FanFic.nl

How Much Can This Boy Take? [BillKaulitz]

Hoofdstuk 22

Het is mijn eerste avond hier. We hebben juist gegeten,samen met andere jongeren,in een eetzaal. Het was er rustig,misschien wel een beetje te rustig. Maar het was goed,want zo kon ik goed nadenken. Ik weet niet eens meer waarover ik nagedacht had. Nu moeten we terug naar onze kamers gaan. De anderen worden door hun hulpverpleger gebracht,maar ik niet. Ik was immer in de v.i.p. kamer met de zoon van de eigenaar van dit cenrum. Het was nog maar negen uur,veel te vroeg om dus te slapen. Blijkbaar waren James en Tom dezelfde mening,want James pakte een spelletje. Het was Uno.
"Doe je mee,Bill?"vroeg Tom lief.
Ik antwoorde niet,maar maakte het duidelijk dat ik geen zin had,door op mijn bed te gaan liggen. Tom heeft al dikwijls geprobeerd om contact met me te maken,door dingen te vragen,maar ik heb hem nooit geantwoord. Ik weet niet waarom ik Tom negeer,maar hij heeft de zwakke kant van me gezien toen hij mij en Thomas gered had. En mensen die mijn zwakke kant gezien hebben,wil ik liefst niet nog eens tegen komen.
"Ben je altijd zo sociaal?" vroeg James sarcastisch.
Ik zei weer niets en draaide me weer met mijn rug naar hem toe.
"Hey,je mag wel antwoorden,hoor! Of heb je je tong ingeslikt?"
"Laat hem,James." zei Tom rustig.
"Waarom bescherm je hem zo? Hij moet voor zichzelf opkomen."
"Dat heeft hij al genoeg gedaan,geloof me."
James was verward,maar zei niets meer omdat tom hem waarschijnlijk een waarschuwende blik gaf. Ik kan er niet tegen dat Tom zo beschermend tegenover me doet. En wat is dat met die zin? Al genoeg voor zichzelf opgekomen? Bah,hij moet zich gewoon niet bemoeien.
"Wil je tenminste dan alsof doen dat je interese in ons hebt? Het is frustrerend om tegen een dode,niet-antwoordende,rare jongen te spreken." zei James kwaad.
"Hou je mond.." fluisterde ik zuchtend.
"Wat zei je?!"
"Hou je mond! Ben je doof! Laat me gerust!" vloekte ik.
Ineens kwam James op me af en greep me bij mijn kraag vast. Hij trok me af het bed en duwde me hard tegen een muur aan. Ik hoestte door de druk.
"James!" gilde Tom.
"Ik zal die onbeleefde eens een lesje leren!"
Hij sloeg met zijn vuist in mijn maag en liet me dan los. Ik zakte door mijn benen en en hoestte pijnlijk.
"James! Alsjeblieft! Was dat nu nodig!" zei Tom kwaad.
Hij wou me weer recht trekken,maar ik sloeg zijn helpende hand kwaad weg.
"Raak me niet aan!" siste ik.
Kuchend stond ik weer recht en keek James vernietigend aan. Even dacht ik spijt op zijn gezicht te zien,maar dan kon me niet schelen.
"Bill.. Het spijt me." zei James.
Ik zei niets terug en ging weer op mijn bed liggen.
"Bill.."
"Hou. Je. Mond. Gewoon." zei ik duidelijk.
Geen van beiden zei iets terug,misschien waren ze dan toch slim genoeg om te herkennen dat het niet goed zal gaan tussen ons. Hoe meer we elkaar uit de weg gaan,hoe beter het zal gaan.
"Dan kunnen we maar beter gaan slapen." zei Tom.
"Waag het om het licht uit te doen en ik breek al je beenderen!" waarschuwde ik hem.
"Neenee,ik weet het al van toen die keer dat je bij me thuis was. Ik laat het licht aan."

Een paar uur later,toen ik zeker wist dat ze sliepen,deed ik het deken van me af en ging stilletjes uit mijn bed. Ik zag James met zijn mond wijd open liggen en Tom lag half op de grond,te snurken. Er was geen raam in deze kamer,dus moet ik een andere uitweg zoeken. Voorzichtig deed ik onze kamerdeur open en keek de gang in. Links en rechts was niemand te zien,dus ging ik geluidloos naar het einde van de gang. Ik ken mijn weg hier niet,maar ik zal wel een uitweg vinden. Ik hoorde even twee dokters praten,dus verstopte ik me achter een grote plant. Toen de dokters voorbij gewandeld waren,ging ik verder en vond tenslotte de deur waardoor ik binnen werd gebracht. Ik had groot geluk,want de deuren waren nog niet op slot. Waarschijnlijk is het nog bezoekuur of behandelinguur. Ik keek door het glas dat ik de deur zat en zag een duistere nacht voor me. Ik slikte angstig. Waarom is het toch zo snel donker? Voorzichtig duwde ik de deur open en hapte naar adem. Ok,ik doe dit echt. Ik blijf hier geen 10 maanden,zoals gezegd werd. Ik wist niet waar ik me bevond,ik ken deze buurt totaal niet. Gelukkig was er hier wel veel straatverlichting,dus kon ik mijn angst een klein beetje bedwingen. Toch was het een hele moeilijke taak om weg te lopen. Ik stak een straat over en kroop tussen een paar bosjes door,naar een wijk. Het was er rustig,dus niemand die op me lette. Ik had deze keer wel gewone kleren aan,in plaats van een ziekenhuis T-shirt. Ik begon te lopen om zo snel mogelijk van dit centrum te geraken,maar door het lopen maakte ik mezelf bang. Ik begon nog snellen te lopen en had het gevoel dat iemand me volgde. De duisternis maakt me gewoon paranoia. Na een tijdje ging ik uitgeput op een bankje af en ging er op liggen. Het is koud zonder deken,maar het is beter als in het cenrum te blijven. Gelukkig was er een lantaarnpaal boven het bankje,waardoor ik dus niet in het donker lag. Het maakte het een beetje minder eng,maar toch voelde ik mijn hart snel kloppen. Maar de gedachte dat ik vrij was,maakte het mogelijk om in slaap te vallen met een vage glimlach.

Reacties:

Heartbeat zei op 18 april 2011 - 0:13:
Oh man die James! Ik zou hem zo een mep willen verkopen! Schrijf snel verder en ik ben net zoals midnight benieuwd naar je tweede verhaal ^^

Midnight zei op 17 april 2011 - 11:27:
wauw, supermooi geschreven!

Waarom is James nou zo stom geweest om hem aan te vallen? grr!! Ik krijg echt steeds meer medelijden met Bill, hij is zo zielig!

En ja, ik ben erg benieuwd naar het 2e verhaal! Post je hem snel?

Snel verder!