FanFic.nl

How Much Can This Boy Take? [BillKaulitz]

Hoofdstuk 15

"En hoe is het vandaag met jou? Oh,wie is dat?" ratelde een verpleegster.
"Dat is Bill,hij komt me bezoeken." glimlacht Emily
"Moet jij niet zelf op je kamer zijn? Wat voor een patient ben je?" vroeg ze aan me.
"Ik heb niks erg,ik kan wel bij haar blijven." zei ik vriendelijk.
"Ow Billie,val je nu al voor me?" grapte emily.
"Gek kind." lachte ik.
"Wat fijn dat je iemand hebt om mee te lachen,ik kom straks nog wel eens terug."
De verpleegster verliet de kamer weer en Emily barste in lachen uit.
"Wat?" vroeg ik verontwaardigd.
"Je had je gezicht moeten zien. hahaha! jij bent geniaal!" lachte ze hard.
"En bedankt." grapte ik nepboos.
Ik ben nu al een paar uur bij haar op de kamer. De uren zijn als seconden voorbij gevlogen en ik heb niet 1 keer aan erge dingen moeten denken. Ze is iemand die graag en veel lacht,dat heb ik ondervonden. Ze bleef maar door ratelen over haar retriever die thuis op haar wachtte en waarschijnlijk het hele huis vuil heeft gemaakt,aangezien hij niet buiten kan. Ik vind haar echt een leuk persoon,zelf mij kan ze doen lachen. Terwijl ik dat niet snel doe. Ze sloeg me speels tegen mijn arm en kneep in mijn wangen alsof ze een oude grootmoeder was. Ze sprak ook soms met een vervormde piepstem,dan zei ze dat ze ee nsmurf was. Ze is echt gek,gek gestoord. Maar ik mag haar wel.
"Bill! Pas op! Marsmannetjes achter je!" gilde ze ineens.
Ik schrok me rot en keek achter me.
"Hahaha! Geloofde je dat nu echt?" lachte ze.
"Pas op! Een slang in je bed!" gilde ik terug.
"Waar?!" schrok ze.
Nu was het mijn beurt om te lachen en nepboos sloeg ze tegen mijn hoofd. Ik gierde het uit van het lachen en ook zij kon haar lach niet inhouden. Maar na een tijdje werd ze moe en viel ze in slaap in het midden van haar zin. Ik schoof de schuld maar op haar ziekte en ging stilletjes weer weg. Ze zal haar rust wel nodig hebben. Ik verdwaalde verder door de gangen en deed weer ontelbare pogingen om bij mjn kamer te komen. Spijtig genoeg kwam ik steeds weer op dezelde gang uit.
"Aargh!" zei ik gefrustreerd.
"Wat zijn wij goed gezind,zeg." lachte iemand.
Ik draaide me met een ruk om en keek de persoon kwaad aan.
"wow,bliksem me alsjeblieft niet dood,Bill." lachte hij.
"Oh,Tom? Wat doe jij hier?"
"Kijken hoe je tevergeefs je kamer probeerd te vinden." zei hij lachend.
"Heel grappig hoor,help me liever!" zei ik streng.
Hij schudde lachend zijn hoofd en leidde me dan naar de kamernummer die ik hem zei. Ik ging tegen het raam staan en keek naar buiten.
"Wat is er,Bill?"
"Niks.."
"Kom op,ik merk het wel. Wat is er?"
"Ik wil hier weg." zei ik stil.
"Nog even geduld." zei hij.
Hij maakte het zich gemakkelijk op een stoel en keek me raar aan.
"Wat?" zei ik kwaad.
"Niks." lachte hij.
Ik ergerde me aan zijn aanwezigheid,maar deed geen moeite om hem uit de kamer te duwen. Ik ben daar toch veel te zwak voor.
"Hoe oud ben je eigenlijk?" vroeg hij.
"Ik word 13."
"Lol,ik ook."
Ik rolde overdreven met mijn ogen en keek hem negerend,dan weer uit het raam. Waarschijnlijk mag ik hier morgen weg,maar dat wil ik helemaal niet. Dan moet ik weer naar huis en dat is wel de laatste plek waar ik nu wil zijn. Ik wil niet weer in een kast opgesloten worden. Ik zuchtte diep en legde mijn hand op het glas van de raam. Kon ik maar wensen om hier heel ver vandaan te zijn. Onder palmbomen in de felle zon,samen met Thomas die in het zand speelt. Ik wil zo graag dat alles eindigd,alles achter me laten. Ik wil samen met mijn broertje verdwijnen van de wereld.
"Bill?" vroeg een bezorgde stem.
Tom legde zijn hand op mijn schouder,maar er ging een schok door me heen en bang sloeg ik zijn hand weg. Ik keek hem met bange ogen aan en hij keek al even geschokt naar mij.
"Ga weg.."
"Maar..Sorry."
"Ga weg,alsjeblieft.."
Hij stak zijn hand uit en geschrokken deed ik een stap achteruit. Hij had een gekwetste blik in zijn ogen,omdat hij alleen maar een papiertje in zijn hand vast had. Trillend nam ik het aan en keek ernaar. Er stond een adres op. Ik keek hem vragend aan.
"Mijn adres. Als je me ooit nodig hebt,dan kan je naar mij komen." zei hij lief.
Met die woorden liet hij me achter en ging de kamer uit. Wat was daar de bedoeling van? Waarom zou ik naar hem toe willen gaan? Ik gooide het papiertje uit het raam. Ik zuchtte vermoeid en ging dan weer uit mijn kamer. Ik blijf hier geen seconde langer. In mijn ziekenhuis T-shirt wandelde ik door de gangen. Niemand zei iets en niemand stuurde me terug. Ik ging met de lift naar beneden en vond al snel de uitgang. De avond begon al een klein beetje te vallen,maar mijn verlangen om weg te gaan,kon mijn angst voor even negeren. Een paar bezoekers keken me raar aan toen ik over de parkeerplaats liep,maar niemand deed de moeite om uit te zoeken of ik wel legaal bezig was. Ik keek naar link en rechts,daarna stak ik de baan over en ging naar een wijkje. Het was er rustig en de meeste mensen waren toch binnen. Ik kwam toch iemand tegen en sprak ze aan.
"Pardon,weet u toevallig waar de kastanjestraat is?"
"Ja,je moet deze straat ten einde en dan naar recht. Een kilometer verderop ga je naar links. Daar zou het ongeveer moeten zijn."
Ik bedankte de raar kijkende dame en volgde dan de weg de ze beschreven had. Al snel vond ik de juiste straat,mijn straat. Ik keek voorzichtig of vader binnen zat en ik kon hem zien door een raam. Hij kijkt tv. Stilletjes ging ik naar de buren hun huis en ging langs de zijkant,naar hun tuin. Gelukkig was de achterdeur niet op slot,dus kon ik gemakkelijk naar binnen.
"Thomas?" fluisterde ik.
"Thomas?"
"Billie!" gilde hij.
"Stt!"
Ik omarmde hem stevig en pakte hem dan op. Nu pas zag ik dat hij een blauw oog had. Ik keek er minutenlang naar,mijn mond viel open.
"Wie heeft dat gedaan?" vroeg ik.
"Ik maakte pappie's lievelings glas kapot." jammerde hij.
"Sloeg hij je?" vroeg ik kwaad.
Thomas knikte stilletjes.
Wat! Hoe durft hij! Ik heb altijd alle moeite gedaan zodat Thomas nooit geslagen werd. Ik heb altijd alle schuld op mij genomen en ervoor gezorgd dat vader hem nooit pijn doet. Maar nu is hij te ver gegaan. Hij kan zijn woede op mij afreageren,maar van mijn broertje blijft hij af.
"Blijf nog eventjes hier. Billie moet nog iets halen."
Thomas keek me niet begrijpen aan,maar knikte gehoorzaam. Ik zette hem neer en ging langs de tuin weer naar onze eigen tuin. Ik glipte stiekem door een raam naar binnen en ging geluidloos naar de keuken. De dronken vader was zo bezeten door de tv,dat hij me niet gezien had. Bij ons in de keuken staat er zo een houten doos waar de messen inliggen. Die worden alleen gebruikt als vader een speciaal etentje wil maken voor zijn voetbalvrienden. Ik deed de doos stilletjes open en keek naar de verschillende messen. Ik pakte er een klein en handig ding uit,maar het zal wel effectief zijn. Langzaam sloop ik naar vader toe,maar struikelde halfweg over een speelgoed auto van Thomas. Ik viel met mijn kin op de grond en maakte zo mijn aanwezigheid duidelijk. Vader schrok en stond woedend op.
"Waar ben je deze keer geweest!" schreeuwde hij.
Ik slikte bang,maar nam de moed om terug recht te staan. Ik voelde razernij in mijn bloed koken als ik terug dacht aan Thomas zijn blauw oog. Ik klemde mijn tanden op elkaar en keek hem kwaad aan. Ik voelde de adrealine door mijn lichaam en had het gevoel om alles aan te kunnen. Ik deed mijn arm omhoog om mijn vader neer te steken,maar ik realiseerde me dat dit het domste was wat ik ooit kon doen,toen vader mijn gebroken pols vastnam en naar de verkeerde richting draaide. Ik lag al kermend op de grond,toen hij het mes van me had afgenomen en in mijn buik stak,meerdere malen...

Reacties:

Heartbeat zei op 15 april 2011 - 17:05:
Nee!!! Man, wat voor een klootzak is die vader! Ik hoop dat Bill niet doodgaat! Anders maak ik die vader eigenhandig af! Schrijf aub snel nog een nieuw stukje