FanFic.nl

How Much Can This Boy Take? [BillKaulitz]

Hoofdstuk 23

De volgende dag was ik al snel wakker en ging op weg naar mijn broertje. Hoe lang en moeilijk deze weg ook is,ik heb het ervoor over. Ik geeuwde en rekte me uit. Mijn maag kondigde aan dat hij voedsel nodig had,maar ik negeerde het en stapte de kilometers te voet naar huis. Het was bijna terug nacht toen ik eindelijk,als een kleine jack russell,thuis aankwam. Of toch het huis van de buren. Stilletjes ging ik naar de deur maar die was spijtig genoeg op slot. Misschien zijn ze nu aan het eten. Ik ging naar de zijkant van het huis en had geluk,er stond een raam open. Ik klom er moeizaam doorheen,maar bleef aan een uitstekende nagel hangen,waardoor ik viel. Met een harde bonk kwam ik op de grond neer,wat dus niet onopgemerkt bleef. Ik probeerde een verstop plaatsje te zoeken,maar vond het niet snel genoeg.
"Bill!?" vroeg Peter verbaasd.
Hij keek me met grote ogen aan en wist niet wat hij zag. Ik wist ook even niet wat ik moest doen.
"Uh.." zei ik nerveus.
"Hoe kom jij hier?!" vroeg hij geschrokken.
"Te voet."
"Te voet?! Ben je gek! Dat zijn 30 kilometer of meer! Kom,drink eerst wat." zei hij bezorgd.
Dit was een schok voor mij,aangezien ik eerder een hele avond gezaag verwacht had. Misschien had ik stiekem ook een klap verwacht,maar dat is natuurlijk gek. Dus volgde ik Peter naar de keuken en kreeg een glas cola aangeboden. Gulzig dronk ik het op en voelde dan weer een beetje energie opkomen.
"Maar wat in hemelsnaam doe je hier op dit uur?"
"Ik..ben gaan lopen?" zei ik twijfelend.
"Waarom?" vroeg Peter rustig.
"Ik..Ik wil daar niet zijn. Ik wil bij Thomas zijn. Alsjeblief,stuur me niet terug! Ik doe alles wat je wil,ik zal braaf zijn! Maar alsjeblieft,stuur me niet terug!" zei ik huilend. Peter schrok van mijn reactie en omarmde me vaderlijk. Alhoewel ik helemaal niet graag lichamelijk contact heb,nu was ik te hopeloos en bang om terug gestuurd te worden.
"Stt,het is al goed. Niet huilen."
"Stuur me alsjeblieft niet terug!" huilde ik zielig.
"Nee,ik stuur je niet terug. Het spijt me dat ik je daarheen gestuurd heb. Ik had het eerder moeten inzien dat jij en je broertje bij elkaar horen. Ik zal ook beter mijn best doen om goed voor je te zorgen. Ik moet gewoon meer geduld met je hebben." zei hij lief.
"Stuur je me niet terug?" snikte ik.
"Nee,ik laat je hier." zei hij glimlachend.
"Dank je,dank je Peter."
"Dat is de eerste keer dat je mijn naam zegt." zei hij ontroerd.
Hij liet me weer los en gaf me een speelse schouder boks.
"En nu weer lachen,jij!" zei hij grappig.
Ongewild lachte ik. Waarvoor ik lachte? Misschien om de troost die ik bij hem heb gevonden,misschien omdat ik Thomas weer bij me heb,misschien omdat ik niet weer naar het centrum moet. Misschien lachte ik wel omdat ik me de eerste keer in mijn leven veilig voelde. En dit gevoel is heerlijk. Zoiets heb ik nog nooit gevoeld.
"Dank je Peter." zei ik eerlijk.
"Kom,maak me nu niet sentimenteel! Jij bent me er toch nogal eentje,haha." lachte hij.
Ik glimlachte uit het diepst van mijn hart en knuffelde de vrijwel onbekende man. Hij leek het niet verwacht te hebben en was geschokt,maar hij omarmde me ook,zoals een vader doet. Zoals een vader doet die niet zoals mijn echte vader is. Zo moet een vader zijn.
"Heb je honger?" vroeg hij toen we elkaar loslieten.
Ik knikte en op hetzelfde moment rommelde mijn maag.
"Gekkie,jij hebt de neiging om jezelf uit te hongeren als je recht op je doel afgaat."
"Tja.. Zo ben ik." zei ik schouder ophalend.
"We zullen naar een frituur gaan,wat vind je ervan?"
"Ja!! Maar mag Thomas ook mee?"
"Met we,bedoel ik onze 'familie' of hoe je het wil noemen,dus ook Thomas."
"Ik haal hem!" lachte ik en rende weg.
"Wat een raar stel kinderen." hoofdschudde Peter lachend.

Even later zaten we alledrie aan een tafeltje dat in de frituur stond. Thomas leek blij te zijn dat ik terug was,want hij had meer eetlust als toen ik weg was. Hij smulde van zijn frietjes en ik deed juist hetzelfde. Peter had een smos gekocht,waar de mayonaise tussenuit gleed en op tafel viel. Thomas lachtte luid,maar dat leek de andere eters niet te storen. Ik dronk van mijn fanta en voelde hoe ik langzaam in een droomwereld zweefde. Is dit geluk? Is dit zweverig gevoel geluk? Is dit alles waar ik altijd al van gedroomd heb? In staat zijn om de verschrikkelijke herinneringen uit mijn geheugen te gooien,dat is het ware geluk. Ik zal altijd getekend zijn voor het leven,maar deze kleine en onechte familie,kan weer een glimlach op mijn gezicht toveren. Ook al weet ik dat Peter nooit een vader voor me zal kunnen zijn,toch ben ik dankbaar dat hij ons gered heeft uit onze ondergang. Hij zou het waard zijn om een vader genoemd te worden.
"Is het lekker,jongens?" lachte Peter.
Ik en Thomas zeiden allebei ja,terwijl onze mond nog vol was,waardoor er dus spetters op Peter zijn gezicht vlogen. Hij lachte er enkel hartig om. Niets kan dit moment nog kapot maken. Niets in de wereld kan zo puur en perfect zijn als dit moment.

Reacties:

Heartbeat zei op 19 april 2011 - 9:15:
D'awww...Zo cute ^^ Ik ben zo blij voor Bill dat hij eindelijk gelukkig is