FanFic.nl

How Much Can This Boy Take? [BillKaulitz]

Hoofdstuk 21

Het waren niet veel minuten later,toen kwam er al een auto aan die me naar het centrum zou brengen. Ik zit op de achterbank en kijk nerveus naar de personen die voorin zaten. Geen van hen zei iets,waar ik dus al helemaal niet tegen kan. Ik ken hun namen niet en heb amper hun gezichten gezien. Ik zag mijn straat aan me voorbij gaan en langzaam verandere de bekende omgeving naar onbekende straten en mensen. We waren maar een half uurtje onderweg,toen stopte de auto. De twee die voorin zaten,kwamen eruit en hielpen me uit de wagen. 1 van de twee had me bij mijn bovenarm vast en nam me zo mee,alsof ik een gevangenis was. Dat was de eerste gedachte die in me opkwam. De persoon kneep iets te hard in mijn arm,naar mijn zin,dus probeerde ik me kwaad los te trekken.
"Hou op!" zei de stem streng.
Ik schrok en hield direct op. Zijn vingers leken wel diep in mijn huid te drukken,het deed pijn. Nerveus als ik was,werd ik naar een soort inkom informatie ding gebracht. Ik ben de naam ervan kwijt. Een dikke vrouw keek de mannen arrogant aan.
"Wat?"
"De nieuwe." zeiden ze kortaf.
Ik slikte. Is dit een centrum om beter te worden? Ze maken me gewoon nog meer bang. Ze zijn zo onvriendelijk.
"Kamer 7."
De man trok me weer hard mee en ik siste even van zijn harde greep.
"Zwijg toch!"
We gingen een gang in en een jonge vrouw kwam op ons af.
"Ik neem wel over,jongens." zei ze lief.
Direct lieten ze me los en gingen weg. Ik wreef even over mijn pijnlijke arm en keek nerveus naar de vrouw. Wie is dat nu weer?
"Heeft hij je pijn gedaan?" vroeg ze.
Ik schudde mijn hoofd,je kan maar nooit weten wat er gebeurd als ik ja zeg. De vrouw stak haar hand uit en schonk me een lieve glimlach. Ik was verward door de plotse veranderingen.
"Ik heet Jasmine. Ik ben nu voor je verantwoordelijk." zei ze lief.
Ik schudde twijfelend haar hand.
"Ik laat je even je kamer zien,dan kan je ineens je kamergenoten leren kennen."
Ik slikte. Waarom krijg ik geen kamer voor mij alleen? De vriendelijke vrouw bracht me naar een kamer,waar 7 op stond. Toen ze de deur opendeed,zag ik twee jongens die een kussengevecht aan het doen waren. Er vlogen een paar veren rond. Ze keken betrapt,maar lachten vrolijk.
"Hey mam." lachte een jongen.
Direct herkende ik hem en keek hem met een open mond aan.
"Bill?" vroeg de jongen verward.
"Oh,kennen jullie elkaar al?" vroeg Jasmine.
"Ja,hij is die jongen met zijn broertje waarover ik je verteld had."
"Oh. Wel,ik laat jullie dan maar even doen. Straks kom ik jullie halen voor het avond eten."
Ze verliet de kamer weer en Tom en de andere jongen keken me een moment verbaasd aan.
"Wat doe jij hier?" vroeg hij lachend.
"Dat kan ik beter aan jou vragen."
"Jasmine is mijn moeder. Ik ben dikwijls alleen thuis omdat ze lang werkt,en daarom heeft ze een tijdje geleden besloten om me hier een kamer te geven. Dan ben ik bij haar,niet alleen en kan ik ineens wat patienten op hun gemak stellen."
"Oh.."
"En waarom ben jij hier?"
"Wel.. Aangezien dit een centrum voor trauma's is en al die dingen,denk ik dat het vrij logisch is."
"Slim antwoord." grapte de andere jongen.
Die jongen was groter en volgens mij ook een paar jaar ouder als mij en Tom. Is dit centrum dan niet ingedeeld in leeftijdsgroepen?
"Trouwens,ik ben James. Maar durf me eens uitlachen met mijn naam en ik maak je af." lachte hij.
"Ok."
"En hoe gaat het met je?" vroeg Tom voorzichtig.
Ik trok mijn schouders lichtjes op al teken dat ik het niet echt weet. Ik zag dat Tom me bezorgd aankeek,maar besloot het te negeren. Het lijkt wel of hij me kent,ook al hebben we elkaar maar een paar keer eventjes gezien. Hij weet niets over me,behalve mijn naam en leeftijd.
"Dat is je bed,ik slaap erboven en James slaapt in het andere bed." informeerte Tom.
Ik knikte dat ik het begrepen had en negeerde de jongens voor de rest. Ik ging op mijn bed liggen en merkte dat het zachter was als mijn bed vroeger. Ik draaide me op mijn zij,met mijn rug naar de anderen twee. Ik wil alleen gelaten worden,ik heb die twee niet nodig. Ik mis Thomas verschrikkelijk. Toen die auto me kwam halen,propten ze me er ineens in en zeiden dan pas dat het niet waar was,dat Thomas mee ging. Vuile leugenaars. Elke mens is een leugenaar,niemand houdt hun woord. Ze beloven allemaal iets,maar ze breken de belofte. Ik weet niet wat me te wachten staat in dit centrum,maar ik denk niet dat ze me gaan kunnen helpen. Er is niet echt iets mis met me,buiten dat ik gestoord ben. Ze beloven om mijn trauma te doen verdwijnen,maar ik heb geen trauma. Wat ik heb meegemaakt is gewoon een deel van mijn leven,zo simpel is dat. Het is niet iets dat ik zomaar kan vergeten. Ik heb nooit iets anders als geweld gekend,dus als ze me het doen vergeten,dan is het eigenlijk alsof ik nooit geleefd heb. Er bestaat geen Bill zonder het woord mishandeling. Ik wil niet eens geholpen worden. Geef me vrijheid en onafhankelijkheid,en ik zal vanzelf genezen.

Reacties:

Heartbeat zei op 17 april 2011 - 0:17:
Ik krijg hoe langer hoe meer medelijde met Bill :'( het is zo erg wat hij allemaal heeft moeten meemaken. En jij kunt goed schrijven