FanFic.nl

How Much Can This Boy Take? [BillKaulitz]

Hoofdstuk 18

Drie weken later ontsloeg het ziekenhuis me. De dokters vertelden me nog wel om het rustig aan te doen en ik moet me melden als er weer veel pijn opkomt. Mijn pols moet nog ongeveer 9 weken in het gips zitten,wat me dus wel erg irriteerd. Ik heb veel lichamelijke letsels gehad dankzij mijn vader. Sommige zijn goed genezen,van andere zijn er nog zichtbare littekens. Maar voor de rest gaat het me redelijk goed. De buurman lijkt me een lieve man,maar ik denk niet dat ik hem ooit vader ga noemen,dat kan ik gewoon niet. Ook al is hij nu onze vader,het voelt aan alsof ik in een instelling ben geplaatst. Begrijp me niet verkeerd,de buurman is vriendelijk,maar ik ben gewoon liever alleen. Als je alleen bent,dan kan ook niet gekwetst worden. Alleen zijn is gewoon de beste optie.
"Welkom thuis." zei de man toen hij de voordeur opende.
Toen we nog thuis bij onze echte vader waren,dan had ik nooit gedacht dat ik op een dag eens in het huis ernaast zou gaan wonen. Het is soms vreemd hoe dingen uitdraaien. Onzeker stapte ik binnen,ik wist niet echt een houding aan te nemen. Thomas lijkt er geen moeite mee te hebben,hij liep direct op de zetel af en begon er op te springen. Dat heb ik hem nog nooit thuis zien doen. Hier lijkt hij helemaal los te komen,alsof hij nu pas begint te leven. Voor mij is het echter een ander verhaal,ik weet dat ik aanpassingsmoeilijkheden heb. Wat een verschrikkelijk lang woord. Anders gezegd vertrouw ik gewoon niemand.
"Mag ik even naar de wc,buurman?"
"Zeg maar Peter."
Ik knikte en ging dan naar de aangewezen plek. Ik deed mijn behoefte en merkte een spiegel op. Ik heb mezelf nog nooit in een spiegel gezien. Vader vond het stomme dingen,geen idee waarom. Hij had er nooit ergens eentje opgehangen. Onzeker ging ik ervoor staan en keek voorzichtig op. Ik gilde geschrokken en liep snel de badkamer uit. Daardoor liep ik tegen Peter op. Ik liep snel van hem weg en ging naar Thomas. Hij was aan het spelen met een speelgoedje. Ik liet me naast hem vallen en knuffelde hem stevig. Ik ben zo erg geschrokken.
"Bill?" vroeg Peter voorzichtig.
Mijn ademhaling deed weer lastig,ik kreeg amper lucht binnen.
"Wat is er gebeurd?" vroeg Peter geduldig.
Ik was te geschokt om antwoord te geven. Ik snap waarom vader nooit een spiegel wou,die dingen zijn lelijk. Het ding dat je in de spiegel ziet ben je toch zelf,niet? Als ik dat ben,dat..ding?
"Billie?" vroeg Thomas zielig.
Mijn lichaam trilde vervelend en ik kon het niet laten ophouden. Ik ben eng. Ik snap nu waarom ik de mishandelingen verdiend heb. Wie wil nu zo iets lelijk als zoon! Waarom haalt Peter mij nu in zijn huis! En Thomas,ocharme! Hij moet nachtmerries hebben als hij me ziet.
"Bill,doe rustig. Vertel eens wat er is?" vroeg Peter rustig.
"Haal die spiegel weg.." zei ik buiten adem.
"Wat? Waarom?"
"Haal het weg,alsjeblieft. Haal het weg." jammerde ik.
"Heb je je gesneden of zo?" vroeg Peter.
Ik schudde wild mijn hoofd.
"Je moet het weg halen.."
"Ok,ik haal het weg. Kijk,ik ga het nu weg doen."
Hij ging naar de badkamer en haalde de grote spiegel eruit. Toen hij ermee naar de woonkamer kwam,kneep ik geschrokken mijn ogen dicht en deed mijn handen voor mijn gezicht.
"Ben je er bang voor?" vroeg Peter gevoelig.
Ik knikte beschaamd.
"Het geeft niet,Bill. Ik zal alle spiegels weg doen en als je er klaar voor bent,dan proberen we opnieuw,goed?" vroeg hij lief.
