen. Hopelijk word hij snel weer beter..

Reacties: