FanFic.nl

How Much Can This Boy Take? [BillKaulitz]

Hoofdstuk 20

Nadat ik Thomas had afgedroogd en aangekleed,gingen we weer naar beneden. Peter was tv aan het kijken,wat me direct aan vader deed denken. Thomas liep op Peter af en de laatstgenoemde begon hem te kietelen. Thomas lachte luid en rende weg. Peter rende lachend achter hem aan,wat nogal een gek gezicht was. Ineens stormde Peter op mij af,met kietelhanden uitgestoken. Even schrok ik ervan,maar het duurde niet lang of ik was ook lachend aan he tweglopen. We renden lachend de trap op,onze kamer in. We renden rondjes,terwijl Peter niet meer kon van het lachen. Ik probeerde van hem te ontsnappen,struikelde en viel in de kast die open stond. Maar zoals het lot het wil,viel de deur achter me dicht en blokkeerde het slot. Ik realiseerde wat er gebeurd was en paniek begon zich te verspreidden. Ik probeerde stil in en uit te ademen om me rustig te houden,maar dan was ik toch zo bang dat ik begon te gillen en tegen de deur begon te slaan.
"Help! Laat me eruit! Het is hier te donker!! Alsjeblieft,help me!" gilde ik.
"Kalm Bill. Ik zoek wel iets om de deur open te breken,het slot blokkeerd."
Ik hoorde hoe hij wegrende,wat me nog banger maakte.
"Laat me niet achter hier.."
Mijn stem stierf langzaam weg en mijn gebroken pols deed weer veel pijn doordat ik ermee op de deur had geslagen. Ik ging in een hoekje zitten en beet op mijn hand. Ik ben zo bang. Ik merkte hoe Peter iets tussen de deur stak om ze open te breken,maar het lukte niet. Ik begon zwarte vlekken te zien en hyperventileerde weer. Ik hapte tevergeefs naar lucht,maar mijn borstkas zat precies tussen twee muren. Het is bedrukkend en pijnlijk.
"Help.." jammerde ik.
Uiteindelijk brak de deur kapot en vloog ik Peter om zijn nek. Mijn tranen kwamen als watervallen uit mijn ogen en ik kneep hard in zijn armen,zo bang was ik.
"Shh.." troosste Peter.
Thomas keek ons droevig aan,maar ik had de kracht niet om me sterk te houden. Ik voelde me zwak worden en ook mijn greep in Peter's armen,verzwakte. Ik hing slap in zijn armen en verloor het bewustzijn. Paniekaanvallen zijn uitputtend...

Ik werd wakker van vage stemmen die ik kon horen. Het was Peter en de andere buurman.
"Hij was helemaal in shock. Hij vertrouwd me niet en neemt liever afstand. Hij heeft angst van opgesloten te zitten en hij wil ook met het licht aan slapen. Hij is te getraumatiseerd. Dit gaat ons niet zonder hulp lukken." zei Peter zielig.
"Ik wist het,ik wist dat hij te getraumatiseerd zou zijn,maar ik dacht dat hij wel beter zou worden als we hem gewoon hier lieten wonen. Maar blijkbaar kunnen wij dit niet oplossen. Je hebt je best gedaan,Peter. Hier moeten we professionele hulp bij halen."
"Ik had gehoopt dat het niet nodig was." zei Peter droevig.
"Het is niet jou schuld,Peter. En ze hebben ons al ervoor gewaarschuwd dat dit er wel van zou komen. Maar misschien is het beter zo."
"Maar dan is hij apart van zijn broertje,dat kunnen we ze niet aandoen!"
"Tja,maar dan kan je toch al tenminste 1 van de twee gelukkig maken. En ze zullen Bill ook wel proberen met alles wat in hun macht staat."
"Ik weet niet goed.. Hoe moeten we hem dat uitleggen?" vroeg Peter zielig.
"Me wat uitleggen?" vroeg ik ineens.
Ze schrokken duidelijk en wisten niet wat ze moesten doen. Ik wist dat dit gesprek nooit wat goed zou betekenen.
"Je moet naar het C.T.P. Een centrum voor traumaverwerking en psychotherapie.." zei Peter twijfelend.
"Een wat?"
"Ze kunnen je daar helpen om alles te verwerken wat er gebeurd is. Ze kunnen je angsten helen en je trauma helpen verwerken."
"En waarom moet ik daar dan heen? Het gaat me goed."
"Nee,het gaat je niet goed. Je ontkent het. Maar je moet er echt heen gaan,geloof me."
"Maar.. Nee! Ik wil niet apart zijn van Thomas!"
"Ik had al gevreesd dat je zoiets zou zegge.." zei Peter.
"Je kan op je hoofd gaan staan,ik ga nergens heen zonder Thomas!"
"Maar Thomas mag mee gaan."
"Wat? Echt?" vroeg ik verward.
"Ja,hij kan de hulp ook goed gebruiken."
Peter werd aangestoten door de andere buurman en trok een raar gezicht,maar ik snapte er nisk van. Maar als Thomas mee mag gaan,dan kan ik het wel aan. Ik laat hem nooit alleen ergens achter. We zien wel hoe dat cenrum voor bla-bla-dinges is. Als het niet goed is,dan kunnen we nog altijd gaan lopen en terug naar hier komen. Ik ken het centrum niet,maar ik weer dat zo'n dingen wel altijd is met vrije wil. Je kan gaan wanneer je wil.
"Wanneer moet ik er heen?"
"Ze komen je direct halen.."
"Oh.. Fijn dan." zei ik sarcastisch.
Ik voel me er eigenlijk niet zo goed bij. Al die veranderingen zijn niets voor mij. Ik voel me altijd zo snel onzeker en de laatste tijd is er al zoveel veranderd. Wanneer gaat het nu eens gedaan zijn? Waarom laten ze ons niet gewoon doen? Ik en Thomas zullen ook zonder iemands hulp een plaatsje in de wereld vinden. Ik zuchtte vermoeid en liet mijn ogen weer dicht vallen. Angst is vermoeiend. Niet veel later was ik alweer in slaap gevallen.

Reacties:

Midnight zei op 16 april 2011 - 18:01:
aah, ik vind het ook heel zielig voor Billie! Maar hij is echt zo verschrikkelijk schattig met zijn broertje, ik zat dit stukje met een big smile op mijn gezicht te lezen, niet normaal!

Snel verder?

Heartbeat zei op 16 april 2011 - 8:57:
Ik hoop dat Billie over zijn angst heen raakt. Ik vind het zo zielig voor hem. *knuffelt Bill*