Ik knikte dat het goed was en werd getroost door mijn broertje. Zijn handje aaide over mijn rug. Soms vraag ik me af of hij zich ook voor mij verantwoordelijk voelt. Want ik help hem,maar dikwijls helpt hij me ook. Peter was eventjes bezig en zette verschillende spiegels weg,in de garage. Daarna kwam hij weer terug en hurkte voor me neer.
"Zo,ze zijn allemaal weg. Je kan weer kijken." zei hij lief.
Ik keek hem onzeker aan en voelde me nu even heel stom. Dit is kinderachtig. Elke mens kijkt in de spiegel,het is niks om bang voor te zijn. Waarom ben ik dan weer iemand die lastig doet?
"Wie wil er pannekoeken?" glimlachte Peter.
"Ik,ik,ik,ik!" gilde Thomas.
Ik glimlachte ook breed en wreef een paar verloren tranen uit mijn ogen. Thomas ging gillend mee met Peter naar de keuken,ik zag hoe hij aan Peter's broek ging hangen. Peter kon er goed mee lachen en door Thomas zo gelukkig te zien,werd ik ook een beetje blijer. Ik stond recht en liet mijn trillende benen even rustig worden. Daarna ging ik ook naar de keuken en keek van een afstandje toe hoe Thomas Peter hielp met de pannekoeken.
"Hoeveel wil jij er?" vroeg hij aan me.
"Maakt me niet uit,eentje ofzo." zei ik terwijl mijn maag ineens hard knorde.
"Haha,ik denk dat jij er wel meer opkrijgt." lachte hij.
"Ik krijg er een miljoen op!" lachte Thomas hartelijk.
Toen de pannekoeken klaar waren,begon Thomas met ze naar binnen te werken. Ook ik had in geen jaren zoiets lekkers gegeten en profiteerde ervan dat er zoveel waren. Ik at ze snel op en als ik aan mijn zesde wou beginnen,hield Peter me tegen.
"Wgat?" zei ik met volle mond.
"Ik weet dat het lekker is,maar je kan beter nu stoppen. Je maag is zoveel voedsel niet gewend. Als je nu ineens teveel eet,dan ga je overgeven."
"Mfaar Ghet Iss Zwo Lekkew"
"Haha,bedankt voor het compliment. Maar morgen mag je weer eten,goed?"
Ik knikte braaf en schoof dan mijn bord van me af. Thomas had er ook vier op gegeten.
"Kom,we gaan een filmpje kijken."
"Jaaaaaah!" gilde Thomas vrolijk.
Hij rende op de zetel af en plofte erop. Ik lachte om zijn schattigheid en ging naast hem zitten. Hij ging op zijn zij liggen en legde zijn hoofd op mijn schoot. Peter zette een willekeurige film op en keek dan vertederd naar mij en mijn broertje. Hijzelf ging niet in dezelfde grote zetel als ons zitten,maar in een kleine zetel die wat verder stond. Op deze zetel was anders ook nog plaats,maar ik denk dat hij ons wat ruimte wil geven om aan het nieuwe leven te wennen. Ik geeuwde een keer en voelde mijn ogen langzaam dichtvallen.
"Als je moe bent,gaan we slapen. Thomas slaapt ook al." zei Peter.
Ik knikte toestemmend en pakte de slapende jongen op in mijn armen.
"Je bent echt heel zorgzaam voor je broertje."
"Natuurlijk,hij is alles wat ik heb." zei ik stil.
Peter glimlachte een keertje flauw,maar er zat een soort droevigheid in. Ik volgde hem naar boven,waar hij een kamer aanwees die ik en Thomas mochten gebruiken.
"Vind je het erg om je kamer te moeten delen met Thomas?"
"Nee,ik heb het juist liever als we samen blijven."
"Ok,dan wens ik jullie een goede nachtrust. Tot morgen,jongens."
Hij stond eventjes onwennig stil,hij lijkt wel op iets te wachten. Of hij wou iets proberen,ik weet het niet. Oh,nu weet ik het. Een goedenacht kus.
"Uh..Ok dan,tot morgen." zei hij twijfelend.
Dan deed hij de deur dicht en ging naar zijn eigen kamer die naast de onze gelegen was. Ik zag twee bedden in de kamer staan,een poster van een hond en een deur die naar de kast ruimte ging. Ik legde Thomas voorzichtig op het bedje en ging dicht naast hem liggen. Ik deed mijn arm over hem en trok het deken over ons heen. Ook al staan er 2 bedden,ik weet nu al dat we er maar 1 van zullen gebruiken.

Reacties:

Heartbeat zei op 15 april 2011 - 23:57:
Awww! Zo lief ^^