FanFic.nl

How Much Can This Boy Take? [BillKaulitz]

Hoofdstuk 19

Ik werd vanzelf weer wakker en zag dat de zon al op was. Ik stond langzaam recht en ging uit het bed. Thomas liet ik nog even slapen. Ik deed het licht uit,want het was al licht genoeg. Ik keek wat onzeker om me heen en ging dan naar beneden. Er was nog niemand en dus ging ik naar de keuken en zocht iets eetbaar. Het werd een boterham,ik had er niet eens aan gedacht om er iets op te smeren. Bij ons vroeger mochten we al blij zijn als we een droge boterham hadden. Nadat die op was,werd mijn nieuwsgierigheid groter en deed ik alle kasten open. Ik zag allerlei keuken gerief liggen,wat daar juist zo interesant aan is,weet ik ook niet.
"Hey,wat ben je aan het doen?"
Ik schrok me rot van de plotse stem achter me,ik stootte mijn hoofd tegen de rand van de kast.
"Auw.." siste ik.
Peter lachtte en gaf een korte aai over mijn haar. Daar schrok ik van,maar ik had niet veel tijd om erover na de denken,want Peter deed heel gewoon en ging zelf een boterham eten. Waarom gaf hij me een aai?
"Heb je al gegeten?"
Ik knikte en ging stilletjes weer uit de keuken. Ik ben niet graag bij hem in de buurt. Hij is een vriendelijke man,maar toch wil ik liever zo weinig mogelijk in zijn buurt zijn.
"Waar is je broertje?" riep hij door het huis.
Ik zat in de woonkamer,hij nog in de keuken.
"Hij slaapt nog."
"En waarom ben jij dan al wakker,het is nog maar zes uur?"
"Ik word altijd vroeg wakker,ik ben geen vaste slaper. Het is een gewoonte."
Ik keek even achter me,maar zag hem nergens. Ik sloop geluidloos naar de achterdeur en deed die zachtjes open.
"Wat ga je doen?"
Ik schrok van de stem die naast me was. Hij keek me verbaasd aan en ik keek betrapt terug.
"Uh.."
"Wel?"
"Ik..Naar buiten,zomaar."
"Ok."
"Wat? Ga je me niet tegenhouden?"
"Waarom? Het is toch normaal om eens naar buiten te gaan?" zei hij lachend.
Ik knikte verward. Vader vond het stom. Daarom mocht ik ook nooit naar buiten,behalve dan als hij me s'nacht buiten dwong. Ik keek Peter argwanend aan en ging dan naar buiten. De frisse wind waaide door mijn haar en ik snoof de heerlijke buitenlucht op. Er kwam vanzelf een glimlach op mijn gezicht. Ik weet niet waarom,maar ik ben altijd al een buitenmens geweest. Ik hou niet zo van ruimtes die gesloten zijn. Misschien ben ik wel claustrofobisch of hoe dat ook heet. Ik liep op mijn sokken door het vochtige gras en verkende de tuin. Ik zag een voerbakje staan dat voor hun kat was. Daar heb ik ooit nog uit gegeten.
"Bill? Kom je weer binnen?" vroeg Peter die in het deurgat stond.
Ik knikte en ging weer gehoorzaam naar binnen. De buitenlucht heeft me echt goed gedaan.
"Je kan je al gaan douchen als je wil. Ik zal wat kleren voor je zoeken. Daarna moeten we ook Thomas wassen."
"Ik neem Thomas wel mee,ik was hem wel." zei ik snel.
"Vind je dat niet erg? Ik bedoel,je bent toch een jongen in de pubertijd.."
"Nee,hij is mijn broertje. We kennen elkaar al lang en ik heb hem altijd verzorgd. Hij laat zich niet gemakkelijk door iemand anders wassen en zelf doet hij dat ook niet."
Peter knikte begrijpen en liet me dan doen. Ik ging weer naar boven en maakte mijn broertje zachtjes wakker.
"Dag Billie." zei hij schattig.
"Kom,we gaan je eens proper maken."
"Ja! Proper als een diamant!" zei hij vrolijk.
Het doet me echt goed om hem te zien lachen. Ik kan me bijna niet meer voorstellen dat hij vroeger jaren lang niets gezegd heeft. Nooit een woord en nu praat hij volop. Hoe kan hij zo snel veranderen? Maar het is positief,dat is goed. Thomas pakte mijn hand vast en ging mee naar de badkamer. Ik wist die niet zijn,maar vond ze al snel. Ik deed de deur op slot en liet dan een bad vol water lopen. Thomas zijn vuile kleren gooide ik op de grond. Ik zette hem in het bad en vond een washandje en zeep om hem te wassen.
"Billie,niet doen. Je gaat je gips nat maken. Ik kan het wel zelf." zei hij lief.
"Wat? Echt?" vroeg ik lachend.
"Ja,echt,kijk maar!"
Trots pakte hij het washandje en waste zichzelf. Dat is ook de eerste keer.
"Ik wist niet dat je dat kon."
"Wist ik ook niet,maar ik wil niet dat Billie pijn heeft aan zijn hand." zei hij lief.
"Aw,wat ben jij toch een schat!" zei ik en knuffelde hem.
"Nu is je trui nat!" gilde hij lachend.
"En nu is jou haar nat!" zei ik lachend terwijl ik water over hem gooide.
Hij spetterde water naar me,waardoor mijn kleren nat werden.
"Jij kleine,gemene.."
"Zeepaard!" maakt hij de zin af.
"Gek kind." lachte ik vrolijk.
Er werd op de deur geklopt. Ik deed ze af het slot en deed ze open. Peter keek me verbaasd aan en lachtte.
"Watergevecht." legde ik uit.
"Hier zijn kleren voor jullie. Voor Thomas heb ik enkel een meisjesbroek en T-shirt van mijn dochter. Sorry. We komen wel wat kleren later."
"Heb jij een dochter?" vroeg ik.
"Ja,ze logeerd bij mijn ex-vrouw. Maar morgen laat ik jullie eens kennis maken."
"Hoe oud is ze?" vroeg ik nieuwsgierig.
"Ze word vijf."
"Oh,hoe lief."
"Jij houd echt wel van kinderen." zei Peter.
Ik knikte en dan ging Peter weer weg.
"Zo,en nu plaats maken jij! Mijn beurt voor het bad!" lachte ik.
"Inktvis!" gierde Thomas.
"Dan heb ik acht armen om je dood te knuffelen!"
"Jaaa!" lachte hij en sprong in mijn omarming.
"Inktvis en zeepaardjes-liefde." lachte Thomas.

Reacties: