FanFic.nl

How Much Can This Boy Take? [BillKaulitz]

Hoofdstuk 24

Lachend dronk ik het laatste beetje fanta op en dan stonden we recht. Ineens zag ik dat het buiten al donker was geworden. Peter deed Thomas zijn jasje aan.
"Uh..Peter?"
"Ja?" vroeg hij lief.
"Ik.." zei ik nerveus.
"Oh,dat is waar. Je bent nog bang in het donker?"
Ik knikte beschaamd.
"Is niet erg,Bill. Maar hoe moeten we dan thuis geraken?"
"Ik blijf wel hier."
"Gekkie,dat kunnen we niet doen. Kom gewoon mee. Je mag in mijn hand knijpen."
"Ik denk niet dat jou arm dat overleefd."
"Het zal wel goed komen. Vertrouw me,je mag knijpen zohard je wil."
Ik slikte en zag in dat het de enige oplossing was,want ik denk niet dat het frituur een jongen wil hebben die daar blijft slapen. Peter pakte Thomas zijn handje was en aan de andere hand ging ik hangen. We waren nog niet eens bij de deur,of ik begon al hard te knijpen. Ik weet niet waarom het zo erg voor me is om in de duisternis naar buiten te gaan,maar dit is echt een hel voor me.
"Rustig maar." zei Peter kalm.
We gingen de deur uit en ik kneep nog harder in zijn hand. Hij zei er niets van,maar ik voelde dat hij pijn had. De donkere dood omringde me en maakte me zo klein en bang. Ik probeerde de belachelijke angst te overwinnen of te verstoppen,maar het lijkt me onmogelijk. Thomas huppelde vrolijk mee en lijkt er geen last van te hebben. Dit is zo vernederend voor me. Een jonger kind is niet bang en ik wel. Ben ik nu belachelijk bezig of wat? Maar Peter liet me niet los. Hij liet toe dat ik zijn hand bijna plat kneep en wandelde zo rustig met ons twee,terug naar huis. Gelukkig waren we een paar minuten al weer thuis en ging mijn ademhaling terug wat rustiger en kon ik mijn hart in mijn lichaam houden. Zodra de deur open was,liep ik naar binnen en sloeg de deur hard achter ons dicht. Ondanks het het trillende raampje dat in de deur zat,zei Peter er niets van.

Een paar uur later waren we aan het slapen. Tenminste,Peter en Thomas. Ik was alweer zo wakker als iets. Het is nog maar zes uur,maar het is al licht. Vanaf de zon begint te stralen,word ik automatisch wakker. Stilletjes ging ik naar Thomas. Hij sliep als een roosje. Hij ziet eruit als een engeltje. Zo onschuldig en puur. Heel wat anders als ik. Hij verdiend eigenlijk een betere broer als mij. Ik breng hem alleen maar ongeluk en slechte herinneringen. Hij is nog zo jong,maar heeft al zoveel geweld gezien. Dat kan niet gezond voor zijn hoofd zijn. Ik zou het mezelf nooit vergeven als hij zo gek word als dat ik ben. Eigenlijk zou hij beter af zijn zonder mij. Hij is nog jong,hij zou me zo vergeten. Ik zuchtte gefrustreerd en ging naar beneden. Ik keek ongelovig om me heen. Dit hele huis,dat zo gezellig en proper is,dit is niet voor mij. Ik pas niet bij de omgeving. Ik ben gedoemd om eeuwig pijn te lijden. Hoe gelukkig ik me ook gevoeld heb gisteren,dit is niet mijn leven. Dit is het leven voor Thomas. Ik pas niet in het rijtje en ik zal er ook nooit in passen,hoe ik mezelf ook wring en duw. Ik voelde een warme traan over mijn wang glijden en veegde die woest weg. Ik moet hier weg,voor het mijn ondergang word. Ik kan geluk niet aan. Vaarwel Thomas. Voorzichtig deed ik een keukenkast open en pakte er een zak brood uit. Daarna ging ik nog een keertje terug naar boven en pakte daar wat kleren die Peter me gegeven had. Ik zocht en vond al snel een rugzak,waar ik dan de kleren en het brood in deed. Ik stapte naar Thomas toe en gaf hem zachtjes een kus op zijn wang.
"Tot nog eens,kleine man. Tot nog eens.."
Daarna verdween ik stilletjes door de voordeur en maakte me op weg naar een leven dat ver van Thomas was. De frisse wind deed goed door mijn haar,dat al een beetje te lang werd. De weinige mensen die zo vroeg al op straat waren,hadden geen aandacht voor mij. Deze keer zie ik er dan ook wel verzorgd uit,zonder bloed op mijn kleren. Mijn gedachten vervaagden en langzaam kwam ik in een droomwereld. Ik merkte niet echt waar ik heen ging en in feite maakt dat ook niet veel uit. Hoe erg het me ook pijn doet om mijn enigste reden van bestaat,Thomas,te verlaten,ik kan niet bij hem blijven. Ooit zal hij zijn herinneringen aan het vroegere geweld naar mij linken,en dan ben ik het slechte voorbeeld voor hem. En dat is wel het laatste wat ik wil zijn. Ik weet dat hij het nu goed heeft en Peter zou hem nooit wat aandoen. Peter heeft ook een huisje en waarschijnlijk ook genoeg geld. Er is niets om me zorgen over te maken. Ik ademde diep in en zuchtte dan diep weer uit. Een begin aan een zelfstandig leven. Ik wandelde in de gezellige zon,op weg naar een nog onbekende bestemming,die ik ook mijn thuis zal noemen. Misschien kan ik wel een job zoeken,ook al zal het moeilijk zijn voor iemand van 13,of ben ik ondertussen al verjaard? Ik weet namelijk niet wanneer ik juist geboren ben. Misschien ben ik al 14 of 15,maar ik schat 14. Misschien is er een manier om me ouder te doen lijken? Daar zal ik wel iets op vinden. Eerst moet ik zien dat ik ver weg ben van Thomas. Heel ver weg. Het liefst in een ander land,op een plaats waar niemand me zal zoeken. Op een plaats waar niemand zal vermoeden dat ik daar zit. Het doet me echt pijn om Thomas achter te laten,maar ik ben ervan overtuigd dat het beter voor zijn mentale gezondheid is dat ik weg ga. Hij heeft mij niet nodig om gelukkig te zijn. Alles wat hij zal zien als hij mij aankijkt,is het geweld dat vader op me uitoefende. Hij zal alleen zien hoeveel pijn ik heb gehad en hij zal zich alleen maar bloed kunnen voorstellen. Mijn gezicht is het gezicht van een slecht verleden. Dat moet hij zo snel mogelijk vergeten. Ik zuchtte voor de weet-ik-hoeveelste-keer en probeerde Thomas uit mijn hoofd te verbannen. Nu ga ik een toekomst tegemoet. Mijn eigen toekomst.

Reacties: