FanFic.nl

When Everyone Is Against Us...We Still Have Each Other[Kaulitz Twins]

An Unwanted Imaginary Burglar

Het was al laat geworden voordat we weer naar huis vertrokken. We namen afscheid van Andreas,Gustav en Georg en gingen dan in de auto zitten. Natuurlijk reed ik weer. Bill legde zijn hoofd tegen de raam en sloot zijn ogen.
"Hyper zijn heeft ook nadelen." lachte ik.
"Mm,laat me slapen.." zuchtte hij moe.
Ik grinnikte in mezelf en reed dan door. Op de weg was alles heel rustig,dat is waarschijnlijk omdat de meeste al slapen. Niet veel later waren we dan weer thuis en schudde ik de slapende zombie wakker.
"We zijn er."
"Grr.." gromde hij.
Met veel moeite ginge hij dan toch uit de auto en gingen we naar binnen. Mam en Gordon zullen waarschijnlijk ook al slapen,dus moeten we stil zijn. Ik deed de voordeur weer op slot en dan gingen we stilletjes naar boven.
"Slaapwel Tom."
"Slaapwel tijger-Billa-hypere-zombie-achtig-iets." grapte ik.
"Ik zal maar niet over jou beginnen,anders ben ik volgende week nog bezig." zei Bill met een Talk to the hand gebaar.
"Gek kind." lachte ik toen ik mijn kamer binnen ging.
Uitgeput liet ik me op mijn bed vallen en viel niet veel later al in slaap.

"Tom! Tom,word wakker! Tom!!" schreeuwde iets vervelend in mijn oor.
"Huh? Wat is er,Bill?" zei ik geeuwend.
"Er is iemand in mijn kamer geweest.." zei hij bang.
"Wat? Dat kan niet,alle deuren zijn op slot."
"Maar ik werd wakker van een geluid en dan sprong die persoon uit mijn raam.."
"Je zal het wel gedroomd hebben."
"Nee,er is echt iemand geweest..."
"Bill,ga gewoon weer slapen. Er kan niemand binnen geweest zijn." zuchtte ik.
"Maar.."
"Bill,toe nu,ga slapen."
"Mag ik dan bij jou slapen?" vroeg hij zielig.
"Als het echt niet anders kan..Kom maar." zei ik.
Dankbaar kwam hij naast me liggen en voelde ik zijn lichaamswarmte. Ook al zijn we nu volwassen,toch vind ik het fijn om hem naast me te hebben. Hoe dichter ik bij mijn tweeling ben,hoe beter ik me voel. Bill keek me met een glimlach aan,wat dus betekende dat hij ook hetzelfde aan het denken was.
"Lang geleden,niet?" lachte hij.
"Ja."
Al snel was het voorgeval met de denkbeeldige inbreker vergeten en vielen we allebei in slaap. Wat we toen nog niet wisten,was dat die inbreker geen droom was.
Hij was er echt.

De volgende morgen werd ik wakker van een voet die in mijn gezicht sloeg.
"Auw,godverdomme,wat is dat nu weer?" gromde ik.
Ik opende kwaad mijn ogen en zag dan dat Bill weer eens veel bewogen heeft in zijn slaap. Hij ligt half op de grond,met zijn benen omhoog. Hij heeft zelf mijn deken gestolen!
"Bill!"
"Wat? Waar is de reuzenpudding?" vroeg hij brabbelend.
"De wat?" lachte ik.
"Oh..Ik droomde maar."
"Wat voor dromen heb jij?" lachte ik.
"Betere als jij! Je snurkte!"
"Ben je zeker dat het wel mijn gesnurk was?"
Hij keek me vragend aan.
"Laat maar,denken is blijkbaar niet je sterkte op een ochtend." lachte ik.
"Slim ben ik misschien niet,maar ik wed dat ik sneller aan tafel kan zitten als jij!"
Voordat ik het doorhad,begon hij weg te lopen. Ik liep snel achter hem aan,met veel lawaai. We lachten en duwden elkaar op de trap. Ik struikelde over mezelf en viel tegen Bill aan,waardoor we dus vielen en de trap af rolden. We barstten uit van het lachen,terwijl we over onze blauwe vlekken wreven. Snel stond ik weer op en duwde hem van me weg,om zo snel mogelijk aan tafel te kunnen gaan zitten.
"Neeeeeee!!" gilde ik verslagen uit,toen Bill eerst zat.
"Lalalala!"
Ik grinnikte en ging dan ook aan tafel zitten.
"Moet dit elke ochtend zo'n kabaal zijn?" bromde Gordon.
Hij kwam rustig,heel wat anders als ons,de trap af,gevoeld door onze moeder.
"Ach laat ze toch,schat. Het zijn nog kinderen." lachte mam vrolijk.
"kinderen? Ja,echt wel."
Ik en Bill schonken Gordon een engelen glimlach,samengesmolten met puppy oogjes.
"Het is al goed,hoor. Doe niet zo,daar kan ik niet tegen." lachte Gordon.

Reacties: