FanFic.nl

How Much Can This Boy Take? [BillKaulitz]

Hoofdstuk 16

Ik hoorde enge geluiden door elkaar en wist niet meer wat er aan de hand was. Ik voelde me zo zwak,zo zwak heb ik me nooit eerder gevoeld. Ik werd opgepakt,merkte ik. Ik probeerde te vragen wat er aan de hand was,maar er kwam alleen iets onverstaanbaars uit mijn keel. Mijn ogen waren zo zwaar dat ik ook die niet kon open doen. Ik hoorde deuren open en dichtslapen en dan voelde ik een motor onder me ronken. Ik zit in een auto denk ik. Plots kwam er een fel geluid dat me direct deed denken aan een ziekenwagen. Ik merkte dat iemand mijn hand vast had,maar ik kon niet zien wie het was. Een zachte stem sprak tegen me,maar de woorden klonken onduidelijk in mijn hoofd. Plots vloog er een stekende pijn in mijn buik en kermde ik luid. Ik rolde me op in een bolletje met mijn armen stevig om mijn buik geslagen.
"Auw.."
"Rustig,we zijn er bijna."
Ik herkende eindelijk de stem van de buurman. Hij heeft me dus gevonden.
"Waar is Thomas?" vroeg ik vermoeid.
"Maak je daar nu alsjeblieft geen zorgen om,denk aan jezelf! Zwijg nu!"
Er was een strengheid te voelen in zijn stem,maar eerder een soort strengheid die bezorg klonk. Ja,zo voelt zich bezorgdheid aan. Zalig,iemand hebben die om je geeft. Dat hij slechts mijn buurman is,kon me op dit moment niet veel schelen.
"Dank je.."
"Wat brabbel je allemaal?" vroeg hij verward.
Ik glimlachte half en dan werd alles weer zwart.

Ik werd wakker van een eentonige piep die in de kamer aanwezig was. Ik opende met veel moeite mijn ogen en zag dat ik weer in het ziekenhuis lag. Alleen lag ik niet echt op een kamer,maar op een operatiebed. Ik zag dokters met groene pakken aan en een doekje voor hun mond. Er scheen een fel licht in mijn ogen. Ik kermde pijnlijk.
"Hij word weer wakker. Meer verdoving." klonk het in de kamer.
Er werd een mondmaskertje over mijn mond gelegd en dan vervaagde het beeld weer. gelukkig vloeide de pijn daardoor ook even weg,al weet ik dat hij zal terug komen als ik weer wakker word.

Na een tijd werd ik weer wakker,maar de pijn overviel me hard. Ik trok een pijnlijk gezicht en klemde mijn tanden hard op elkaar. Op mijn ontblootte borstkas kleefden ronde pleisters met draden aan. Ze gingen naar een machine waar mijn hartritme op te volgen was. Het was een angstaanjagend beeld,maar ik had de energie niet om het eraf te trekken. Ik weet dat het waarschijnlijk toch alleen maar voor mij eigen goed is.
"Hey,hoe gaat het?" klonk het naast mij.
Ik draaide mijn hoofd zachtjes opzij en keek in het gezicht van de buurman die me ook de eerste keer uit de kast gered had. Hij keek me bezorgd aan en zag er moe uit. Maar hij maakte geen aanstalten om weg te gaan.
"Goed.." kermde ik.
Mijn stem klonk vreemd en er zat een rare trilling in. Dus probeerde ik maar niet meer te praten.
"Je vader zit in de cel."
Ik keek hem verward aan en snapte niet hoe hij ineens op zo'n thema kon komen. Het drong pas een paar minuten later tot me door dat mijn vader echt in de cel zat.
"Wat?"
"Hij kan je niets meer doen."
ik wist voor de eerste keer van mijn leven niet wat ik moest zeggen en staarde de buurman enkele minuten lang aan. Hij schonk me een lichte glimlach,onzeker of dit nu wel het juiste moment was om te lachen. Maar ik begon mee te glimlachen. Mijn lach werd breeder en breeder,tot ik helemaal uitbarste van het lachen. Maar pijnlijke steken in mijn buik,deden mijn lach direct weer verdwijnen. Helse pijnen kwamen ervoor in de plaats. Waaraan heb ik dit verdiend? Ik wou alleen Thomas beschermen.
"Waar is Thomas?"
"Bill, denk nu eens eerst aan jezelf. Je mag jezelf niet verwaarlozen."
"Maar mijn leven is toch al verkloot,dat van Thomas kan ik nog redden.." zei ik droevig.
"Je leven is niet verkloot. Het kan nu pas beginnen." zei hij lief.
"Ja.. Als jij het zegt.." zei ik stilletjes.
Ook al zijn mijn vader nu in de gevangenis,ik denk niet dat hij daar eeuwig zal zitten. Ooit komt hij vrij en dan is het afgelopen met mij. Ik weet niet waartoe hij in staat is,maar deze keer ben ik volgens hem te ver gegaan. Ik geef hem geen ongelijk,ik had tenslotte een mes vast met de vaste besluiten hem te vermoorden. Zoiets is gewoon gestoord. Misschien word ik wel langzaamaan gek.
"Rust wat uit,dan breng ik morgen Thomas langs,goed?" vroeg hij lief.
Ik knikte gehoorzaam,maar geloofde hem niet echt. Ik ben er zeker van dat ze ervoor zullen zorgen dat Thomas en ik uit elkaar gehaald worden. Zo gaat dat met mishandelde kinderen. Ik ben een slecht voorbeeld voor Thomas geweest en daarom is het voor hem het beste dat hij me nooit meer ziet en me vergeet. Dan pas zal hij echt gelukkig kunnen zijn en groeien. Voor mij is deze wereld niet weggelegd. Ik denk niet dat ik nog een kans heb om al deze gebeurtenissen te vergeten. En zo was het al jaren aan de gang. Dit is slechts een klein deel dat bekend werd in de buitenwereld. Jarenlang was vader gewelddadig zonder echt een goede reden te hebben. Ben ik misschien in een verkeerde wereld geboren? Ik zuchtte diep en niet veel later zorgde mijn verminkte lichaam ervoor dat ik vermoeid in slaap viel.

Reacties:

Midnight zei op 15 april 2011 - 19:59:
Wow, ik ga even ergens heen, ik kom thuis en wat zie ik????

5 NIEUWE HOOFDSTUKKEN!

Geweldig, enorm goed geschreven! Ik ben erg onder de indruk, door het geweld dat Bill moet meemaken, door die geweldadige vader, door zijn lieve kleine broertje en die aardige buurman, die hem er telkens weer bovenop helpt....

Snel verder?

Heartbeat zei op 15 april 2011 - 17:44:
Yay! Die stomme pa zit eindelijk achter slot en grendel! En dankje voor het hoofdstuk je kan echt goed schrijven