FanFic.nl

How Much Can This Boy Take? [BillKaulitz]

Hoofdstuk 17

Ik had veel bloed verloren door de drie steken die ik in mijn buik heb gehad. Gelukkig heeft het mes geen levensbelangrijke organen geraakt zoals mijn maag. Wel heb ik een innerlijke bloeding gehad die me bijna het leven had gekost. De dokters hebben me extra bloed moeten bijgeven en toen was alles redelijk stabiel. Ik mag alleen geen plotse bewegingen doen en in moet zo veel mogelijk mijn buikspieren niet gebruiken. Dus mezelf rechtop in bed zetten mag niet. Het zou mogelijk zijn dat de innerlijke wonden dan weer openscheuren en ik weer een innerlijke bloeding krijg. Nu lig ik hier in weer in een ziekenhuisbed. Er zit een naald in de ader van mijn arm en ik heb weer zo'n vervelend dingetje in mijn neus. Ik mag het er niet aftrekken,hebben de dokters me gezegd. Sinds de operatie,waar ik trouwens niets meer van weet,voel ik me anders. Ik weet niet precies op welk gebied,maar ik voel me zo anders. Ik hoestte een keertje,maar probeerde het tegen te houden. Het doet pijn en zelf dat is gevaarlijk omdat je daar je buikspieren voor gebruikt. Mijn pols die mijn vader een tweede keer gebroken had,ligt weer in een nieuw gips. Mijn pols was op twee plaatsen gebroken en op een andere plaats iets verder,was die gescheurd. Minstens 12 weken gips. Er klonk geklop op de deur en dan ging die open. Direct rende er een kleine jongen op me af en sprong op mijn bed. Hij vloog om men hals en ik omarmde hem met een hand.
"Billie!" gilde Thomas blij.
"Hoe gaat het met je?" vroeg ik bezorgd.
"Goed! Oom Peter heeft me gebracht!"
"Oom Peter?"
"Ik ben Peter." zei een man die mijn buurman blijkt te zijn.
Ik trok Thomas steviger tegen me aan en keek de man waarschuwend aan. Mijn blik zou op dodelijk moeten staan,ook al ben ik niet in staat om iets gevaarlijk te doen. Hij zei er niets van en ging op een stoel zitten. Thomas ging naast me op het bed zitten en knuffelde zich tegen me aan.
"Waarom in godsnaam deed je dat?!" vroeg hij ineens.
Ik schrok van zijn plotse stemmingswisseling en stengheid in zijn stem. Ik keek hem met grote ogen aan,waarop de buurman zuchtte.
"Sorry,ik wil niet boos overkomen,maar waarom in godsnaam deed je zoiets stom?"
"Heb je het over het feit dat ik mijn vader de keel wou oversnijden?" vroeg ik spottend.
"Bill! Doe serieus."
"Ik ben serieus. Je kent me niet eens,dus waag het niet om mij te beschuldigen!"
"Ik wil je niet beschuldigen maar wat je deed was echt wel gevaarlijk. Je ziet wel wat er van gekomen is."
"Laat me gerust met je gezever."
"Bill.." zei de man bezorgd.
Hij wou me een knuffel geven,maar ik deed mijn arm met de gebroken pols,beschermend voor mij gezicht. Het is een lichamelijke reactie die ik heb als er iemand te dichtbij komt. Enkel van Thomas verdraag ik lichamelijk contact. De man zuchtte vermoeid.
"Lastig,niet? Zo'n stom kind als ik?" lachte ik sarcastisch.
"Bill,doe niet zo giftig tegenover jezelf. Je bent geen stom kind."
Ik keek koppig de andere kant op en aaide door het haar van Thomas. Hij glimlachte me lief aan.
"Ik ben in ieder geval blij dat je het gehaald hebt. Het was op het nippertje.." zei ik zacht.
"Fijn,had me dan ineens laten gaan." zei ik.
"En Thomas dan?" vroeg hij slim.
Hij wist waarschijnlijk ondertussen al dat Thomas mijn zwakke punt is. Zolang ik weet dat Thomas me nodig heeft,zal ik ook nog op de aarde blijven rondlopen. Het is mijn missie om ervoor te zorgen dat hij alles krijgt wat zijn hartje wil. Als hij er ooit niet meer is,dan is het ook tijd om bye bye tegen Bill te zeggen. Maar die tijd is nu nog niet,inderdaad.
"Dacht ik wel." zei de buurman zelfvoldaan.
Ik keek hem vernietigend aan.
"Over drie weken mag je naar huis. Mijn huis." zei hij glimlachend.
"Wat?!"
"Ik en mijn huisgenoot hebben besloten om jullie op te nemen bij ons. Totdat jullie oud genoeg zijn om voor jezelf te zorgen."
"Wat? Maar! Nee! Nee! Ik ga niet!"
"Waarom niet?"
"Je bent een vreemde,ik ken je niet! Ik leef nog liever alleen dan bij jou!"
"Bill,ik weet dat je moeite hebt met mensen te vertrouwen,wat begrijpelijk is aangezien jou situatie,maar je kan onmogelijk op straat wonen."
"Dat hebben we al een gedaan voor een hele week,zo erg was dat niet."
"Wat? Echt?"
"Ja,ik kan echt wel voor mezelf en Thomas zorgen hoor! Ik ben geen klein kind!"
"Dat is het nu juist. Je bent wel een kind,maar van het begin af aan heb je altijd een zware verantwoordelijkheid moeten dragen en daardoor kon je nooit een kind zijn."
"Spaar me voor je gezever. Ik wil het niet horen."
"Tja,of je het nu wil of niet,ik ben nu theoretisch je nieuwe vader. Ik draag nu de verantwoordelijkheid en ik laat jullie niet op straat leven. Daarmee basta."
Ik slikte moeilijk. Ik haat het als mensen zo tegen me praten,doen voel ik me bedreigd,alsof ik een muis ben dat in een hoekje word gejaagd door een kat. Ik wil vrijheid,dat is echt alles wat ik wil. Vrij zijn van alles en iedereen. Zelfstandigheid.
"Begrijp het dan,we willen jullie alleen maar helpen."
"Ok,ik ga bij jullie wonen op 1 voorwaarde."
"En dat is?"
"Ik mag elke dag uitgaan,naar buiten of eender naar waar!"
"Goed,maar om elf uur moet je thuis zijn."
"Ok." zei ik glimlachend.
Het voelt goed om het even voor het zeggen te hebben. Het kleine machtsgevoel geeft me een beetje eigenwaarde terug. Elke dag mag ik tot elf uur buiten zijn,in de frisse lucht. Dan kan ik mezelf zijn.
"Ik maak de adoptie papieren nog in orde en na drie weken kunnen jullie bij ons wonen."
"Vind je dat leuk,Thomas?" vroeg ik lief.
"Ja!! Bij Oom Peter wonen!" gilde Thomas enthousiast.
Als hij dat wil,dan gun ik hem dat. Voor hem zou ik door het vuur gaan.

Reacties:

Heartbeat zei op 15 april 2011 - 21:12:
Peter rulez! Ik ben zo blij dat Bill en Thomas een goede thuis krijgen ^^ oh, en je hoet me niet Hearbeat te noemen. Zeg maar gerust Sally

Midnight zei op 15 april 2011 - 21:10:
Wauw, ik vind het zo mooi hoe beschermend Bill tegen Thomas is... het is echt zo lief!

Snel verder?